Psychische belasting bij jarenlang vruchtbaarheidsbehandelingen

“Toen ik dertien was kwam ik voor het eerst met menstruatieklachten bij de huisarts. Ik menstrueerde hevig en kreeg de pil voorgeschreven om mijn klachten te verminderen. Al snel merkte ik dat de hormonen die ik slikte een grote invloed hadden op mijn stemmingen. Ik werd vreselijk chagrijnig en besloot te stoppen met de pil. Nadat ik was gestopt werd ik nauwelijks meer ongesteld. Een aantal jaren later ging ik opnieuw naar de huisarts en werd doorverwezen naar de gynaecoloog. Daar kreeg ik te horen dat ik PCOS heb. 

Bij vrouwen die het Polycysteus Ovarium Syndroom (PCOS) hebben, groeien er cysten op de eierstokken. Dit kan gevolgen hebben voor de vruchtbaarheid. Ik nam het destijds ter kennisgeving aan; ik was op dat moment nog vrijgezel en had geen kinderwens. De gynaecoloog vertelde dat ik weer bij hem terug moest komen als ik een kinderwens had.”  

‘Mijn kans op een zwangerschap zou vergroot worden als ik geen overgewicht had’ 

“Toen ik een serieuze relatie kreeg heb ik laten onderzoeken of het beeld nog hetzelfde was. Ik was benieuwd of ik überhaupt wel zwanger kon worden, mocht er een kinderwens zijn. Op dat moment had ik behoorlijk wat overgewicht, één van de vervelende symptomen van PCOS. De gynaecoloog vertelde mij dat mijn kans op een zwangerschap vergroot zou worden als ik geen overgewicht meer had. Maar juist voor vrouwen met PCOS is afvallen heel moeilijk, omdat zij vaak te maken hebben met een insulineresistentie en doordat de hormonen die de honger en verzadiging regelen, niet voldoende werken. 

In de zomer van 2017 besloten mijn man en ik dat we heel graag een kindje wilden. Wij zijn vervolgens naar het vruchtbaarheidscentrum in het Sint-Antonius ziekenhuis gegaan en een paar maanden later mocht ik starten met hormoonmedicatie.” 

‘De vruchtbaarheidsbehandelingen hadden psychisch een grote impact op mij’  

“Ik startte met medicatie om mijn eisprong op te wekken. Toen ik niet meteen zwanger raakte was ik behoorlijk teleurgesteld. Ik dacht dat niks ons meer in de weg zou staan om zwanger te worden. Achteraf gezien erg naïef, want het duurde uiteindelijk nog twee jaar voordat ik zwanger raakte. De hormonen die ik moest slikken hadden psychisch een grote impact op mij. Mijn stemming werd erdoor beïnvloed en ik kreeg regelmatig neerslachtige gevoelens. 

Na zes maanden mocht ik overstappen op hormooninjecties. Een hele opluchting, want ik reageerde hier veel beter op. Toch was ik na een jaar nog steeds niet zwanger. Mijn hele leven draaide inmiddels om zwanger worden. Ik moest meerdere malen per week naar het ziekenhuis om de voortgang van mijn cyclus in de gaten te houden. 

Ook moesten wij gemeenschap hebben volgens schema`s en berekeningen, wat de romantiek niet echt bevorderde. Dit heeft behoorlijk wat impact gehad op mij. In plaats van genieten van elkaar, werd onze gemeenschap steeds meer een klinische noodzaak.” 

‘Ik was zó boos op God’ 

“Na vijftien maanden hormooninjecties te hebben gebruikt gingen we over op IUI. Tot onze grote blijdschap raakte ik tijdens de tweede IUI-behandeling zwanger. Wij zagen dat als een gebedsverhoring! Groot was dan ook onze ontzetting en onbegrip toen deze langverwachte zwangerschap in een vroege miskraam eindigde. Ik was zo boos op God. Ik begreep niet waarom Hij onze gebeden verhoorde, maar het vervolgens weer van ons afnam.  

Ik ben overtuigd christen, mijn man daarentegen gelooft in God, maar heeft geen levende relatie met Hem. Toen ik een miskraam kreeg begreep ik er niks meer van. Ik vond het een gemiste kans van God. Ik dacht: God als U één moment had kunnen aangrijpen om mijn man in zijn nekvel te grijpen en te laten zien dat U de levende God bent, dan was dit het wel. Ik was diep teleurgesteld in God.” 

‘Iedereen om mij heen had kinderen’ 

“Na mijn miskraam heb ik een tijdlang niet goed in mijn vel gezeten. Mijn geloofsleven zat in een enorme dip. Met een goede vriendin ben ik meegegaan naar Opwekking. Ik vond het behoorlijk lastig daar, want iedereen om mij heen leek kinderen te hebben. Het leek één groot kinderfestijn, maar míjn armen waren leeg. Dat deed pijn.  

Toen ik daar een genezingsdienst bijwoonde werd er gevraagd of degenen die niet goed in hun vel zaten of iets moeilijks hadden meegemaakt, naar voren wilden komen. Samen met mijn vriendin ben ik naar voren gelopen. Ik vertelde wat er in mijn leven speelde en twee mensen zijn voor mij gaan bidden. Ze leken exact aan te voelen hoe ik mij voelde. Dit gebed raakte mij diep in mijn ziel. Ik besefte opeens dat God er wél de hele tijd bij was geweest. Er viel een zware last van mijn schouders en ik voelde dat ik weer hoop in mijn hart kreeg. Ik besloot ter plekke om niet langer in mijn boosheid en negatieve gevoelens te blijven hangen.”  

‘Er zou herstel komen’ 

“Nadat het gebed was beëindigd zei de man die had gebeden dat hij geloofde dat de beschadigingen, die door de psychische belasting van de afgelopen jaren waren ontstaan, hersteld zouden worden. Hij zei dat wij zouden gaan ervaren dat God erbij was. Dat vond ik zo bijzonder. Ik voelde dat God mij persoonlijk aansprak. Toen we daarna het nummer Morgen dans je weer van Lev gingen zingen, werd ik enorm geraakt:  

Prijs Hem, in je dag vol zorgen 
in je angst voor morgen: zing 
zing dan je lied en prijs Hem 
als de storm tekeergaat 
als je nergens licht meer ziet 
want God vergeet jou niet

Hij heelt je hart. Je huilt niet meer 
Hij maakt je heel en morgen dans je weer 

“Vanaf dat moment heb ik God alleen maar geprijsd. Het leek alsof mijn ogen werden geopend, want ik besefte opeens hoe hoopgevend het was, dat ik zwanger was geraakt. Dat betekende namelijk dat ik opnieuw zwanger zou kunnen worden. In plaats van te blijven focussen op mijn miskraam kreeg weer hoop. Ik besloot alles bij God neer te leggen en mijn hulp alleen van Hem te verwachten. Hij gaf mij kracht om vol te houden, ondanks de teleurstellingen die daarna nog op mijn pad kwamen.  

‘Ik weet nu dat Gods plannen volmaakt zijn’ 

Vlak na Opwekking ben ik verder gegaan met de vruchtbaarheidsbehandelingen. Ik voelde me heel rustig en vol vertrouwen. Ik had mijn leven aan God overgegeven en alles in Zijn handen gelegd. Niet lang daarna werden onze gebeden verhoord en mocht ik opnieuw zwanger raken. Ik ben inmiddels zevenentwintig weken zwanger en alles gaat tot nu toe heel voorspoedig! We zijn door diepe dalen gegaan, maar ik weet nu dat Gods plannen volmaakt zijn, hoe zwaar ze soms ook waren voor ons.” 

Lees verder: Elise heeft PCOS, waardoor een tweede kindje op zich laat wachten

Op 19 januari besteedde het programma Nieuwlicht aandacht aan de vraag: ‘Ongewenst Kinderloos, wie bewaakt de grens? Arts of patiënt?’ Bekijk hier de uitzending.