Rabbijn Evers vertrekt naar Israël

Waarom vertrekt u?
“Om heel veel redenen. Onder andere omdat het Joodse land het beloofde land is, en het eigenlijk onze opdracht is om naar Israël te gaan. Om het te bewonen en daar de Bijbelse ge- en verboden uit te voeren. Het is heel bijzonder om op onze gezegende leeftijd dit te kunnen doen. Zes van onze tien kinderen wonen er al en we kijken ernaar uit hen na lange tijd weer te zien. We vallen bovendien met onze neus in de boter, want in september start het sabbatsjaar. Het toenemend antisemitisme in West-Europa speelt ook een rol. Dat is een hard gelag voor de Joden.”

U werkt momenteel als opperrabbijn in het Duitse Düsseldorf. Wat merkt u van antisemitisme?
“Ik zit hier in een enorme Joodse gemeenschap, dus ik merk er niet heel veel van. Maar voor Joden die zich in de brede samenleving begeven, is het heel duidelijk aanwezig. Collega’s worden uitgescholden op straat. Als ik in een Joodse wijk in België loop, word ik uitgescholden voor rotjood. Ik word nageroepen: ‘Joden aan het gas.’ Mijn moeder, Bloeme Evers, zei altijd dat het antisemitisme aan het begin van de Tweede Wereldoorlog niet zo virulent en openlijk aanwezig was als vandaag de dag. Ruim zeventig jaar na de oorlog zijn we weer terug bij af.”

Merkt u wat dat betreft verschil tussen Nederland en Duitsland?
“In Duitsland heb je nog altijd de neonazi’s, die links en rechts ingehaald worden door antisemitische groeperingen. Die versterken elkaar. In Nederland heb je dat minder. Al is men ook daar niet erg positief over Israël en de Joden. Als je ziet wat er op internet geroepen en gescholden wordt en welke beschuldigingen wij naar ons toe geslingerd krijgen, dat is hemeltergend. Het is bovendien zo massaal, daar is geen kruid tegen gewassen. Het wordt in de Talmoed als een van de tekenen van de Messiaanse periode gezien.”

Is het tij nog te keren?
“Dat denk ik niet. Het probleem is dat er te weinig tegen wordt geageerd.”

Het antisemitisme in landen rondom Israël is misschien wel dreigender dan hier.
“Ja en nee. Wie de kranten leest, weet dat het daar ook niet veilig is. Maar ik wil er toch zijn. Ik ben naar Duitsland gekomen om te laten zien dat ik Hitler overwonnen heb, en ik zal in Israël laten zien dat ik niet bang ben voor de dreiging daar – inclusief de atoombom van meneer Ebrahim Raisi, de nieuwe president van Iran.”

U bent nu 67. Wat gaat u in Israël doen?
“Wat ik precies ga doen, moet ik nog uitzoeken, maar ik ga zeker weer aan het werk. En om geestelijk te groeien, zal ik blijven lernen (studeren, red.).”

U hebt nog minder dan een maand te gaan. Bent u er klaar voor?
“Het inpakken is het meeste werk. Vooral omdat je voor de douane precies moet omschrijven wat je meeneemt. Dus het is een enorme operatie, die al maanden duurt en nog wel even zal duren.”