Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Lazarus staat op | Niet kapot te krijgen

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Deel:

Ze heeft een beroerde vorm van kanker. En we spreken elkaar af en toe. Ik ben als PopUpDominee niet zo’n doorsnee pastor, maar zo af en toe vervul ik die rol enigszins. Elk onderzoek, elke uitslag van de afgelopen maanden vertelde haar weer dat het erger was dan ze dachten. En zij ontkent het niet, lijdt eronder, verdraagt de chemo’s met een energie waar ik alleen maar ontzag voor kan hebben. Even vrees je dat er sprake is van ontkenning, maar dat lijkt niet het geval. En het is niet alleen de ziekte, hè? De ziekenhuizen zijn niet makkelijk, de omgeving reageert niet altijd zoals je wilt, elke keer opnieuw is er een onverwachte uitdaging die het hoofd geboden moet worden. En toch gewoon hoop houden. Toch verlangen naar genezing blijven voelen. En de realiteit onder ogen zien. Ik luister en ben ontroerd.

In die maalstroom van input links en rechts, leggen sommigen die thuis zijn in geloof – en het maakt soms niet eens uit wat voor geloof – een lijntje naar boven dat hen de mogelijkheid geeft om zowel de klappen te incasseren als overeind te blijven. Om een duw te krijgen van het leven, dat niet te ontkennen, daaraan te lijden en er toch niet aan onderdoor te gaan. Het is een kracht om jaloers op te worden voor iedereen die een dikke huid of harnas heeft ontwikkeld om maar niet te hoeven voelen. Of die verongelijkt ter aarde ligt en een dikke middelvinger opsteekt tegen het leven, het lot of God.

Ik bedoel dat niet veroordelend. De middelvinger naar God kan een belangrijke stap zijn op de weg naar verdieping en genezing, de dikke huid is soms nodig uit puur realiteitsbesef. Maar dat lijntje naar boven. Dat een mens de mogelijkheid lijkt te geven om realistisch en idealistisch, hoopvol en aards te blijven. Dat is wat ik zelf verlang als ik aan geloven denk en me hier aan mijn keukentafel afvraag waarom ik door die teksten van de dag graaf op zoek naar nieuwe associaties, een prikkel voor verbeelding of een beeld voor onderweg.

Dat is om die onafhankelijke hoop een vaste plek te geven onder mijn voeten en in mijn ziel. Dat ik een vrij mens kan zijn die het leven in de ogen kan kijken en die er niet van afhankelijk is dat het me goed gaat. Maar die in alles het goede ziet en met het kwaad weet om te gaan.

Ik schrijf dit naar aanleiding van een fragment uit de Bijbellezing vanochtend. Een klassiek bijbelfragment dat vanochtend voor mij door de gesprekken met deze vrouw weer nieuwe diepte krijgt:

Ik ben ervan overtuigd, dat noch de dood noch het leven, noch engelen noch boze geesten, noch wat is noch wat zijn zal, en geen macht in den hoge of in de diepte, noch enig wezen in het heelal ons zal kunnen scheiden van de liefde Gods, die is in Christus Jezus onze Heer.

Dat zegt Paulus. Een soort innerlijke zekerheid dat welke shit er ook gebeurt, wie ook z’n best doet om in te breken in mijn ziel, dat de connectie met het weten geliefd te zijn onverbrekelijk is. En het kan nog steeds vervloekt alleen voelen, of intens oneerlijk of domweg diep verdrietig. En toch, daarbinnen zit een gewortelde gedachte van geliefd te zijn op aarde.

Dat is waar christendom het hart van het eigen verhaal bereikt. Geen voorwaardelijke aandacht: als je investeert in God, krijg je er ook wat voor terug. Geen gouden bergen beloven hier op aarde of wat dan ook. Ik zie de gegroeide overtuiging in Paulus en sommige anderen en dat roept een verlangen op dat mij weer aan de keukentafel zet op de vroege ochtend. En het verlangen zelf is al de voeding van de dag. Want door dat verlangen gaan andere verlangens, het verlangen naar een succesvolle dag of een geslaagd project of dat je vandaag wél de liefde van je leven tegenkomt, die komen een beetje in de schaduw te staan en dat leeft een stuk ontspannener.

Tot zover vandaag. Deel vooral, en luister en lees meer op lazarusstaatop.nl. Voor nu: vrede. En alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--