Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Zichtbaar doen

Deel:

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Zichtbaar werken – PopUpGedachte 12 juni 2018

Het is een vroege ochtend en de vogels houden zich wat koest. Ze zijn waarschijnlijk een klein beetje geschrokken van het feit dat het opeens 10 graden kouder is. Dan zou ik me ook nog een keer omkeren als ik hen was. Maar vanochtend even niet: opstaan, thee zetten, teksten lezen, stilte zoeken. Dat is de opdracht. En dan delen met anderen. Zo is het ooit begonnen, hé? En het is de enige reden waarom ik het nog steeds doe. Dat het gedeeld wordt met anderen, deze ochtendgedachte.

Er zit iets in ons denken wat zegt dat als we iets voor anderen doen, ten behoeve van anderen of voor publiek dat het dan minder echt is. Minder authentiek. En als íets belangrijk is, dan is het authenticiteit. En het is logisch dat het zo diep in ons zit. Want voor anderen gaan we heel gauw pleasen, iets maken zodat er applaus volgt in plaats van iets zelf maken en dan verrast zijn als er applaus volgt. We leven in Facebooktijden en zijn onwijs kritisch op onszelf; we sparen duimpjes en likejes als Facebookgebruikers. Instagram, Linkedin en andere social media zijn daarin niet anders. Het is allebei: we sparen likes en reacties én we zijn kritisch op het feit dat we dat doen. Want het zou niet moeten hoeven, zoiets. We zouden er graag vrij van zijn.

Zo is het ook met het goede doen. Het mooist is als niemand het weet, toch? Dat is het meest authentiek. Als je zonder je naam erop te zetten iets bij iemand in de bus gooit die het nodig heeft. Dan kun je er niets voor terugkrijgen. Mensen die het laten hangen, die het heel zichtbaar doen, zijn een beetje verdacht. En terecht. Jezus van Nazareth had er al kritiek op. Wie iets goeds doet om er hier beter van te worden, hoeft ook niet nog een hemels schouderklopje te verwachten. Die heeft de schoudersklopjes zelf al geregeld. Zoiets staat er.

Maar niet vanochtend. Vanochtend lees ik dit:

‘Gij zijt het licht der wereld. Een stad kan niet verborgen blijven als ze boven op een berg ligt! Men steekt toch ook niet een lamp aan om ze onder de korenmaat te zetten, maar men plaatst ze op de standaard, zodat ze licht geeft voor allen die in huis zijn. Zo moet ook uw licht stralen voor het oog van de mensen, opdat zij uw goede werken zien en uw Vader verheerlijken die in de hemel is.

Authenticiteit is supergoed. En belangrijk. Met name het autonome aspect erin. Ik doe het niet om geliefd te worden, ik heb dat lief wat ik doe. Daarom doe ik het. Punt. Dat geeft zo’n rust bij eventueel publiek. Als een maker lijkt te schreeuwen: ‘Hou van me, anders heb ik het moeilijk’ wordt het werk er niet beter van.

En toch: onzichtbaarheid is dus niet automatisch oké. Sterker nog, het strijdt met de aard van de zaak, zegt Jezus van Nazareth. Als het gaat om geloven an sich. Als je verlicht bent door de rabbi, om het zo te zeggen, sluit jezelf dan niet op. Laat maar licht geven. En laat het in godsnaam niet langs de deuren gaan zijn, met Bijbels en gebedjes. Laten het geen koren op straat zijn en misschien zelfs geen passiespelen in het openbaar. Ook leuk en informatief en brengt verder. Maar jouw licht dat schijnt, jouw energie die naar bovenkomt, jouw hoop die zichtbaar wordt.

Het gaat hier niet over een innerlijk mystiek licht. Al is het mooi als dat er is. Het gaat niet over jouw blij zijn met je connectie met God of je ‘relátie’ met die God. Ik huiver altijd een klein beetje bij dat woord, maar ieder zijn eigen vocabulaire. Het gaat hier over gerechtigheid. Dát is wat Jezus van Nazareth voortdurend zoekt. Als hij in het volle zicht mensen geneest, wonderlijk genoeg, als hij outsiders aan tafel nodigt waardoor insiders geen trek meer hebben. Alles en plein public. Laat dat licht maar schijnen. Want als je het onder een korenmaat zet: als je de outsiders onzichtbaar aan je tafel nodigt, breng je dan hoop in de wereld?

Het lijkt me een verrekt dunne lijn tussen showing off en je licht laten schijnen. De oude keuze van de kerk is om publiek te preken en met de boodschap te zwaaien en diaconie en goede daden in stilte te doen, want je linkerhand moest niet weten wat je rechterhand deed. Deze ochtend lijkt me dat een gemakkelijke en destructieve oplossing. Want precies dat gebeurde, waar deze tekst voor waarschuwde. Om het licht bouw je een kerk heen, een emmer. Een luxe emmer hoor, dat wel. Maar toch. En als licht bestaat uit kaarsen, dan weten we wat er gebeurt als er een emmer overheen gezet wordt. Niet alleen ziet niemand het licht, binnenin gaat het licht uit. Toch jammer.

Er is geen makkelijke weg. Gerechtigheid moet wel publiek gebeuren. Zonder hoop op loon. Sterker nog: met verwachting van kritiek, felle en nare. En dan hoop houden, en geloof. Zoiets.

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.


afbeelding
afbeelding.

Deze rubriek heeft een eigen boek: Lazarus staat op. Daarin zijn de 25 mooiste ochtendgedachtes van de afgelopen tijd gebundeld en geïllustreerd door Joanne Zwart.

Lazarus staat op | Rikko Voorberg | Vuurbaak | ISBN 9789460050404 | € 17,95

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--