Het over een andere boeg gooien

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Over een andere boeg gooien – PopUpGedachte vrijdag 6 april

Het begon deze week met de gedachte om te blijven luisteren, omdat het zomaar kan zijn dat degenen die je beschouwt als de onderhoudsman of -vrouw bij nader inzien degene is waarop je al die tijd hebt gewacht. Niet per se in relationele zin, maar in hoop, en vrede en verlossing. Het was Maria die totaal kapot van verdriet de man die ze bij het lege graf tegenkwam, aanzag voor tuinman en vroeg of hij wist waar ze hem hadden neergelegd. Toen zei hij één keer: Maria! En ze wist het. Meer was er niet nodig.

Misschien ging het niet alleen over luisteren, maar ook over herkennen. Dat je niet datgene wat je hoopt en nodig hebt niet herkent, ondanks dat het in levende lijve voor je staat of zelfs naast je loopt en aan je probeert uit te leggen dat je hoop niet zo de bodem in geslagen hoeft te zijn. De opgestane loopt een tijd op met twee van zijn leerlingen en probeert te beargumenteren dat de ellende van Pasen en Goede Vrijdag nog zo ellendig niet is. Maar ze herkennen hem niet tot hij brood breekt. En dan valt het kwartje.

Vandaag herken ik vooral stress in mezelf. En luister ik op dit vroege uur naar alle stemmen die zeggen dat ik dit moet leveren en dat moet leveren. En hoe hard ik ook probeer die te kalmeren, ik geef op een dieper niveau de stemmen gelijk en weet niet of ik het allemaal red en weet dus niet of het allemaal wel goed komt. Dan irriteer ik me aan mezelf dat ik zo moeilijk doe, doe nou eens even relaxed en ontspannen en vredig. Maar dat helpt niet he, jezelf voor je kop slaan omdat je niet rustig doet. Want met dat je doet heb je een nieuwe eis aan jezelf gesteld: alles doen én dat ook dan nog eens vredig en rustig doen.

Vanochtend varen de leerlingen van Jezus uit. Ze gaan weer vissen. Het is een beetje voorbij met die Jezus van Nazareth. Bikkelen op het meer, met zware netten, gevaarlijke winden en het harde werk van vissen vangen. Ze zwoegen de hele nacht ‘maar vingen die nacht niets. Toen het reeds morgen begon te worden, stond Jezus aan het strand maar de leerlingen wisten niet dat het Jezus was. Jezus sprak hen aan: ‘Vrienden hebben jullie soms wat vis?’ ‘Neen,’ antwoorden ze. – lullig he, als je als professionele ervaren visser aan zo’n man op het strand zo’n antwoord moet geven. Het is ook zo kort dat je de frustratie er doorheen kunt horen. ‘Toen zei hij hun, staat er, ‘werp het net rechts van de boot, daar zult ge iets vangen.’ Nadat ze dit gedaan hadden, waren ze niet meer bij machte het net op te halen vanwege de grote hoeveelheid vissen.’

Toen pas herkende één van hen Jezus van Nazareth en met z’n allen naar het strand, vis eten, bij praten, je weet wel. Wij hebben er een spreekwoord aan over gehouden. Ik weet niet zeker of het hier vandaan komt maar het zou kunnen: het over een andere boeg gooien. Eens een andere kant proberen.

Toch is dat niet de gedachte. Ze hebben het waarschijnlijk de hele nacht over een andere boeg gegooid. Dit keer was het Jezus van Nazareth die zich bekend wilde maken en hij deed dat door in hun nood te voorzien. En dat gebeurde op zo’n manier dat ze hem herkenden. Waardoor de nood vervolgens weer wat minder relevant leek, want ze wilden uiteindelijk helemaal geen visser worden. Dat was deel van hun desillusie. Ze wilden iets met dat verhaal en die hoop van Jezus van Nazareth.

Mijn taak? Doorzwoegen, dat sowieso. Ook als het wat hopeloos voelt. Gewoon maar iets gaan doen kan denk ik geen kwaad. Maar ondertussen luisteren. Of iemand mijn naam roept. Of iemand met mij brood wil breken. En of iemand zegt dat ik het over een andere boeg moet gooien. Niet omdat het dan wel lukt wat ik met zwoegen wilde bereiken, maar omdat ik daarmee kan constateren dat ik niet alleen ben. Want het verrotte aan het gezwoeg is niet per se het zwoegen zelf of de hoeveelheid werk, maar het gevoel van eenzaamheid. Ik heb geen behoefte aan succes, ten diepste. Ik wil niet meer alleen zijn. En hoe vaak voelt dat toch zo, al zegt de rede wel dat er vrienden zijn en familie en collega’s. Juist als je druk bent, voelt het soms alleen. Alleen met de berg werk. En redelijke argumenten brengen je er niet van af, de druk blijft. Maar ik kijk nu anders naar het werk dat wacht en hou  mijn oren open. Want ik wil niet dat het lukt per se, ik zoek hoop en verbinding. Wat er dan ook van komt.

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.