Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Wat me heilig is

Deel:

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.  

Wat me heilig is -PopUpGedachte dinsdag 23 november

Gisteren werd in het Louis Hartlooper Complex in Utrecht een nieuw magazine gepresenteerd en zoals dat hoort is dat magazine natuurlijk niet een magazine, het is een beweging, een concept, een idee. Nieuwheilig heet het en in een panel samen met Claartje Kruijff, Janneke Stegeman en Sylvana Simons praten wij over wat ons heilig was. Nieuwheilig en of nieuwheilig dan wel bestond, want was heilig niet per definitie iets ouds. Heilig was het moment van geboorte van de dochter, het moment van moeder worden, heilig was eten met vrienden, heilig was voor mij ‘schuld’. En dat was een klein beetje dwarsig, want schuld is misschien wel het minst geliefde woord van welk jaar dan ook het afgelopen decennium. Zou het misschien goed zijn om naast het Woord van het Jaar ook een Verloren Woord van het Jaar wedstrijdje te houden? Ik denk dat schuld daar wel in past en vind het begrijpelijk ook. Schuld is die bak ellende die je in de schoenen geschoven krijgt van iemand die je niet vertrouwt en waar je niks mee kunt dan naar de pijpen van de ander dansen. Het maakt mensen boos, of dat nu ex-gereformeerden zijn, mensen die Zwarte Piet willen behouden en vinden dat ze níet schuldig zijn aan racisme of mensen die absoluut niet de schuld willen krijgen van ellende in de wereld of de schuld van voorouders zouden moeten herstellen door tunnelnamen te veranderen of standbeelden een andere plek te geven. Schuld is een giftig begrip. Tenzij het mijn schuld is. Er zijn weinig momenten goddelijker dan iemand die ondanks alles de werkelijkheid of een ander recht in de ogen kijkt en durft te zeggen: het is mijn schuld.

Van Susan Neiman, de filosofe, leerde ik hoe essentieel het is voor moedige volwassenheid om zowel de realiteit als het ideaal honderd procent hoog te houden. De realiteit mag nooit leiden tot een ‘zo zijn de dingen nu eenmaal’ want het ideaal is er ook nog. En als het ideaal de werkelijkheid gaat ontkennen kan het alleen maar destructief zijn. Erkenning van schuld of spijt doet beide. Eren van het ideaal en erkennen van de werkelijkheid. Groots vind ik het en krachtig en christelijk en heilig. Het is datgene wat ik graag met trompetgeschal en offerandes en dansend de stad weer zou binnenhalen, zoals David zijn ark.

Dit staat namelijk in de teksten vanochtend: Toen nu aan koning David bekend werd dat de Eeuwige het huis van Obed-Edom en alles wat van hem was, zegende ter wille van de ark van God [die bij hem stond als een soort tijdelijke opslag] trok David op en bracht op feestelijke wijze de ark van God naar de Davidstad over.’

David bracht offers en danste in zijn onderkleed geestdritftig voor de ark uit. Gejuich en hoorngeschal en aan het eind broodkoek, vlees en een druivenkoek voor iedereen. ‘Toen ging heel het volk naar huis.’

Het was dus heilig, die ark. Dat bleek uit het feit dat degene die het opgeslagen had en ervoor zorgde nogal gezegend werd. Ik heb het gezien bij Benno L., de zogenaamde zwembadpedo. Als hij sprak over spijt, over zijn leven, over falen en hoe opgelucht hij was toen de politie voor de deur verscheen. Toen kwam de realiteit eindelijk een einde maken aan wat hij haatte in zichzelf en toch deed. Toen kon de spijt pas echt beginnen. De spijt als zegen, die met dans en hoorngeschal en uitdelen van druivenkoeken gevierd moet worden, wat mij betreft.

Maar wat is het voor jou? Wat moet volgens jou binnengebracht worden, wat maakt dat jij danst totdat je niet meer kunt en je hoge hakken, je schoenen, je trui of jasje uitgooit om harder te kunnen dansen? Wat zou samen gevierd moeten worden omdat het niet alleen jou wat brengt maar goed zou zijn voor een hele gemeenschap? En waar staat het nu en is het daar tot zegen?

David bracht het symbool van de hoogheilige zelf terug in Jeruzalem, omdat blijkbaar de eeuwige zich weer aan zijn mensen wilde verbinden, dat er geen hemel bezig was op ons hoofd te vallen maar dat de hemel onder ons was, dat we niet aan ons lot zijn overgelaten als mensheid, maar dat er verbinding is met een kracht achter de geschiedenis die ons vraagt of wij ons leven over willen geven aan het goede. Dat symbool. Toen was het een ark. Wat is het nu? Voor ons? Heb je iets gevonden? Laten we dan dansen. Of druivenkoeken delen. Of allebei.

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--