Single Janneke (39) raakte zwanger dankzij een spermadonor

Al vanaf haar achttiende dacht Janneke na over met wie ze zou trouwen en kinderen zou krijgen. “Dat doet misschien elk meisje, maar ik was er heel veel mee bezig. Ik had een aantal keer een relatie, maar dat liep helaas op niets uit. Veel mensen om me heen gingen trouwen en kregen kinderen, maar ik zag de boot aan me voorbijgaan”, vertelt ze. “Dat vond ik heel moeilijk. Zeker toen ik richting de veertig ging en nog steeds single was. Elk jaar werd m’n verjaardag moeilijker. Puur om dat daarmee de kans groeide dat ik het moederschap misschien niet zou bereiken. Maar mede gezien m’n christelijke achtergrond was een kind krijgen zonder man in mijn hoofd geen optie. Ik merkte dat ik met daten anders naar mannen ging kijken. Ik vroeg me af of ze een leuke vader voor mijn kind zouden kunnen zijn. Maar dat vond ik niet eerlijk. Bovendien zou er dan te veel druk -gekke druk- op de relatie komen te staan.”

Wie ben ik om te besluiten dat mijn kind geen vader zal hebben?

Vriendinnen vroegen weleens of het iets voor Janneke zou zijn om via een spermadonor zwanger te raken. Dat wees ze altijd resoluut van de hand. “Als single een kind krijgen, vond ik eerst absoluut geen optie. Maar toen mijn relatie uitging, besloot ik me er eens in te verdiepen en mijn eigen oordeel daarover los te laten, waardoor nieuwe mogelijkheden ontstonden. Er zijn zoveel kinderen die (bijna) alleen opgevoed worden door hun moeder, bijvoorbeeld omdat de vader vaart, overleden is of uit beeld is door een scheiding. Anderzijds: Wie ben ik om te besluiten dat mijn kind geen vader zal hebben? Elk kind heeft recht op een vader”, deelt Janneke haar overwegingen. “Ik bekeek tv-programma’s over het onderwerp, las interviews en diverse boeken. Zeker over wat het met een kind doet om één ouder te hebben. Verder ging ik het gesprek aan met twee moeders van donorkinderen, bezocht ik een psycholoog om te bespreken of ik het aan zou kunnen en ging ik naar de kliniek voor een informatief gesprek.”

Zwanger via spermadonor

Bijna iedereen met wie Janneke het er over had, reageerde enthousiast. “Zoals mijn vriendinnen. Ze vonden het iets voor mij en dachten dat ik het zou kunnen. Maar mijn moeder had er heel veel moeite mee. ‘Meid, waar begin je aan? Zo heeft God de mens niet bedacht!’, wierp ze tegen. Dat vond ik heel zwaar”, vertelt ze. “Maar door informatie te verzamelen, wist ik dat ik zou voelen of het iets voor mij was om via een spermadonor zwanger te raken. Ik vertrouwde erop dat, als God dit geen goed idee vond, Hij het me wel zou laten voelen. Dat ik dan vanzelf buikpijn zou krijgen of benauwd zou worden. Zolang het goed voelde, wilde ik doorgaan in het proces. Continu voelde ik me rustig en blij. Tot aan de inseminatie toe. Het voelde alsof ik op een goede manier het heft in eigen handen had genomen. Om de verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen geluk.”

Diepste wens

Inmiddels is Janneke moeder van Kes (1). “De kliniek selecteerde een spermadonor op basis van mijn uiterlijke kenmerken, zodat de kans dat m’n kindje op mij zou lijken het grootst is. Kes is inderdaad net als ik blond en heeft ook blauwe ogen. Het eerste woordje dat hij zei was ‘Papa’”, lacht ze. “Dat zal je net zien! Ik vind het heerlijk om moeder te zijn. Het was mijn diepste wens.

Ik reisde veel en heb een goede baan, maar aan meer daarvan heb ik geen behoefte. Ik wil dít leven leven en daar horen voor een moeder ook de slapeloze nachten bij. Dat vind ik niet erg, dat gaat vanzelf weer over. Voorheen was ik best weleens somber, maar dat heb ik sinds Kes er is niet meer. Ik heb m’n gevoel gevolgd en mijn levensinvulling gevonden! Het is elke dag genieten met hem.”

Hij gaat hoe dan ook met zijn identiteit worstelen

Tot nu toe ziet Janneke eigenlijk alleen mooie kanten aan het moederschap. “Ik mis het soms wel dat Kes geen vader heeft om even mee te sparren over wat wijs is. Ook is het jammer dat ik leuke dingen die Kes doet niet altijd direct kan delen. Soms lig ik helemaal in een deuk om hem, maar dat beleef ik dan in m’n eentje. Al stuur ik wel filmpjes van Kes naar m’n ouders, zusje en vriendinnen. Ook houd ik mezelf dan voor dat een man er anders misschien ook niet bij zou zijn geweest”, zegt ze. “Het lijkt me wel spannend als Kes puber wordt. Hij gaat hoe dan ook met zijn identiteit worstelen. Ik ga er vanuit dat hij mij gaat verwijten dat hij geen vader heeft. Dat vind ik enerzijds spannend. Anderzijds weet je absoluut niet hoe het leven loopt. Ik ga er nog steeds vanuit dat er een man op mijn pad komt. Maar ik denk er wel veel over na. Ik wil m’n kop niet in het zand steken, maar probeer ook tot op zekere hoogte nuchter te zijn.”

Liefde en warmte

Ze voegt toe: “Kes heeft geen vader. Maar elk kind heeft recht op liefde en warmte. En als ik zie hoeveel liefde en warmte er voor dit ventje is, is dat bijna niet normaal. Hij wordt ermee overladen! Ik voel me ervoor verantwoordelijk dat ik hem met veel verschillende mensen in contact breng, zodat hij een sociale kring heeft en daaruit zelf kan pikken wat hij nodig heeft. Mijn moeder draaide trouwens helemaal bij. Ze is dol op Kes en steunt me waar nodig”, vertelt Janneke. “Afgelopen Moederdag voelde ik een schrijnende pijn voor vrouwen met een onvervulde kinderwens, zoals ik had. Hen wil ik adviseren om hun eigen oordelen over het krijgen van een kind via een spermadonor te onderzoeken en zeker de oordelen van een ander los te laten. Het gaat om jouw visie, jouw goede gevoel, jouw leven en jouw verantwoording naar God.”

Lees ook: Laura is single, maar heeft een kinderwens; "Alleen aan kinderen beginnen vind ik moeilijk. Het is net of je het heft in eigen hand neemt"