Sorry, ik ben somber

Mijn humeur hangt deze weken af van de laatste viroloog die ik heb gesproken. En de laatste die ik sprak, was allesbehalve blij. Het coronavirus is lastig. We krijgen het maar nauwelijks onder controle en hoewel de ziekenhuis- en ic-opnames afnemen, is het virus nog lang niet weg.

En dus blijft het naar alle waarschijnlijkheid voorlopig bij ons. De kans is groot dat het fanatieker om zich heen grijpt als we de economie meer ruimte geven. Dan lopen de ziekenhuizen snel weer vol. Maar als we de economie geen ruimte geven, ontstaan er andere problemen: faillissementen, depressies, enorm verlies van welvaart. En reken maar dat de zwakkeren dan als eersten de rekening zullen betalen. Kortom: ik ben somber.

Weten de deskundigen dan niet hoe het verder moet? Wat mij telkens opnieuw treft in deze crisis, is dat de deskundigen het inderdaad ook niet weten. Het staat er in de rapporten waarop het kabinet zich baseert gewoon bij: ‘Er is nog veel onzeker over de karakteristieken van het coronavirus en over het effect van de maatregelen om verspreiding tegen te gaan. Kennis die noodzakelijk is voor een wetenschappelijke onderbouwing van interventies ontbreekt goeddeels.’ In gewoon Nederlands: we hebben eigenlijk geen idee...

Het is geen verwijt, het is de realiteit. We zitten in een tijd die we nog nooit hebben meegemaakt, ik niet althans. Ik vrees dat we ons moeten voorbereiden op maanden, misschien wel jaren van verlies. Verlies van leven, werk en welvaart. En eerlijk is eerlijk: we zijn er niet op voorbereid. Het is nieuw. Hoe gaan we dit doen? Kunnen we dit aan met z’n allen? Wordt het ieder voor zich of blijven we solidair, blijven we elkaar helpen?

Ik probeer te leven bij de dag. Elke dag had al genoeg aan z’n eigen kwaad, maar nu zeker. Ik knuffel iedereen die ik nog mag knuffelen, een keer of vier per dag. Ze worden er gek van hier thuis. Heel misschien wordt er een werkzaam medicijn gevonden. Dat zou nog kunnen helpen. Maar indien niet: het worden zware jaren. Ik kan het niet mooier maken.