Tessa had een hersentumor

“Ik had het reisvirus te pakken en reisde de hele wereld over. Hoe exotischer de oorden waar ik kwam, hoe beter. Ik trok door Afrika en verbleef vervolgens een tijd in een kibboets in Israël. Op een dag werd mijn moeder ziek en ben ik naar huis gegaan om tot haar sterven voor haar te zorgen. Toen mijn moeder zes maanden later stierf, ben ik door India gaan reizen. Ik bezocht Laos en heb een maand op een onbewoond eiland gebivakkeerd. 

Nadat ik thuiskwam van deze prachtige reis, besloot ik een opleiding te gaan volgen en mij op mijn toekomst te gaan richten. Ik ging SPH doen en wilde vervolgens een master psychologie gaan volgen. Voordat ik aan deze studie zou gaan beginnen, wilde ik eerst nog een lange reis maken. Ik trok samen met mijn vriend door Spanje en reisde dwars door de Sahara naar Ghana. Achteraf ben ik blij dat ik deze indrukwekkende reis heb gemaakt en zulke mooie herinneringen heb. Niet lang daarna zou ik er namelijk achter komen dat ik een hersentumor had. Mijn leven werd compleet anders.”  

‘Het leek alsof mijn hoofd uit elkaar zou barsten’

“Eenmaal terug in Nederland begon ik aan mijn opleiding psychologie. Enkele maanden na onze reis liep mijn relatie helaas stuk. Ik vermoed dat het kwam door talloze irritaties, voortkomend uit mijn vergeetachtigheid in die tijd. Achteraf was dat één van de eerste symptomen van de groeiende tumor in mijn hoofd. Ik vergat belangrijke dingen, maar ook kleine dagelijkse dingen. Misschien veranderde mijn karakter ook wel door de druk op mijn hersenen. Mijn vriend was het in ieder geval zat en zette mij op straat. Noodgedwongen trok ik tijdelijk bij mijn vader in. 

Op een nacht werd ik wakker met vreselijke hoofdpijn. De pijn was onhoudbaar, het leek alsof mijn hoofd uit elkaar zou barsten. Mijn vader besefte dat er iets niet goed zat en is meteen met mij naar de huisartsenpost gegaan. Daar vermoedden de artsen dat het weleens om iets ernstigs zou kunnen gaan en werd ik uitgebreid onderzocht.

Hersentumor

Ik bleek een grote tumor, een Caverneus Hemangioom, in mijn achterhoofd te hebben. De hersentumor zat op een plek waar artsen hem nog nooit waren tegengekomen. Er werd met artsen in Amerika overlegd of deze tumor wel operabel was. Er kleefden zeer grote risico’s aan het verwijderen van een tumor op deze plek. Toch was er geen andere keuze, want hoewel de tumor niet kwaadaardig was, groeide hij en drukte hij tegen belangrijke hersendelen aan. Ik moest een verklaring ondertekenen waarin ik toestemming gaf voor deze operatie en aangaf dat ik mij bewust was van de risico’s. Het was mogelijk dat ik de operatie niet zou overleven, of als een kasplantje uit de operatie zou komen. Ik kreeg de vraag of ik, in dat laatste geval, toestemming gaf voor euthanasie.”

‘De tumor werd volledig verwijderd, maar de restschade was groot’

“Wonder boven wonder overleefde ik de uren durende operatie. De tumor werd volledig verwijderd, maar de restschade was groot. Ik was halfzijdig verlamd en aan één oog blind toen ik uit de narcose ontwaakte. Na de eerste zware dagen, werd duidelijk dat ik niet meer kon praten en dat er iets mis was met mijn geheugen. Ik onthield nieuwe informatie slechts enkele minuten en wist niet meer wie ik was en waar ik was. Elke keer als ik uitgelegd kreeg waarom ik in het ziekenhuis lag, was ik dit na enkele minuten alweer vergeten.

Ik lag wekenlang vastgebonden aan het ziekenhuisbed. Omdat mijn geheugen niet meer werkte, vergat ik namelijk dat ik niet kon staan en wilde ik keer op keer mijn bed uit. Gekluisterd aan mijn bed, met een geheugen dat mij in de steek liet, dacht ik dat ik iemand had vermoord, of een ander vreselijk misdrijf had gepleegd. Ik kan niet omschrijven hoe machteloos en angstig ik mij heb gevoeld. Ik kon met niemand praten over de gedachten die door mijn hoofd speelden en de angsten die mij in beslag namen, want ik was mijn spraakvermogen door de operatie volledig kwijtgeraakt.”

‘Mijn geheugen zou nooit meer normaal functioneren’

“Na een lange periode van ziekenhuisopname en revalidatie, kwamen mijn spraak- en denkvermogens stukje bij beetje terug. Ik had opnieuw leren lopen en praten en had alleen nog last van spasmen in mijn hand. Toen de artsen dachten dat het hoogst haalbare was behaald, werd ik, buiten mijn weten om, ingeschreven voor een begeleid-wonenproject. Mijn geheugen zou nooit meer normaal gaan functioneren en begeleid wonen was, volgens de artsen, de plek waar ik het best op mijn plek zou zijn. Medisch gezien was het onmogelijk dat ik volledig zou herstellen. Het was in hun ogen uitgesloten dat mijn geheugen weer normaal zou gaan functioneren en dat ik zelfstandig zou kunnen wonen. 

Ik had tijdens mijn studie voor pedagogisch medewerker te maken gehad met de wereld van begeleid wonen. Ik was bang dat ik daar moeilijk uit zou kunnen komen, als ik er eenmaal zat. Daarom besloot ik op mijn rechten te gaan staan en liet mij uitschrijven bij dat project. Tegen alle adviezen in ging ik zelfstandig wonen. Inmiddels woon ik alweer tien jaar in een leuke woning, met een heerlijke grote zolder, waar ik mijn atelier heb ingericht en mijn dagen schilderend doorbreng.” 

‘Ik was niet meer die leuke meid die van een feestje hield’

“Voor ik ging schilderen, heb ik een periode gehad waarin ik erg somber was. Ik voelde mij nutteloos en bracht mijn dagen in eenzaamheid door. De vrienden die ik had, verloor ik één voor één. Ik was niet meer die leuke meid, die van een mooie reis of een feestje hield, maar een invalide vrouw die moeilijk uit haar woorden kon komen.

Juist in de tijd dat ik dacht dat mijn bestaan nutteloos was en ik net zo goed niet meer kon leven, plaatste God een vrouw op mijn pad die mij uitnodigde om mee te gaan naar een high tea. Tijdens deze high tea vertelde iemand mij over de liefde van Jezus. Ze vertelde dat het voor God niks uitmaakt wat je kunt of hebt bereikt, maar dat Hij van je houdt zoals je bent. Dat ik in Zijn ogen van grote waarde ben, omdat Hij mij aanziet door Zijn Zoon Jezus. 

God kwam die middag in mijn hart en sindsdien is mijn leven zo rijk. Ik leef nu voor Hem. Hij is mijn alles geworden. Ik ben over Gods grote liefde gaan schilderen en hoop dat mijn werk tot eer en glorie van Hem is en dat mijn schilderijen ter bemoediging zullen zijn voor veel mensen.”

Lees ook: hoe herken je een hersentumor?

Benieuwd naar het werk van Tessa? Neem gerust een kijkje op haar Instagramaccount.