TimZingt kent zijn leerlingen niet meer

Dit keer over het golf-deeltje-dualisme. De leerlingen lijken geboeid. Een meisje in het bijzonder kijkt me zo geïnteresseerd aan dat ik een mate van verstandhouding voel. We hebben oogcontact, maar dan valt me een ontluisterende en schokkende gedachte binnen: ik ken haar eigenlijk helemaal niet.

Al sinds het begin van het schooljaar moet ik afstand houden: anderhalve meter van de leerlingen. Er zijn strepen op de vloer geplakt. Voor de streep het domein van de docent bij het bord, achter de streep het domein van de klas. Daartussen een kloof van anderhalve meter. De paar keer dat ik de klas in loop, grap ik dat ik dat met gevaar voor eigen leven doe. Ik geef anderhalvemeteronderwijs. Goed te doen, toch? Ik heb zo’n grote mond: mij hoor je zelfs op dertig meter nog wel.

Maar gaandeweg merk ik hoe die afstand mijn werk fnuikt. Als docent moet je nabij zijn. Rondlopen in de klas. Af en toe in de schriftjes kijken en concluderen dat er sinds vorige week geen inkt bij is gekomen. Bij een leerling door je hurken zakken en hem in de ogen kijken om te vragen wat er aan de hand is. Troosten als een toets slecht is gegaan. Een arm om de schouder van een verdrietige leerling, een boks om te vieren dat een leerling het begrijpt, een kletspraatje achter in het lokaal over alles behalve mijn vak. Dat alles maakt dat je leerlingen leert kennen. Het is een voorwaarde voor goed onderwijs.

• Lees ook: 'Zelden voelde ik me zo geliefd als op mijn coronaverjaardag'

En nu op anderhalve meter is dat verschrompeld tot het blaffen van instructies vanachter de streep. Ik kan best onderhoudend een uur volpraten, maar nabijheid bij elke leerling maakt dat het onderwijs écht goed wordt. En in een aula vanaf een podium faal ik daarin. Vele collega’s voelen hetzelfde. Al een heel jaar. Ik begrijp dat corona bestreden moet worden, dus ik houd me aan de regels. Maar goed onderwijs kan alleen nabij een leerling. Ernaast, op ooghoogte. En dan lijkt anderhalve meter niet ver, maar toch een onoverbrugbare kloof.

Beeld: Willem-Jan de Bruin