Tumult in Krimpen en op Urk

Het voelde als een stomp in mijn maag. De beer is los, dacht ik. En de beer ging los. De rest van de zondag voelde ik me aangeslagen. Die avond was ik gast in Op1, en vertelde ik hoe het nieuws me geschokt had. Vanwege het geweld tegen journalisten, vanwege het feit dat kerk en christenen weer in opspraak waren gekomen, maar vooral omdat (onbedoeld) de naam van Christus was geschaad. Al langer zit een zondag van de catechismus in mijn hoofd: ‘Dat door mijn gedrag Christus niet gelasterd mag worden.’ Dat geldt ook mij.

Gelukkig kreeg ik ook de kans om te vertellen dat van de ongeveer vijfduizend functionerende kerkgebouwen, het overgrote deel zich keurig aan het advies van de overheid houdt.

En toen begon het piekeren. Had ik de juiste toon getroffen? Had ik meer moeten uitleggen waarom kerkgang voor ons zo belangrijk is? Maar ja, een voetbalwedstrijd is voor anderen weer van levensbelang. En had ik meer begrip moeten vragen voor ongetrainde kerkgangers die door een haag van (opdringerige) journalisten moesten lopen? Gelukkig werd in de dagen na 28 maart de vraag gesteld waarom media zo geïnteresseerd zijn in ‘afwijkend’ gedrag van behoudende christenen. Met als fraaie samenvatting van het Nederlands Dagblad: ‘Reformatorischen voelen zich vreemdeling in eigen land.’

En nu? Onze cultuur vraagt begrip voor alles en iedereen. Terecht, denk ik. Inmiddels is de storm weer wat gaan liggen. Wat zou het mooi zijn, als straks, wanneer die vijfduizend kerken weer echt opengaan na corona, media óók geïnteresseerd zijn in de vraag wat mensen drijft om iedere week weer naar de kerk te gaan, en wat het geloof in Jezus voor hen betekent. Dan kan er uit die donkere dag nog iets moois ontstaan.