Bijzondere bevalling: ‘De bevalling van mijn pleegzoon was intenser dan mijn eigen bevallingen’
Naomi verwelkomde haar pleegzoon drie uur na de geboorte
Al jong willen Naomi* en haar man een thuis geven aan een kind dat geen thuis heeft. Met twee biologische kinderen en één pleegdochter lijkt het gezin compleet. Toch heeft Naomi een jaar later het gevoel dat er ruimte is voor nog een pleegkind. Het kindje dat bij Naomi in huis zal komen, moet echter nog geboren worden. “Ik werd gebeld toen de weeën begonnen en leefde vanuit huis met de bevalling mee”
“Toen mijn man en ik elkaar leerden kennen waren we jong. Ik was zestien jaar en hij was twintig. Al snel zeiden we tegen elkaar dat we een thuis wilden geven aan een kind dat geen thuis heeft. Het was een diep verlangen om iets te mogen betekenen voor kinderen. Ongeacht of het ons gegeven is om zelf kinderen te krijgen, wisten we dat we dat graag wilden. Toen we eenmaal getrouwd waren, schreven we ons dus in voor adoptie. Maar we hadden ondertussen ook het verlangen om zelf zwanger te worden.”
Pleegzorg
Kort nadat Naomi is bevallen van hun eerste dochter, krijgen de kersverse ouders onverwacht een uitnodiging voor een avond over adoptie. “We zaten daar tussen veel ouders die zelf geen kinderen konden krijgen. En er bleken meer adoptieouders te zijn dan kinderen die daarvoor in aanmerking komen. Hierop dachten we: Dit is niet onze plek.”
We zaten tussen veel ouders die zelf geen kinderen konden krijgen
Aangezien Naomi en haar man nog steeds het verlangen hebben een thuis te bieden aan een kind dat geen thuis heeft, komen ze uit bij pleegzorg. Na de geboorte van hun zoon schrijven ze zich in. “We volgden een cursus en kregen veel informatie. We besloten voor crisispleegzorg te gaan. Zo kwam onze eerste pleegdochter. Ze bleef vier maanden bij ons en mocht daarna weer terug naar haar vader. We merkten tijdens die periode dat we hiervoor geroepen zijn. Ik voelde dat ik volledig tot mijn recht kwam. Dit is wat hoort bij ons.”
Ik voelde dat ik volledig tot mijn recht kwam in die periode
Na de eerste crisisplaatsing biedt het gezin van Naomi opnieuw een thuis aan een meisje. “Ze was getraumatiseerd en dat bleek ook voor ons als gezin lastig. We gingen ons afvragen of het schade aan zou richten aan onze biologische kinderen. Het meisje kwam voor een crisisopvangplek, maar was een jaar later nog steeds bij ons. Ze kon nergens geplaatst worden. Zo kwam uiteindelijk de vraag of ze niet bij ons kon blijven. Er werd wel direct bij gezegd: ‘Als je kiest voor dit meisje, dan is je gezin compleet’.”
Wonderlijk
Toch wordt een paar jaar later duidelijk dat er ruimte is voor nog een kindje in het gezin van Naomi. Ze komen opnieuw op ‘beschikbaar’ te staan bij pleegzorg en vanaf dat moment wordt het leven van het gezin alleen maar wonderlijker. “Ons huis was te klein, we hadden extra slaapkamers nodig. We waren er wel echt van overtuigd dat we ons huis open moesten stellen, maar we hadden gewoon te weinig ruimte.” Een langdurige zoektocht volgt. Wanneer Naomi en haar man de hoop min of meer hebben opgegeven komt er op een bijzondere manier een huis op hun pad.
“Het huis wat we vonden was echt een bouwval. Iedereen zei tegen ons: ‘Waar begin je aan?’ Toch wisten we: Dit is onze plek, dit is een cadeau van God.” Ondanks dat Naomi en haar man een bod onder de vraagprijs uitbrengen, gaan de verkopers akkoord. “Ze stonden achter onze plannen met het huis. We voelden ons enorm gezegend.”
We hebben dit gekregen van God, dus we hebben plek voor een kindje
Kort voordat het gezin van Naomi de sleutel van het nieuwe huis ontvangt, krijgt Naomi een telefoontje. “Van pleegzorg kreeg ik te horen dat er een baby was die binnen twee weken geboren zou worden. Het kindje moest direct uit huis geplaatst worden. We stonden inmiddels al meer dan zes maanden beschikbaar bij pleegzorg en waren vooral druk bezig met ons huis. De vraag van pleegzorg was: ‘Heb je plek?’. We moesten gaan klussen en we moesten gaan verhuizen, maar we wisten dat we dit gekregen hebben van God, dus ons antwoord was: ‘Ja, we hebben plek’.”
Bevalling
Wanneer de weeën begonnen zijn, wordt Naomi opnieuw gebeld. “Ik ben direct gestopt met werken en leefde vanuit huis mee met de bevalling. Ik werd gedurende de dag af en toe geïnformeerd en wist inmiddels dat het een jongetje zou worden. Er was op die dag blijdschap omdat we ons mochten verheugen op het feit dat we liefde mochten gaan geven aan een kindje, maar het was vooral een dag vol met verdriet. Verdriet voor de moeder en voor het kindje. Deze baby weet niet wat hem overkomt. Hij moet de geur van zijn moeder missen en de klank van haar stem om vervolgens in een nest te komen waar hij de stemmen en geluiden niet kent.
Tegelijkertijd was er ook een andere kant. Het is ook een zegen voor dit kind. We hadden bij onze andere pleegdochter gezien hoe erg het mis kan gaan in die eerste jaren van het leven. Dit kindje krijgt een stabiele start, zonder al het leed wat mogelijk op hem te wachten zou staan. Het was een hele dubbele, intense dag.”
Die avond stonden er twee onbekenden met een Maxi-Cosi in de hand op de mat
“Aan het begin van de avond belden ze dat het kindje was geboren en om acht uur ’s avonds werd er aangebeld en stonden er twee onbekenden op de mat met een Maxi-Cosi in de hand. Het kindje was toen pas drie uur oud. Ik ging over op een soort praktische stand. Ik wilde weten hoe de bevalling was gegaan, of hij helemaal gezond was, wanneer hij voeding nodig had en wat de instructies vanuit het ziekenhuis waren.”
Als alle praktische gegevens overgedragen zijn, blijft de pasgeboren baby bij Naomi en haar gezin achter. Op dat moment verdwijnt ook voor Naomi al het praktische. “Daar lag dat kleine mannetje in een Maxi-Cosi. Ik haalde hem er voorzichtig en legde hem in mijn armen. Ik kon eigenlijk alleen maar aan hem denken. We zouden hem alles gaan geven wat hij nodig had, voor zo lang als dat nodig zou zijn.”
We zouden hem alles gaan geven wat hij nodig had
Wanneer Naomi terugdenkt aan zowel haar eigen bevallingen als de bevalling van haar pleegkind, constateert ze dat die laatste bevalling misschien nog wel intenser was. “Een eigen bevalling is iets waar je negen maanden naartoe leeft. Als het moment daar is, is er een gevoel van verwachting en blijdschap. Bij de komst van onze pleegzoon werd de blijdschap gedempt, door de context van de situatie en door het leed waar het mee gepaard ging. Ik had met heel veel emoties te maken die door elkaar vlogen.”
Slaaptekort
Bovendien beleeft Naomi de periode na de geboorte van haar pleegzoon ook heel anders. Van haar wordt in dit geval verwacht haar gezin gewoon draaiende te houden. Ze mankeert fysiek immers niet. “Alleen wat slaaptekort na een paar dagen” voegt Naomi er lachend aan toe. “We kregen geen kraamhulp in huis en ons leven kwam helemaal niet in een langzamer ritme. Vanuit pleegzorg kwamen er daarnaast nog heel veel praktische zaken bij kijken. Lichamelijk herstel had ik niet nodig, maar dat is in dit geval maar goed ook.”
We ervaren dat God in alles voorziet
Inmiddels woont Naomi’s pleegzoon al drie jaar bij haar en haar gezin. In deze jaren is besloten dat hij hier tot zijn achttiende zal blijven wonen. Het contact tussen Naomi en de moeder van haar pleegzoon is erg goed. Zijn moeder is blij en dankbaar dat er goed voor haar zoon gezorgd wordt. Een jaar geleden voelden Naomi en haar man dat er plek was voor nog een kindje. Opnieuw mocht het gezin een pasgeboren baby verwelkomen.
“We ervaren dat God in alles voorziet. Zowel op praktisch als op emotioneel vlak. Er is veel zorg en verdriet bij de kinderen en bij ons, maar het is bemoedigend dat we God daar doorheen mogen ervaren. We kunnen daar ook iets van doorgeven aan onze kinderen. Toen ons jongste pleegkind kwam, was er nog één kamer over in ons huis. Die avond zei mijn oudste dochter: ‘We hebben nog een kamer over. Wanneer zullen we tegen pleegzorg zeggen dat we nog een plekje hebben?’.”
*In verband met de privacy van de pleegkinderen, is Naomi een gefingeerde naam. De echte naam van Naomi is bij de redactie bekend.
