Victor Rosier (56) zit al dertig jaar in het smurfenparadijs

Herinner je je de dag waarop je voor het eerst vader werd?

Victor Rosier: “Zeker. Ik zat naar de komiek Louis de Funès te kijken, toen er boven wat begon te roepen. Het ging allemaal heel snel. Onze zoon Ephraim kreeg geen zuurstof en liep blauw aan. Na een mond-op-mondbeademing begon hij te ademen. Het was kielekiele. Ik was 24 jaar en wist niet wat me overkwam. Ik stond met grote ogen te kijken naar wat er allemaal gebeurde. Bij de geboorte van Rachel, mijn tweede, was ik heel emotioneel en begon ik te huilen. Ik vond het prachtig dat er vanuit het niets ineens iets was.”

Had je je voorbereid op het vaderschap?

“Ik had wat boekjes gekregen met geinige verhaaltjes over wat het is om vader te worden: geen nachten meer en altijd in de weer met luiers en poep. Samen met mijn vrouw heb ik een pufcursus gedaan, waar we met een groep aanstaande ouders naar een nogal plastische film van een bevalling moesten kijken. Een man achter mij viel flauw. Echt voorbereid op het vaderschap was ik niet. Gelukkig had ik van mijn ouders een goed voorbeeld gekregen. Zij gaven mij alle ruimte en liefde die ik nodig had.”

Jouw vrouw Christa overleed acht jaar geleden. Moest je toen vader én moeder zijn?

“Nee, dat zou ik ook helemaal niet kunnen. Mijn zoontje is overleden toen hij 14 jaar was en toen Christa overleed, was mijn dochter net getrouwd. We hadden elkaar in die periode nodig en we zagen elkaar vaak, maar ik had geen zorgtaken meer voor mijn dochter.”

Victor Rosier: 'Die zwangerschap was een verrassing voor ons allebei’

Jaren later trouwde je met Wilma en op je 53e werd je opnieuw vader. Had je dat ooit gedacht?

“Nee, nee, echt niet! Toen we terugkwamen van onze huwelijksreis in Afrika werd Wilma ziek. In de aftermath is ze zwanger geraakt. Het was een verrassing voor ons allebei. Ik dacht eerst: Oh, help! Maar natuurlijk was het welkom aan alle kanten. Ik weet dat God ons leven leidt. Als het zo moet zijn, moet het zo zijn. Ons leven staat weer even on hold, maar het geeft ongelooflijk veel lol en plezier. God weet dat, dat is het mooie. Ik heb thuis mijn eigen entertainmentclubje!”

Leverde het nieuws gekke gezichten op?

“Eigenlijk niet. Wilma was 35 jaar toen ze zwanger raakte, wat geen gekke leeftijd is. Toen mijn moeder op 45-jarige leeftijd zwanger raakte van mijn zusje – die 23 jaar jonger is dan ik – was dat wel anders.” Lachend: “Eigenlijk heb ik gewoon de traditie van mijn ouders voortgezet. We hebben het nieuws tijdens het pannenkoeken eten aan mijn dochter verteld. Ze was verbijsterd, maar ook heel blij.”

Hoe was dat moment dat je weer een baby in je armen had?

“Emotioneel. Ik beleef alles nu intenser. Het heeft een dimensie die je niet ziet als je 24 bent. Dertig jaar geleden was het voor mij iets vanzelfsprekends, nu niet. Dat maakt het extra bijzonder.”

'Ik hoop dat het me jong en gezond houdt’

Pak je het nu anders aan als vader?

“Poeh, wat een moeilijke vraag. Ik denk dat ik veel dingen automatisch op dezelfde manier doe als vroeger, maar dat ik ook meer keuzes afweeg. Ik knuffel mijn kinderen elke dag en zeg veel positieve dingen tegen ze, van: ‘Ik hou van je’ tot ‘Wat doe je dat fantastisch’. Natuurlijk heb ik dat vroeger onbewust gedaan, maar nu doe ik dat heel bewust, omdat ik weet hoe belangrijk het is. Door mijn werk als regisseur bij de EO kom ik veel mensen tegen die een verschrikkelijke opvoeding hebben gehad. Gordon vertelde bijvoorbeeld dat toen hij uit de kast kwam, zijn moeder zei: ‘Had ik toch maar een kussen op je hoofd gedrukt.’ Zoiets neem je de rest van je leven mee. Dat werkt ook de andere kant op en daarom stop ik nu zo veel mogelijk liefde in mijn kinderen.”

Wat leer je van God als Vader?

“Genadig zijn. Kinderen doen elke keer weer dezelfde ongehoorzame dingen. Wij doen dat precies hetzelfde bij God. Ik vind het zo bijzonder dat wij elke keer bij Hem terug mogen komen. God is lankmoedig, hij wordt niet snel kwaad. Ik ben niet echt geduldig en geneigd om er bovenop te zitten. Daarin kan ik van de Vader leren. Ik probeer het einddoel in zicht te houden: wat voor kinderen wil ik over achttien jaar afleveren? Ik hoop dat ze God willen volgen en Hem alle eer geven. Dat consequent voorleven is mijn uitdaging. Ik probeer mijn eigen gebrokenheid en twijfelachtigheid te laten zien. Ik ben als vader ook maar een mens en heb God telkens weer nodig.”

Wat is volgens jou het belangrijkste wat een vader aan zijn kinderen kan geven?

“Echte aandacht. En dat zeg ik net zo hard tegen mezelf. Juist in deze tijd, waarin mannen en vrouwen allebei werken en waarin smartphones nogal aanwezig zijn, moet je er extra op letten. Vroeger las ik elke week wel een boek, dat kan nu echt niet meer. Daarin moet ik mijn offer doen.”

Lopen je rollen als opa en als vader niet door elkaar heen?

“Jawel, maar op een vrij natuurlijke manier. Wanneer mijn kinderen en kleinkinderen samen spelen, zeggen mijn kinderen wel eens ‘opa’ tegen me. Soms zeggen mensen: ‘Ben je gezellig met je kleinkinderen op stap?’ Dat is vrij apart, maar ik maak er geen groot probleem van. Ik zit al dertig jaar in het smurfenparadijs en ik hoop dat het me jong en gezond houdt. Die kleintjes werken daar hard aan mee – je moet er altijd achteraan.”

Lees ook dit artikel: Melliena's vader kreeg een herseninfarct, waardoor zijn persoonlijkheid veranderde.