'Visie' gaat een gratis dagje uit: hoe ver kom je zonder portemonnee?

Even schiet de opdracht van Jezus aan zijn leerlingen uit Marcus 6 door ons hoofd: “Je mag niets meenemen op je reis. Geen brood, geen tas en geen geld.” Hoe zouden zij zich hierbij gevoeld hebben? Zouden zij ook zulke kriebels in hun buik hebben gehad toen ze op pad gingen?

Behalve een telefoon en een goed humeur hebben we niets bij ons. Of nou ja, fotograaf Ruben natuurlijk, die meegaat op avontuur. Wat vandaag ons gaat brengen, is volledig afhankelijk van de vriendelijkheid en vrijgevigheid van anderen.

We hebben een aantal heldere doelen: een nieuwe plek ontdekken, een zomerse activiteit ondernemen, koffiedrinken, nieuwe vrienden maken én lekker eten. Oftewel: een ideale zomerdag, maar dan wel gratis en voor niets. En waar beleef je die nu beter dan in de groene schatkamer van Nederland: de Veluwe? Vrij willekeurig prikken we het dorp Otterlo als bestemming. Heide, bos, randje Hoge Veluwe: hier moet een mooie dag te beleven zijn.

Frisse tegenzin

Maar daar moeten we eerst wel zien te komen. Omdat we geen geld hebben voor bus, trein of auto, zit er maar één ding op: liften. Ons startpunt is Ede, dus ver hoeven we niet. Dat moet lukken, toch?

Met frisse tegenzin kloppen we op het raampje van een zwarte Toyota Auris, die in het centrum van Ede voor het rode stoplicht wacht. Waarom wilden we dit ook alweer? Is dit niet vreselijk gênant? Wat moet die automobilist van ons denken?

Niet veel, blijkbaar, want we hebben meteen beet: Thomas Hounjet, een vriendelijke dertiger, wil ons best een lift geven. Hij gaat richting Apeldoorn – sportgewichten ophalen – maar kan ons wel in Otterlo afzetten. We stappen in bij een semiprofessioneel triatleet, zo blijkt al snel. “Vorige week had ik mijn tiende Iron Man in Spanje. Wow, we zijn onder de indruk: een Iron Man bestaat uit 3,8 kilometer zwemmen, 180 kilometer fietsen en 42,2 kilometer hardlopen. Hij wijst naar een stevige schaafwond op zijn been. “Helaas crashte ik vroegtijdig in de berm, en moest ik opgeven.”

Ik zie het in je ogen: je wilt patat

Gratis patat

Eenmaal in Otterlo aangekomen is het eerst tijd voor een paar foto’s. Fotograaf Ruben spot een mooie fotolocatie, dus lopen we naar de parkeerplaats bij snackbar De Pitstop – De Pit voor intimi. Precies tijdens de shoot rijden de eigenaren het terrein op. Het blijkt een compleet gezin: vader Marcel, moeder Dorien en hun kinderen Thomas en Lisanne Kirschberg runnen deze zaak al vijftien jaar.

De armen van Marcel – beide vol getatoeëerd – zitten in braces. “Ik heb ze bij een ongeluk gebroken”, licht hij toe als hij onze verbazing ziet. “Ze zitten vol schroeven en platen. Tja, dat soort kleinigheidjes heb je altijd.” Hij hoort ons plan van een dagje geldloos recreëren met een grijns aan. “Jullie hadden zeker graag een ijsje gewild?” lacht hij. “Of liever een patatje? Ja, ik zie het in je ogen: je wilt patat.”

Even later zitten we aan een van de stevige houten tafels in de klassieke snackbar te genieten van een loeihete friet mét. Het is nog geen half twaalf, maar de lunch is in ieder geval binnen. Boven ons kijken de houten en kartonnen herten- en zwijnenhoofden mee, aan de muur ertegenover hangen neonkleurige afbeeldingen van fastfood. Of we nog een tegenprestatie moeten leveren in ruil voor de gouden staafjes? “Natuurlijk niet!” Al mogen we voor de foto best even wat patat omscheppen in de keuken.

Wat is een zomerdag op de Veluwe zonder een mooi fietstochtje?

Evangeliseren op de fiets

Het is tijd voor een leuke, zomerse activiteit. We proberen eerst een grote recreatiezaak in het dorp waar ze allerlei Veluwse activiteiten aanbieden. Zo kun je er de Veluwe per e-chopper, eend (de autovariant, welteverstaan) of te paard verkennen. Maar daar durven ze niet direct mee te gaan in ons geldloze avontuur. Dat moet met het hoofdkantoor overlegd worden. Dan maar naar de pittoreske dorpsstraat van Otterlo. Ons oog valt op de knalrode gevel van Geerts Tweewielers. Wat is een zomerdag op de Veluwe zonder een mooi fietstochtje door het landschap?

Eigenaren André en Karolina Geerts beginnen te lachen als ze horen dat we voor Visie een reportage maken. “Wil je evangeliseren op de fiets?” vraagt André. Hij is wel te porren voor ons plan en een fiets is geen probleem. “Of wil je iets bijzonders, een tandem? En eerst een bakkie koffie?”

Wanneer Karolina ons de koffie en een stuk taart (“wij krijgen ’m zelf toch niet op”) aanbiedt, valt haar accent op. “Ik ben Pools”, verklaart ze. “Toen ik 18 was, verhuisde ik naar Nederland voor een oppasbaantje. In de kerk die ik zondags bezocht, leerde ik André kennen. Ik kwam voor het geld, maar bleef voor de liefde.” Ze lacht. “En nu runnen André en ik al vijftien jaar deze fietsenwinkel.”

• Vergeet Giethoorn, ontdek het geheime zusje

  Vergeet Giethoorn, ontdek het geheime zusje

Veluwse rust

Als we de taart verorberd hebben, haalt Karolina een glanzende zwarte tandem tevoorschijn. “Hier moet je wel een stukje op kunnen fietsen toch?” Ongetwijfeld. De vraag is alleen nog waarnaartoe. Gelukkig weet André daar het antwoord op: “Naar Boerderij Mossel! Daar hebben ze de lekkerste appeltaart van de omgeving. Gewoon fietsknooppunt 28, 46 en 64 volgen, dan ben je er zo.”

Met een we-hebben-het-nog-nooit-gedaan-dus-we-denken-dat-we-het-wel-kunnen-mentaliteit stappen we op de duotrapper richting de appeltaart. Dat blijkt helemaal niet zo eenvoudig. Slingerend fietsen we een autoweg op, een bomenrij komt gevaarlijk dichterbij. We raken zowel de linker- als de rechterberm en even denken we dat dit avontuur ons fataal gaat worden. Met ons hysterisch gegil – “Aah, wacht! Dit gaat niet goed!” – en minstens zoveel hysterisch gelach, verstoren we de Otterlose rust. En dan, eindelijk, lukt het ons een paar honderd meter enigszins rechtdoor te fietsen. Langzaam verruilt doodsangst zich voor de Veluwse rust.

Richting Boerderij Mossel

De zon schijnt fel door de boomtoppen van natuurgebied Planken Wambuis. Terwijl we langs eindeloos groen fietsen, wordt de stilte slechts onderbroken door het vrolijke gefluit van vogels en het zachte knarsen van grind onder onze banden. Onze neus vult zich met dennengeur, zo nu en dan vermengd met het aroma van frituur uit een van de boerderijrestaurants op de route.

Na zo’n twintig minuten doemt in de verte Boerderij Mossel op. Het authentieke rieten dak contrasteert met de moderne glazen wanden. We zijn niet de enige fietser en moeten onze tandem tussen de e-bikes, driewielers en e-choppers in proppen. Bij binnenkomst valt een Delfts blauw tableau aan de muur op: ‘De landman wacht van ’s Heeren hand, een milde zegen op zijn land.’ Toepasselijker wordt het vandaag niet.

Niet op eigen houtje

Of Boerderij Mossel daadwerkelijk de lekkerste appeltaart van de Veluwe heeft, zullen we nooit weten. De dame achter de bar kan de eigenaresse niet bereiken, en durft een vaat-voor-taartruil niet op eigen houtje aan. Voor de tweede keer ontdekken we: hoe groter de zaak, hoe kleiner de kans om zonder geld verder te komen. Een kopje koffie is geen probleem. Of we in ruil daarvoor mogen afwassen? Met grote ogen: “Nee, nee, nee, dat doen we niet, hoor!”

Dus trappen we met een verse cafeïneboost vrijwel rechtuit terug naar André en Karolina. Zij staan ons al op te wachten. “Nog een rondje op de e-chopper?” biedt André lachend aan. Maar helaas, we moeten door. “Kom nog eens langs als jullie in de buurt zijn!” roept hij ons vrolijk na als we de zaak uit lopen.

We kunnen weer wat vinkjes zetten. Koffie, een zomerse activiteit én nieuwe vrienden: check!

Een geinig idee

We wandelen naar de ingang van Nationaal Park De Hoge Veluwe, maar onze poging om het park binnen te komen, strandt bij de kassa. “Nee, daarvoor moet u zich eerst aanmelden bij ons hoofdkantoor. Daar behandelen ze de persaanvragen.” Ook hier blijkt maar weer: hoe groter de toko, hoe kleiner de kans op ruilhandel. We kuieren terug naar het dorpscentrum, op zoek naar een volgende uitdaging.

Deze prachtige zomerdag is natuurlijk niet compleet zonder een koude versnapering, en gelukkig is die in deze toeristenhemel nooit ver weg. Naast restaurant De Waldhoorn staat een wit huisje met in grote, lichtgevende hoofdletters: IJS. Daar moeten we zijn!

Waldhoorn-manager Jan-Willem Bloem hoort ons verzoek met zijn armen strak over elkaar aan. Alleen de lichtjes in zijn ogen verraden dat hij het best een geinig idee vindt. “Daar kunnen we wel wat op verzinnen. Maar: eerst werken, dan ijs”, vindt hij. Deal!

Nog geen tien minuten later genieten we van het gratis goede leven in de zon

Flamboyante jongeman

De lange houten tafels van het restaurant zijn bezaaid met kruimels, etensresten, poedersuiker, bestek, gekreukte servetjes en gebruikte tandenstokers. “Er is net een groep toeristen geweest die nog naar Park De Hoge Veluwe gingen! Je komt dus op het juiste moment om deze bende op te ruimen”, zegt Jan-Willem. “Ah, daar is Kevin, hij helpt je verder!” In de deuropening verschijnt een flamboyante jongeman met zijn zwarte haar strak in de gel. Hij reikt twee grijze plastic bakken aan, met daarbij de simpele boodschap: “Zet alles wat op de tafels ligt, in de bakken en breng ze naar de vaat. Daarna mogen jullie de tafels poetsen.”

Kevins handen en onze schrale horecaervaring maken samen licht werk. Nog geen tien minuten later genieten we van het gratis goede leven in de zon.

Boerenijs met bessensaus

Lepelend van vers boerenijs met zomerkoninkjes en bessensaus evalueren we de dag. We zijn waarschijnlijk een aantal kilo’s zwaarder en in ieder geval een berg levenservaring rijker. Alle punten van ons lijstje zijn afgevinkt, en, mooier nog: we hebben prachtige ontmoetingen gehad. Zonder geld werden we gedwongen telkens een kleine relatie aan te gaan. Dat was een stuk spannender dan bij een simpele transactie, maar een ijsje smaakte zelden lekkerder!