‘Voorbij de zee’ is een tragikomisch portret van de lelijkheid van Nederlandse woonerven

De stad werd vijftig jaar geleden grotendeels door stedenbouwers op de tekentafel bedacht, als sociaal experiment. Omgeven door bos, met groene wijken vol gelijksoortige huizenblokken aan woonerven, waar de architectuur de maatschappelijke cohesie als gluton zou klitten. Een planologisch experiment dat – zie ook de Bijlmer of het begrip ‘woonerf’ – gedoemd was te mislukken. Je ziet dat vaker waar de gedragingen van de mens zich moeten aanpassen aan stedenbouwkundige opvattingen, in plaats van andersom.

• Lees verder bij de Volkskrant