'Wat als ik vragen heb bij diversiteit?'

Ik vraag naïef: “Waar staat dat voor?”
“Dat je oké bent met diversiteit. Dat bent u toch ook?”
Ik wist het wel. Het was de week van de verdraagzaamheid en daar hoort ook de Coming Out-dag bij. Op onze openbare school altijd vrolijk gevierd. Ik voel een lichte aarzeling om mee te doen.
Ik: “Wat als ik vragen heb bij diversiteit? Ben jij daar ook oké mee?”
Die had de leerling niet zien aankomen. Zijn reactie laat zich samenvatten in de zin: “Doe nou maar om en stel verder geen vragen.” Er ontstaat een mooi gesprek.

Enerzijds ben ik ervoor dat mensen niet bang hoeven te zijn om uit te komen voor hun geaardheid en hun zoektocht op het gebied van hun gender. Dat zijn uiterst kwetsbare processen. Ik ben ertegen dat mensen gediscrimineerd, gepest of buitengesloten worden vanwege hun anders-zijn. Dat gebeurt namelijk nog te veel. Ook en soms juist in de christelijke wereld. Ik ben er dus voor om op zo’n dag bij mezelf te rade te gaan hoe ik omga met die diversiteit in mijn werk en in de kerk. Hoe tolerant ben ik? Dus: paars bandje om en verder geen vragen?

Toch wel. Voor veel leerlingen staat zo’n bandje ook voor een soort bandeloosheid: “Moet toch kunnen, meneer.” Dat lijkt tolerant, maar is vaak onverschilligheid: iedereen moet zelf maar weten wat-ie doet (en val mij er niet mee lastig). Dat vind ik te mager. Echte tolerantie vraagt betrokkenheid en is in de letterlijke betekenis soms lijden aan het feit dat mensen bepaalde keuzes maken die niet de mijne zijn. Ik mis het respectvolle, zoekende gesprek over die keuzes, over de deugd van terughoudendheid, het kennen van je grenzen, het respect voor de ander. Onverschillig aanzien dat iemand zichzelf of anderen beschadigt onder het motto ‘moet toch kunnen’? Daar ben ik gewoon niet oké mee. Paars bandje om en verder geen vragen? Ik dacht het niet. Dan begint het gesprek pas écht. Ik hoop dat je daar oké mee bent.