Weg met de weegschaal

Helaas hebben wij sinds een paar jaar een supersonische weegschaal, die precies weet wie je bent en die niet alleen je gewicht meet, maar ook je BMI, je vetgehalte, je spiermassa en de hoeveelheid water waaruit je bestaat. Een app op je telefoon houdt alles bij, en laat ook zien waar je bent ten opzichte van je doelgewicht.

Ik heb mezelf in december niet echt ingehouden, geef ik toe. Er waren appels die in appeltaarten verwerkt moesten worden. Er waren chocoladeletters, pepernoten, roomboterstaven, kerststollen, appelflappen en oliebollen. En daarbij was het ook behoorlijk koud in huis, en bleek eten een prima manier om warm te blijven. Verbeeld ik het me nou, of zitten mijn broeken nu toch echt strakker dan normaal?

Ik ga eerst een flink stuk hardlopen, in de hoop wat gewicht te verliezen. En dan pak ik, voor ik me kan bedenken, de weegschaal en ga erop staan. Ik houd mijn ogen stijf dicht tot ik het piepje hoor, en dan kijk ik omlaag.

Ik kreun. Twee kilo meer dan een jaar geleden. Ik stap van de weegschaal af. Verschuif hem een stukje. Misschien stond hij verkeerd, en gaf hij daarom te veel aan. Als ik er weer op ga staan, geeft hij nog twee ons meer aan. Neeee!

Mijn man komt op mijn gejammer af. “Wat is er? O, heb je weer op de weegschaal gestaan? Dat moet je niet doen. Doe ik ook niet.” “Ik ben twee kilo aangekomen.”
“Onzin. Je ziet er precies hetzelfde uit als altijd.”

Ik slaak een diepe zucht en schuif de weegschaal weer onder de kast. Dick heeft gelijk. Waar heb ik het over? Ik ben gezond. Ik heb een sterk lichaam dat me al 59 jaar in staat stelt om te horen, te zien, te zingen, te wandelen, te zwemmen en hard te lopen. Twee kilo meer dan een jaar geleden? So what! Weg met de weegschaal.