Wensmama Elisa kreeg een miskraam

“Wil je een rondleiding?”, vraagt ze als ik mijn jas ophang. Vol trots laat Elisa haar huis in Sassenheim zien, waar heel veel aan is geklust. “En dit,” zegt ze als we in het kleine kamertje aan de achterkant van het huis stappen, “zou de babykamer kunnen worden.”

'Ik had liever gewild dat het aan mij lag'

Elisa en haar man Richard hebben al bijna drie jaar de grote wens om ouders te worden. “We hadden onszelf een jaar gegeven om zwanger proberen te worden,” vertelt ze als we aan de keukentafel zitten. “Mijn moeder heeft endometriose, een erfelijke aandoening waardoor je onvruchtbaar kan zijn. Ik wilde mijzelf eerst niet testen, maar na een jaar hebben we het onderzoek toch in gang gezet. Ik was gezond, maar het probleem lag bij Richard. Ergens voelde het als een opluchting, ook al had ik liever gewild dat het aan mij lag.”

Hulpeloos

Richard, die ook aan tafel is komen zitten, breekt even in: “Ik heb me er ontzettend schuldig en naar over gevoeld. Als de man van het stel waarbij het niet lukt, voel je je heel kansloos en hulpeloos. Elisa moet alles doorstaan en ligt elke maand vaak met die benen in die stoel. Toch heb ik nooit het idee gehad dat ik het heb laten liggen. Ik kan Elisa’s scheldpaal, boksbal, steun en toeverlaat zijn.” Elisa: “Sommige mensen zeiden dat we het moesten loslaten. Dat we lekker op vakantie moesten gaan. Goedbedoelde adviezen, maar bij ons werkt dat niet zo. Er is een medische reden dat het niet zomaar lukt.”

IUI en ICSI

Omdat de kans op een natuurlijke zwangerschap voor Elisa en Richard net zo groot is als het winnen van de loterij, besluiten ze een IUI-behandeling te starten. Hierbij worden beste zaadcellen gefilterd en vlak voor de ovulatie met een slangetje hoog in de baarmoeder ingebracht. Elisa: “We hebben drie pogingen gedaan, totdat we overgingen op ICSI. De wens om moeder te worden is zo krachtig, dat je tijdens zo’n proces de grens steeds iets opschuift. Er zijn stellen die al eerder stoppen, wat ik goed snap. Het traject is fysiek en emotioneel superzwaar.”

Elisa moet hormonen spuiten zodat er meerdere eitjes rijpen, waarna een laborant een zaadcel in het eitje plant. Na de menstruatie volgt een uitgangsecho om te kijken of het baarmoederslijmvlies dik genoeg is. Een paar dagen na een positieve ovulatietest wordt het embryo teruggeplaatst in de baarmoeder. “Dan volgt het lange wachten. Van de acht bevruchte eicellen, werden er zeven ingevroren en één direct teruggeplaatst. Helaas zonder resultaat. Een paar ingevroren embryo’s ontdooiden niet goed, wat hoogst uitzonderlijk was. Ik was er klaar mee om de uitzondering op de uitzondering te zijn.”

Eindelijk gelukt

Na tweeënhalf jaar heeft Elia eindelijk een positieve zwangerschapstest in haar handen. “We waren dolgelukkig! Eindelijk was het gelukt. Toen er bij 8 weken niks zichtbaar was, zei de echoscopist: ‘Kom volgende week maar terug, misschien zien we dan iets.’ Ik vertrouwde het niet en ben gaan googelen. Diezelfde avond konden we op een andere locatie terecht voor een echo. Daar zeiden ze: ‘Er is echt niks te zien.’

Een week later kregen we in het ziekenhuis dezelfde conclusie te horen. Ben je eindelijk zwanger, en dan gaat het mis. In ons dorp leek ineens iedereen met kinderwagens te lopen en op Instagram kwam de ene na de andere zwangerschapsaankondiging voorbij. Normaal kan ik dat heel goed relativeren, maar op dat moment was ik er zo klaar mee, dat ik social media een week lang meed.”

“Ik wilde niet wachten op een spontane miskraam en koos voor een curettage. Een paar dagen later verloor ik zó veel bloed, dat ik met spoed werd opgenomen in het ziekenhuis. Het bleek niet goed te zijn weggehaald, dus moest ik weer onder narcose voor een tweede curettage. Toen ik eenmaal was opgeknapt, ben ik vrij snel weer gaan werken. Tijd om te rouwen nam ik niet echt. Mensen om me heen merkten dat ik veranderd was. Het hele traject is pittig en mijn miskraam was een ingrijpende gebeurtenis.”

Richard vult aan: “We hebben samen een potje lopen janken. Ik ben in mijn leven nooit zo intens blij geweest als na de positieve test, en nooit zo verdrietig als na de miskraam. Er komen emoties om de hoek die ik nooit eerder had gevoeld. Ik heb nog steeds wel mijn emo-momentjes op werk, maar thuis wil ik sterk zijn voor Elisa. Ik wil het haar zo comfortabel mogelijk maken. Ik heb vrienden bij wie ik mijn verhaal kwijt kan.”

On hold

“Als alles gericht is op kinderen krijgen, is het moeilijk om toekomstplannen te maken”, gaat Richard verder. “Je wisselt niet zomaar van baan en je plant niet zomaar een verre vliegvakantie vooruit. Na de miskraam hebben we gezegd: een kind krijgen is niet meer ons einddoel, maar meer een kers op de taart. Ik vind dat we er goed mee omgaan. Het heeft ons sterk gemaakt.”

Elisa: “We proberen ons te focussen op alle zegeningen die ons leven al kent: fijne mensen om ons heen die ons steunen, leuke banen, een mooi huis. Natuurlijk houdt het leven niet op als je geen kinderen krijgt. Maar we zouden er wel heel verdrietig om zijn.”

Omdat op social media vaak alleen de roze wolken worden gedeeld, kiest Elisa ervoor om open te zijn over het moeilijke traject. “Ik wil een inkijkje geven in een leven waarin een zwangerschap niet vanzelfsprekend is. Vooral in de christelijke wereld heerst het idee dat een vrouw is geschapen om kinderen te krijgen. Als het dan niet lukt, stort je wereld in. In de Bijbel belooft God aan Abraham dat zijn nageslacht zo ontelbaar is als de sterren aan de hemel. Vrouwen die onvruchtbaar waren, kregen later toch allemaal zonen met een belangrijke functie. Daar houd ik me aan vast. We houden hoop.”

In dit artikel lees je meer ervaringen van vrouwen die een miskraam hebben gehad én handreikingen om met deze situatie om te gaan.