Ga naar submenu Ga naar zoekveld

‘Zo. Ik kies nu voor mezelf’

De pasgescheiden Sophie zegt het met enige aarzeling, want het klinkt zo egoïstisch. Ze kiest voor zichzelf. En dat betekent dat ze zichzelf weer net zo wil liefhebben als haar naasten. 

Deel:

Ik heb er zo’n gloeiende hekel aan als mensen zeggen dat ze voor zichzelf kiezen. Hoezo, ik kies voor mezelf? Klinkt dat niet heel erg narcistisch? Toch zeg ik het nu zelf ook, want door in te stemmen met het einde van de relatie heb ik in principe gekozen voor mezelf en mijn principes. Dus: ‘Ik kies voor mezelf!’

Hoewel ik vaak ineenkrimp van schaamte en schuld over mijn eigen egoïstische woorden leer ik steeds meer dat ze misschien niet zo egoïstisch zijn als ik denk. Dat er goede redenen zijn waarom ik dit nu zeg en doe.

Het voelde alsof ik steeds meer oploste

De eerste reden om voor mezelf te kiezen, is omdat er een onbalans was ontstaan in onze relatie. Ik moest mijn eigen plekje in de relatie steeds meer opeisen, het evenwicht tussen geven en nemen was verdwenen.
Hierdoor voelde het voor mij alsof ik steeds meer oploste in de zorg voor de kinderen en mijn gedachten, wensen en idealen minder belangrijk waren dan die van de ander.

Terugkijkend op de relatie heeft dit al heel lang scheef gezeten, ik voelde mij al heel lang betekenisloos. Als iemand dus zegt dat hij (maar veel vaker zijn het zij’s) voor zichzelf kiest, dan is er misschien wel sprake van een onbalans in de situatie. ‘Is die onbalans zo erg dan?’, hoor ik mijn moeder gelijk roepen. ‘Het gaat er toch juist om dat we onszelf geven als een ‘levend offer’.’

Jezelf wegcijferen, volledig… 

Dat brengt me bij de tweede reden. Ik ben opgegroeid in een groot christelijk gezin, vol liefde, chaos, gezelligheid én een moeder die zichzelf wegcijferde voor het gezin. Zo’n moeder die de afwas doet nadat ze gekookt heeft, die vroeg opstond omdat wij ons weer eens versliepen en die niet werkte toen wij jong waren maar ervoor koos om thuis te zijn. Wat een respect heb ik voor haar! Dit deed zij vanuit het principe dat je je naaste liefhebt als jezelf. Is dit niet waar christelijke vrouwen voor bedoeld zijn?

Ik leerde dus dat je jezelf volledig op moet offeren. Het klonk zo christelijk en goed, maar wat er in de praktijk bij mij gebeurde was dat ik zoveel opgaf voor die ander (carrière, wensen, levensdoelen) dat ik het gevoel had niet te mogen zijn wie ik ben. Ik deed dat uit vrije wil. Zo leek het heel lang alsof er een balans was, die er in werkelijkheid niet was.

Wel grenzen stellen en opkomen voor jezelf

Is dat wat Jezus bedoelt als hij zegt dat je de ander moet liefhebben? Volgens mij gaat Hij er bij deze uitspraak van uit dat we onszelf liefhebben. Jezelf liefhebben betekent dat je goed voor jezelf zorgt (op welke manier dan ook, maar in ieder geval de manier die bij je past). Niet dat je aan je eigen streven om de ander lief te hebben onderdoor gaat. Het betekent juist dat je grenzen stelt en opkomt voor wat voor jou belangrijk is. Misschien had Jezus de uitspraak voor vrouwen als ik beter kunnen omdraaien: jezelf liefhebben als je naaste.

Ik weet dat dit gevaarlijk is om te zeggen in een tijd die bol staat van het narcisme en ik kan niet genoeg benadrukken dat het gaat om balans. Zolang het opschrijven mij zelfs nog een egoïstisch gevoel geeft, ben ik nog niet doorgeslagen naar het narcisme (hoop ik).

In mijn streven om de ander lief te hebben verloor ik mijzelf, in het streven om balans te vinden kan ik mijzelf hervinden en daarmee anderen. Daarom blijf ik voorlopig even zeggen dat ik voor mezelf kies, hoe egoïstisch ik me dan ook voel.

Sophie (pseudoniem) schreef al eerder over haar leven als pasgescheiden vrouw. Je leest haar blogs hier.

--:--