Zussenliefde: ‘Onze zussenband werd ook steeds meer een vriendschapsband’
Over het delen van vreugde en verdriet, geloofsveranderingen en tegelijk zwanger zijn
De een is meer extravert en flapt er sneller iets uit, waar de ander wat meer introvert is en langer nadenkt voor ze iets zegt. Zussen Sandra Hoogendoorn (37) en Tjitske van de Bruinhorst (30) zijn verschillend. Maar, zegt Sandra, “over wat we beleven, denken we meestal hetzelfde.” Of dat komt door de dingen die ze in hun jeugd meemaakten of door de soortgelijke geloofsverandering die de zussen doormaakten? Tjitske weet het niet, maar de zussenband is ontegenzeggelijk gegroeid in de afgelopen jaren.
Sandra herinnert zich nog vaag dat Tjitske geboren werd. Naast drie oudere broers had ze vanaf dat moment ook een jonger zusje. Sandra: “Ik weet dat we vooral moeite hadden met haar naam. Daar hebben we nog best op moeten oefenen.” Verder werd er flink geknuffeld met de zeven jaar jongere Tjitske. “Het was mijn kleine zusje. Ik wilde haar graag beschermen.”
Het was mijn kleine zusje. Ik wilde haar graag beschermen.
Als Tjitske vier jaar oud is, vinden en grote veranderingen plaats in het gezin. Tjitske: “Onze vader was in die tijd psychisch instabiel. Hij werd opgenomen en een tijd later gingen onze ouders scheiden. Wij bleven samen met één van onze broers bij onze moeder wonen.” Sandra kan zich iets meer herinneren van deze tijd en vult aan: “Het was echt geen fijne periode.”
Puberteit
Gezien het leeftijdsverschil tussen Sandra en Tjitske leiden beide zussen een heel verschillend leven in de jaren na de scheiding. Pas als Tjitske in de puberteit zit, is er een moment wat beide zussen zich nog erg goed herinneren. Tjitske: “We begonnen samen te praten over vroeger, over onze jeugd en over hoe moeilijk het soms was.” Sandra knikt instemmend: “Ik merkte heel bewust dat ik echte gesprekken met Tjitske kon voeren, doordat ze ook ouder werd. Het beeld wat ik altijd had van ‘mijn kleine zusje’ veranderde daardoor.”
We begonnen samen te praten over vroeger, over onze jeugd.
Tjitske: “We gingen vanaf die leeftijd vaker samen dingen doen. De relatie tussen ons werd wat meer gelijkwaardig. Ik keek eerst heel erg tegen Sandra op, zij was echt mijn oudere zus.” Sandra: “Er kwam steeds meer een vriendschapsband bij.”
Op haar 23e trouwt Sandra en gaat ze uit huis. Voor Tjitske een gemis in huis, maar ook een verandering die mogelijkheden biedt om elkaar op andere manieren te zien. Tjitske: “Ik ging, toen onze moeder een week naar Israël was, bij Sandra in huis logeren.” Tjitske en Sandra kijken elkaar even aan en moeten beide lachen terwijl ze terugdenken aan die week: “We hebben de hele week een serie gekeken.”
Geloof
In de jaren daarna zetten Sandra en Tjitske langzaam maar zeker stappen in hun geloof. Tjitske: “We hebben best een reformatorische opvoeding gehad en zijn later beide een andere weg ingeslagen. De zoektocht begon voor mij toen ik na de puberteit na ging denken over vragen als: ‘Waar leef ik eigenlijk voor?’. Bij Sandra was die zoektocht al wat eerder begonnen. Ik kan me nog herinneren dat Sandra toen ook andere muziek ging luisteren. Ze luisterde bijvoorbeeld Sela, daar moest ik echt aan wennen.
Sandra: “Het was ook wel een hele lange weg. Dat is nu nog steeds. Door de jaren heen leerden we steeds een beetje bij over bepaalde onderwerpen uit de Bijbel. Over sommige onderwerpen, zoals de opname, werd thuis vroeger helemaal niet gesproken.” Tjitske: “We hebben het nu geregeld samen over het geloof. We denken ook over heel veel dingen op dat gebied hetzelfde.”
Steun
Inmiddels hebben Sandra en Tjitske beide kinderen en spreken ze elkaar ook graag als het gaat over opvoeding en gezin. Dat ze drie jaar geleden tegelijk zwanger waren, droeg daar positief aan bij. Sandra: “We hadden al wel eens gezegd dat het leuk zou zijn als we tegelijk zwanger zouden zijn. En dat gebeurde.” Tjitske: “Het is heel uniek dat de geboortes zo dicht bij elkaar liggen, ze schelen maar een maand. Het was heel mooi om tegelijk weer een kleintje te hebben.”
Onze kinderen schelen maar een maand.
Zodra de zussen elkaar nu nodig hebben, is er maar weinig nodig om elkaar te begrijpen en te steunen. Tjitske: “In februari heb ik met twaalf weken zwangerschap een miskraam gehad. Ik heb toen heel veel aan Sandra gehad. Ze hoeft niet eens zo heel veel te doen. Het is al fijn als ze er even is en een knuffel geeft. Dan voel je, je al gesteund.” Sandra, die momenteel zelf door een moeilijke periode heengaat in verband met een scheiding, weet zich ook gesteund door Tjitske. Sandra: “Ik weet dat ik altijd bij haar terecht kan. Tjitske is trouw, ik zal haar nooit verliezen.”
