Column Jan Willem | ‘Het is een meisje’

United Mission Hospital Tansen, Nepal

De klapdeuren van de operatiezaal gaan open. Een verloskundige stapt met een baby op haar arm naar buiten, tien minuten oud. Met een glimlach toont ze het kindje aan de kersverse vader. “Ik heb een verrassing voor u. Het is een meisje.” Hij blijft op de stoel zitten en staart vooruit. Teleurgesteld. Geen zoon. Ik heb moeite te begrijpen wat er gebeurt. Hoe kan zoiets moois uitlopen in een teleurstelling?

Helaas een meisje

De verloskundige daarentegen lijkt nauwelijks verbaasd over vaders reactie. In Nepal komt het vaak voor: een voorkeur voor jongetjes. Daarom is het zelfs bij wet verboden om voorafgaand aan de geboorte het geslacht van het kind kenbaar te maken, omdat het teveel abortussen van meisjes in de hand werkt. Grimmig tuur ik door de lens van de camera naar de sippe vader. Respect voor iedere cultuur, dat is één van de uitgangspunten van mijzelf en iedere collega bij Metterdaad. Maar hier kan ik niet bij.

Vader van twee dochters

Zelf ben ik vader van twee dochters die nu, 19 en 21, klaar staan om het leven in te stappen. Niet dat ik van begin af wist wat ik als vader moest voelen, maar teleurstelling? Nooit gevoeld. En dan vanwege een meisje? Absurd. Ik herinner mij nog de ochtend na de bevalling van mijn eerste dochter, toen ik wakker werd van een vreemd geluid. Slaapdronken van een brakke bevallingsnacht lukte het mijn hersens niet om het geluid van een huilend kindje te plaatsen. Pas toen ik mijn ogen had uitgewreven en het wiegje zag staan, realiseerde ik dat ik voor eens en voor altijd vader was geworden van een prachtige, adembenemend mooie dochter.