'2021: Nederigheid, onmacht en woede'

Als ik het woord ‘nederigheid’ noem, doel ik op 2021 als het tweede jaar van de coronapandemie. Waar we lange tijd hoop hadden dat we de pandemie ergens in 2021 achter ons zouden kunnen laten, moeten we op de drempel van het nieuwe jaar constateren dat dat niet is gelukt. We hoopten dat vaccinatie ons zou ‘bevrijden’, maar dat blijkt slechts ten dele het geval. Het helpt, zo blijkt uit de opnamecijfers in de ziekenhuizen. De kans dat je als gevaccineerde in het ziekenhuis belandt, is veel kleiner dan als ongevaccineerde. Maar het is niet genoeg. We zijn er nog lang niet.

Daar kwamen de virusvarianten nog eens bij: alfa, delta en nu omikron. Van die laatste variant weten we nog niet veel, behalve dat hij zich razendsnel verspreidt. Het gevolg? Dat gaat blijken. Misschien weet u op het moment dat u deze column leest alweer een hoop meer dan ik nu.

Hoe het ook zij: de hele pandemie noopt tot nederigheid. Het lukt ons tot nu toe niet het virus in onze vingers te krijgen, we slagen er niet in het te stoppen. De krachten in de natuur blijken vooralsnog sterker dan wij. Met verdrietige gevolgen: veel mensen zijn overleden, veel anderen lijden onder de maatregelen.

Over het politieke jaar kan ik kort zijn: in Den Haag was vooral ‘onmacht’ te zien. Onmacht om zaken te doen, onmacht om dingen echt te veranderen. Het hele jaar bleek nodig om vertrouwen te herstellen en tot nieuwe afspraken te komen – tussen dezelfde partijen.

• Lees ook: Column Tijs: God of complot?

Het woord ‘woede’ komt ten slotte bij me op als ik denk aan de moord op Peter R. de Vries. Zomaar omgelegd, op klaarlichte dag. En veel minder dan bij de vorige moorden – op Pim Fortuyn en Theo van Gogh – proefde ik publieke woede. Wel veel meeleven, wel veel waardering, maar een demonstratie om het gevaar van dit soort georganiseerde criminaliteit aan banden te leggen: ik heb haar zeer gemist.

2021 is een jaar om snel te vergeten.

Kyrie eleison.