'Aanbiddingsliedjes? Prima, maar het gaat vooral om je daden'

Een ‘ADHD-christen’ wordt hij door sommigen wel genoemd. Jurrien ten Brinke is inderdaad een heel gedreven man, met een belangrijke drijfveer: vrede brengen en God laten zien. In het programma Andries vertelt hij zondagnacht wat dit voor hem betekent.

Het raakt Jurrien dat zo veel mensen in ellende leven, terwijl veel christenen erg met zichzelf bezig zijn. “We schijven kilometers boeken en zingen weet ik hoeveel aanbiddingsliedjes – en ik doe daar volop aan mee –, maar dat is niet wat ik in 1 Johannes 3 lees. Als we het evangelie willen delen, is dat vooral door daden.”

Jurrien als straatevangelist

Als 6-jarige had Jurrien al een sterke wil om iets aan de ellende in de wereld te doen. “Er waren bij mij altijd al twee lijnen: de liefde voor God, en de gebrokenheid in de wereld. Dat brengt mij in beweging. Toen ik een jaar of 15 was, had ik een bijbaantje waarbij ik in de nacht van vrijdag op zaterdag aardappelen van de lopende band haalde. Ik sliep daarna een paar uur en evangeliseerde vervolgens op zaterdagmorgen op de markt. Ik wilde aan het werk voor het Koninkrijk en mensen oproepen zich te bekeren. En dan ging ik ’s avonds nog het café in om mensen te vertellen wie Jezus was. Die radicaliteit zat er al vroeg in.”

Een droom die niet uitkomt

Jurrien droomt ervan zendeling te worden in Afrika. Met twee hbo-diploma's op zak – verpleegkunde en godsdienst pastoraal werk –, is hij er jaren later van overtuigd de goede bagage te hebben om als zendeling aan de slag te gaan. Hij trouwt en gaat met zijn vrouw, Janet, op huwelijksreis naar dit continent. Jurrien is in zijn element, maar Janet vindt het helemaal niets. ZIjn zendingsdroom spat uit elkaar.

Na heel wat jaren gaat hij aan de slag bij Compassion, waar hij met hetzelfde verlangen en dezelfde roeping werkt. Hij ontmoet wereldwijd mensen die in armoedige omstandigheden leven en vertelt hun verhalen in kerken om via financiële adoptie van kinderen, hulp te bieden.

Vluchtelingen

Als er in zijn woonplaats Apeldoorn 400 vluchtelingen komen, en sommige mensen daar negatief en verzuurd op reageren, komen Jurrien en Janet in actie. Ze vinden dat mensen hun deuren moeten openzetten en mensen in huis moeten opnemen. Het initiatief Ik ben een gastgezin voor een vluchteling krijgt landelijke bekendheid en groeit in anderhalf jaar uit tot een landelijke beweging.

Buurtwerk

Sinds kort wonen Jurrien en Janet met hun kinderen in een verbouwde school in Apeldoorn. Hier biedt het gezin onderdak aan twee Eritrese vrouwen en aan tienermoeders. Ook hebben ze er een buurthuis en zorgboerderij ondergebracht. Jurrien is van plan hier regelmatig een groot kinderfeest te organiseren. Maar, zegt hij, “het moet ook een plaats zijn waar we het evangelie delen.”