'Alles wijst op een blin­de­darm­ont­ste­king'

En nu heeft hij het ook nog koud, terwijl hij net een uur in de keuken heeft gestaan. “Misschien is het goed als je je temperatuur opneemt,” zeg ik. “Want dit lijkt eigenlijk wel een beetje op een blindedarmontsteking.” Niet dat ik een expert ben, maar buikpijn rechtsonder en koorts, dat herken ik. Zijn drielingbroer en ik hebben deze klachten jaren geleden ook al gehad, en we gaan sindsdien appendixloos door het leven.

Hij heeft koorts, en belt met de huisartsenpost. “Kom om kwart over acht maar even langs,” zegt de dienstdoende arts. “Ik zou maar gelijk even een pyjama en een tandenborstel meenemen,” zeg ik. “Maham.” Daar gaan ze, man en zoon, naar de huisartsenpost. En daarna door naar de spoedeisende hulp, want alles wijst op een blindedarmontsteking. Die appendix moet eruit. Er is alleen één probleem: hij is niet nuchter. De bonenburger. “Kom morgen om acht uur maar terug,” zegt de arts.

Ik denk terug aan Jakarta, aan die dag dat we een telefoontje kregen van de oud-chauffeur van Nederlandse vrienden. Hij was in het ziekenhuis opgenomen met een blindedarmontsteking, maar hij had geen geld. De operatie kostte vier miljoen rupiah, zo’n 400 euro, en dat had hij niet. Zijn vroegere werkgevers waren terug in Nederland, hij had geen vaste inkomsten meer. En daarbij, vier miljoen rupiah is ruim twee maandlonen – niet een bedrag dat je zomaar op je bankrekening hebt staan. Geen geld? Dan geen operatie. De dokter had hem gewoon weer naar huis gestuurd, appendicitis of niet. En dus belde hij ons. Konden wij misschien...? Wat ben je bevoorrecht als je opgroeit in Nederland, denk ik. Waar je gewoon terecht kunt op de spoedeisende hulp, of je nou geld hebt of niet. Waar je geopereerd wordt door bekwame artsen, met als enige voorwaarde dat je nuchter bent.

Twaalf uur later is zoon nummer twee zijn appendix kwijt, en weer een dag later ligt hij gezellig thuis op de bank. Wat een zegen.