Anneke is gezinsouder voor ‘kinderen met een 1 – 0 achterstand’

“Het eerste jaar als gezinshuisouder was heel zwaar. De kinderen wilden maar een ding, naar huis en niet bij ons zijn. Onze eerste kerst was écht afschuwelijk. We zaten met twee gezinnen in een huisje en onze twee gezinshuiskinderen maakten alleen maar ruzie.” Anneke kan er nu om lachen. “Het is maar goed dat je van tevoren niet alles weet. Ondanks de goede voorbereiding had ik toch een ideaalplaatje van een gezellig, leuk en warm gezin in mijn hoofd. Dat moest ik loslaten.”

Kansarm

Voordat Anneke en haar gezin starten in het gezinshuis, wonen ze vijftien jaar lang voor ontwikkelingswerk in het buitenland. In Bangladesh, Oeganda en Zuid-Afrika zet Anneke zich in voor kansarme kinderen. Met haar opleiding en ervaring in social work voelt ze zich als een vis in het water. Anneke besluit de Pabo te doen, wanneer ze in Zuid-Afrika voor de klas komt te staan. “We hebben veel meegemaakt tijdens die jaren in het buitenland. Daardoor kunnen we wel wat hebben. Bangladesh is een zwaar land om in te leven. In Afrika is niks voorspelbaar. In die jaren hebben we geleerd om trouw te zijn. Om niet alleen gericht te zijn op hoe je je voelt. We waren daar niet voor niks!”

Deze kinderen dansen op je zere plekken

Het blijkt een goede voorbereiding voor het gezinshuis. “Na onze buitenlandtijd paste het weer heel erg bij ons om echt met een doel aan de slag te gaan. Voordat we überhaupt zelf kinderen hadden, was ik al zó overtuigd van de meerwaarde van pleegzorg. Het trok me enorm. Het heeft voor de hechting zoveel toegevoegde waarde als kinderen 24/7 bij je zijn. Een jaar voor onze terugkomst zijn we in gesprek gegaan met gezinshuisouders en met het Leger des Heils. We wilden graag voor een christelijke organisatie werken, zodat we onze eigen normen en waarden ook konden meenemen.”

Heftig

Toch is de overgang naar Nederland voor Anneke en haar gezin best heftig. “We moesten afscheid nemen van ons huis, van vrienden daar en in Nederland weer aan alles wennen. Alles was anders. Doordat ik zelf direct hands-on aan het werk ging, had ik geen tijd om heimwee te hebben. Binnen een paar maanden woonden er vier kinderen bij ons, een compleet nieuw gezin. Onze jongens waren dertien en achttien en ik vond dat ze sterk genoeg waren. Achteraf gezien is het wel veel geweest. Ik herinner me uit die tijd dat een van de kinderen die bij ons woonden vaak boos was en op zijn deur had geschreven ‘Rot op, stomme k*t’. Onze jongste kwam met tranen in zijn ogen naar me toe. ‘Waarom doen jullie dit? Het gaat wel over mijn moeder!’

Inmiddels weten we: deze kinderen dansen op je zere plekken. Het is erg belangrijk dat je jezelf goed kent en eerlijk bent naar de begeleiding. Ik ben ook heel blij met de twee opleidingen die ik heb gedaan. Daardoor heb ik veel in huis. Goed op je tong bijten is ook belangrijk, want de loyaliteit naar ouders is enorm sterk.”

Gewoon

Anneke vormt met man, zoons en vier gezinshuiskinderen al zeven jaar een ‘niet helemaal normaal gezin’. “De jongste is nu twaalf, dus overdag gaan ze allemaal naar school. Dan heb ik tijd voor regeldingen. Dat waren er in het begin veel meer dan nu. Ik heb uitgerekend dat ik voor één kind op een bepaald moment afspraken regelde met elf therapeuten en medisch behandelaars. Naast de regeldingen, run ik ook het huishouden. Tegenwoordig geef ik daarnaast ook les aan vluchtelingen. Onlangs is een van de kinderen mee geweest en hebben we samen een toneelstukje gedaan. Dat was zo leuk.

De loyaliteit naar ouders is enorm sterk

Kunnen ze die 1 – 0 achterstand inhalen? Dat is wel mijn hoop, maar het is niet makkelijk. Wat fijn is: zoveel verzet en boosheid als er het eerste jaar was, zoveel wordt er nu geknuffeld en gelachen. Het is mooi als de zachte kant eruit komt. We merken dat, nu de kinderen langer bij ons wonen, we mogen ‘oogsten’. Ze zijn meer aan ons gehecht. Ik weet niet of het contact blijft. Daar moet ik ook geen verwachting over hebben. Bij de drie die inmiddels niet meer hier wonen, ben ik wel langs geweest en we appen wel eens. Maar het kan voor de kinderen soms beter zijn om deze periode achter zich te laten.”

Onmisbaar

“Gelukkig staan we er niet alleen voor. De steun van het team van het Leger des Heils is onmisbaar. De eerste tijd kregen we extra begeleiding, ook voor ons eigen gezin. Maar nog steeds gaan ze echt de extra mijl. Ze komen buiten werktijd langs als de nood aan de man is of trekken extra tijd uit voor kinderen die het nodig hebben. Je wordt goed voorbereid en er wordt daarna echt gelet op jouw draagkracht.”

Voor Anneke is haar ‘flinke, stevige huwelijk’ ook erg belangrijk. “Ik ben geen superwoman, maar heb manieren gevonden om met dingen te dealen. Marco houdt me scherp. Met hem kan ik altijd sparren. Hij werkt inmiddels fulltime buiten de deur. Ik ben verantwoordelijk voor alles wat de kinderen betreft. Maar we doen dit wel samen als missie.”

Lees ook: Jenneke Donkersteeg: 'God gaf ons een gezin met adoptie- en pleegkinderen'

Anneke is gezinshuisouder bij het Leger des Heils Midden-Nederland. Wil je meer weten? https://www.legerdesheils.nl/midden-nederland/gezinshuizen