Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Ben je niet iets vergeten? Nee hoor

Deel:

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

PopUpGedachte woensdag 3 april 2019 – Ben je niet iets vergeten?

Het is donker en koud en tijd om in bed te liggen. Tenminste, dat is wat ik op dit moment het liefste wil. Gisteravond hier ontspon zich in dit retraitecentrum nog een gesprek tussen de gasten over de al dan niet vrije wil. En de wil om terug naar bed te gaan is even niet vrij. Die moet nog even z’n mond hebben. Want er is een andere wil die vastbesloten is om te continueren wat er begonnen is. En dat zijn deze PopUpGedachtes op de vroege ochtend.

He tis veertigdagentijd. De tijd waarin de mens de kans heeft om zich te verbinden met lijden. Een niet al te plezierig staat van zijn, dat lijden. Maar ook best wel onontkoombaar. En de uitnodiging van christendom is om dat lijden en de pijn in de ogen te kijken. Robb, een van de leiders van dit studie- en retraitecentrum L’Abri vertelde dat zijn dochter ooit gefrustreerd terugkwam van de zondagsschool omdat ze daar psalm 23 hadden gelezen. En dat is zo’n beetje de lievelingspsalm van half gelovig Nederland, over de herder die zijn schapen zal weiden en dat het goed komt, dat er voor je wordt gezorgd, dat ook in diepe dalen en donkere momenten je mag weten dat die herder, die eeuwige, bij je is. En zij vond het maar idioot. Want het is natuurlijk sympathiek dat ie dan bij je is, maar een beetje god zorgt dat je niet in die diepe donkere dalen terechtkomt. Bij me zijn? Ik wil d’r helemaal niet in. Maar dat laatste bestaat niet in christendom. Sterker nog, het pijn vermijden, binnenbochten nemen, dealtjes sluiten, dan maar een aantal morele regels met voeten treden omdat het gewoon allemaal wat minder pijnlijk is, dat is volgens de christendom misschien wel de grootste verleiding waar de mens aan bloot staat. En het gevoel verdomd alleen te zijn, hoort bij deze veertigdagentijd. Dat gevoel onder ogen zien.

Vandaag zegt de lezing – daarom moet ik eraan denken – Sion denkt: De Heer heeft mij verlaten, mijn God heeft mij vergeten. Kan een vrouw haar zuigeling vergeten? Heeft een moeder niet meer te doen met het kind van haar schoot? En al zou een moeder haar kind vergeten, neen, Ik vergeet u nooit!”

Het volk Israël, hier aangeduid met de term Sion, denkt dat het klaar en voorbij is. De hemel is van koper, geen stem dringt er door, geen hand is er te zien in de geschiedenis, we zijn aan elkaars genade overgeleverd en die is niet altijd even groot. En als niemand meer luistert, dan wordt het stil.

De profeet Jesaja die reageert, corrigeert de ervaring niet. Het kan en zal verdomd alleen voelen van tijd tot tijd. Als mensheid kun je volkomen je aan je lot overgelaten worden. Als volk van Mozambique, als vluchteling in Europa, als Nederlander die het idee heeft dat er van alles besloten wordt wat niet meer enige relatie heeft tot de eigen leefomstandigheden, als burger in een bullshitjob of gewoon als iets mislukt en je het niet durft te vertellen. Alleen. En Jesaja ontkent het gevoel niet, corrigeert ook niet, hij zegt alleen dat je in the end niet vergeten bent.

In de eenzaamheid of de pijn zaait hij twijfel in de rotsvaste overtuiging dat je er nu alleen voor staat. Want kan een moeder haar kind vergeten, en zelfs als dat het geval zou zijn, dan vergeet de eeuwige je niet. Een kleine twijfel in de overtuiging dat je er alleen voor staat. Wat zand in de machine van de eenzaamheid, de bitterheid, de frustratie of wat dan ook. Want het zou kunnen dat je wel gezien bent. Dat je wel gehoord wordt. Dat naast je, in de modder van het leven, de eeuwige langszij loopt te ploeteren. Je soms even probeert te bereiken, maar vooral meemoddert. En je ziet.

Brené Brown, de goeroe van kwetsbaarheid, fantastisch hoe zij die snaar weet te raken in de mensen, ging op een gegeven moment weer naar de kerk. Midlifecrisis noemt zij het. En tot haar frustratie en uiteindelijk geluk, bleek de kerk geen ruggeprik te bieden, zo zei ze. Geen sedatie tegen de pijn van het leven. De kerk, dat christelijk geloven, bleek een vroedvrouw die naast je kwam zitten en zei: Push! ‘But it hurts’ zegt Brené. ‘Yes, it’s supposed to hurt. Now push’.

Wie zich vergeten voelt, mag zich ergens gelukkig prijzen met de gedachte dat je in elk geval niet hebt geprobeerd om met allerlei surrogaat middelen de pijn te vermijden. Het voelt verdomd eenzaam en zo is het dan. En mag zich gekend weten in een lange rij van denkers, dichters, filosofen, vromen, en leiders die juist die verrekte eenzaamheid kennen, een eenzaamheid die de grote profeet Jesaja herkent – en waarvan hij zegt: het voelt verrekte alleen. Maar vergeten ben je niet. Hou het nog even uit. Vergeten ben je niet.

Heb het goed.

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.


Rikko Voorberg

Rikko Voorberg (38) is theoloog, schrijver, ‘activist/kunstenaar’ en initiatiefnemer van o.a. ‘We gaan ze halen’.

Wil je betrokken raken bij het werk van Rikko? Kijk dan hier.  

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--