Brok in mijn keel

Tijdens die tijd keken we tv in een hostel en zagen we een klein Japans vrouwtje een rommelig Amerikaans huis betreden. Met een kleine buiging groette ze iedereen vriendelijk. Ze ging met haar schoenen uit midden in de kamer op de grond zitten en was even stil. Een ritueel. Een kleine, stille, dankbare buiging voor de eigenheid van het gezin. Hun huis. Hun spullen. Hun verhaal.

Iedereen moest janken. Ze zou orde op zaken komen stellen en iedereen was daar zwaar aan toe! Maar in plaats van er met de botte bijl op los te hakken, begon ze zo. En dat in een cultuur waar alles maar dan ook alles een wegwerpartikel is. Die eerbied voor het gewone. Ik was verkocht: Marie Kondo bezorgde me een brok in m’n keel. Sindsdien ben ik een volgeling van haar. Ik vouw m’n kleren op en leg ze in m’n kast op haar manier: achter elkaar, waardoor je meteen overzicht hebt.

Te veel troep om me heen maakt dat ik echt niet meer kan nadenken. Maar soms heb ik zo veel deadlines te halen dat opruimen wel het laatste lijkt wat moet gebeuren... Dus voordat deze column af kon komen is de benedenverdieping gedweild (de droge korsten brood zaten aan de vloer geplakt!) en is de vaatwasser uitgeruimd. Tja, de één noemt het uitstelgedrag, maar ik noem het: ruimte maken in m’n hoofd.

Weet je wat alleen altijd blijft liggen: m’n computer-bureaublad en (digitale) foto’s. Online opruimen is iets wat je nóg makkelijker voor je uit schuift. Terwijl ik het vet leuk vind om door oude foto’s en filmpjes te struinen.

Toch maar eens een sabbatical voor uittrekken...