Carola Schouten: 'Ik geniet van hectiek'

Ze oogt vrouwelijk en zelfverzekerd. Hoe kan het ook anders, op de plek waar ze al vanaf haar studententijd woont. We strijken neer in het historische gedeelte van Rotterdam Delfshaven. Een 'tovertunnel', vol kleuren en muurschilderingen, verbindt de harde wereld van de achterstandswijk met het idyllische leven aan de pittoreske gracht. Het is een plek die Carola Schouten graag bezoekt. “Deze tunnel laat het contrast van het leven zien. Aan de ene kant hard, zwaar en hectisch, maar ook mooi, gepolijst en vredig.” Een keus maken tussen deze twee werelden kan ze niet: “Ik houd van rust, maar ook van avontuur en bruisend leven. Soms ga ik een paar dagen naar mijn moeder op het platteland om bij te komen, maar ik keer altijd weer terug naar de stad.”

Avontuur

Haar wortels liggen op het Brabantse platteland, waar Carola opgroeide tussen twee zussen. Toen ze 9 was, kreeg het gezin een klap te verwerken: vader Schouten overleed. Nu was het de uitdaging aan moeder en dochters om de boerderij, de grote passie van Carola's vader, draaiende te houden; een zware taak naast het verdriet. Carola spreekt vol respect over haar moeder. “Een sterke vrouw die weet van doorzetten. Daarin is ze mij tot voorbeeld. Zelf laat ik me ook niet zomaar uit het veld slaan. Ik probeer altijd, hoe moeilijk ook, een draai aan de situatie te geven. Van de slachtofferrol houd ik niet.”
Na vijf jaar werd de boerderij toch verkocht; voor haar moeder een heel lastige afweging. Carola had inmiddels ontdekt dat de bedrijfsmatige kant van het bedrijf haar aansprak. Op haar 17e vertrok ze richting Rotterdam voor een studie bedrijfskunde. Met een glimlach: “Het avontuur begon…”

Drugsrunners

De achterstandswijk Delfshaven werd in die tijd net stevig aangepakt. “De drugsrunners werden de wijk uitgezet en ik keek mijn ogen uit. Deze omgeving kende zijn eigen mores en daar moest ik wel even aan wennen. Ik heb me nooit bedreigd gevoeld. Al heb je heus wel eens tabak van de viezigheid op straat, de inbraken en alles wat er bij een hard leven op straat hoort, toch was en blijft dit voor mij een heel bijzondere omgeving. Je kunt hier zelf nog echt het verschil maken. De mooie dingen die hier gebeuren vallen extra op. Het is niet zo dat ik hier nu allerlei activiteiten voor de kerk onderneem, maar alleen al door er te ‘zijn’, maak je een verschil. Een jaar of vijftien geleden trokken veel mensen weg uit de wijk. Grosso modo bleven er twee groepen hangen: kunstenaars en christenen. Mensen die met een open mind naar de buurt keken en de verantwoordelijkheid voelden om er toch nog wat van te maken.”

Offer

Ook Carola bleef. Eerst alleen, later met haar zoon (inmiddels 10), die ze in haar eentje opvoedt. Daarover wil ze overigens niet veel kwijt. “Mijn zoon heeft niet voor dit vak gekozen en ik laat graag ook nog iets privé. Ik heb een omgeving die me op alle fronten ondersteunt en voel me daarin een bevoorrecht mens. Die ondersteuning maakt ook dat ik het aandurfde hier samen met hem te blijven wonen, want natuurlijk weeg je dat af. Ik wil mijn idealen niet via mijn kind uitleven en daarin maak ik bewuste keuzes. Een school waar hij het enige blanke kind zou zijn, werd het bijvoorbeeld niet.
Het is voor ons beiden geen offer om hier te wonen,” benadrukt ze. “Ik geniet van hectiek en avontuur en kom daarin tot mijn recht. In een heel veilige omgeving zou het te saai voor me worden.”

Zenuwen

In de Haagse politiek ligt saaiheid in ieder geval niet op de loer. Haar nieuwe baan vraagt al haar aandacht. Hectiek, gekakel, woorden die op goudschaaltjes worden gewogen. “Dat levert innerlijk spanning op,” bekent ze eerlijk. “Het is een kunst om de rust te bewaren als mensen vanuit verschillende hoeken iets van je willen en vinden.” De ontspannende zelfverzekerdheid die ze op haar woonplek ervaart, moet op de nieuwe werkplek nog groeien. “Ik ben een ontzettende perfectionist en mag van mezelf meestal geen fouten maken. Zondag ging de preek over het feit dat je bij God in het licht staat, en dat deed me goed. Hoe ik mijn standpunten ook heb uitgedragen, wat mensen ook van mij vinden; ik mag in Gods licht staan. Mijn zenuwen blijven, maar ik weet dat Hij mij kent met mijn gebreken en tekortkomingen en dat het goed is voor Hem. In die zin is dit een enorm leerzame periode waarin ik ook steeds de lijn met God openhoud. Hij luistert ook als ik kort tot Hem bid tussen twee debatten door. Ik weet dat ik een grote klus als deze aankan en dat ik er niet alleen voor sta.”

Kracht

Ze wijst naar de oude Pelgrimsvaderkerk aan de overkant van de gracht. “Rond 1600 vertrokken de pelgrimsvaders vanuit deze kerk met een missie naar Engeland en Amerika. Het avontuur tegemoet.” De vergelijking is snel gemaakt. Welke missie heeft Carola zelf? “Missie is een groot woord, maar idealen heb ik zeker. Ik geloof in de kracht van de samenleving. We kunnen als overheid wel allerlei verbanden en contacten organiseren, maar het mooiste is als we een omgeving creëren waarin dit spontaan ontstaat. Dat mensen zelf hun verantwoordelijkheid nemen, net zoals de kunstenaars en christenen die hier in de wijk bleven wonen. Toen Ruth uit de Bijbel met haar schoonmoeder terugkwam uit het buitenland, werd ze ook niet opgewacht met een zak geld. Wel werd de mogelijkheid geboden zelf in haar levensonderhoud te voorzien. Christelijke politiek is relevant: wij zijn aan beide kanten van de tovertunnel te vinden en staan middenin de samenleving. En als wij er gewoon ‘zijn’, doet God Zijn werk.”

Tekst: Mirjam van der Vegt
Beeld: Ruben Timman