Caroline verloor haar zeven maanden oude zoontje Levi

“Het was op een vrijdag”, vertelt Caroline. “Het was mooi weer en ik zou met mijn klas naar de speeltuin gaan. Terwijl de leerlingen in de rij stonden, belde mijn schoonmoeder. ‘Er is iets met Levi’, zei ze. ‘Ik denk dat we naar het ziekenhuis moeten. Je moet rustig naar huis rijden.’ Daarna verbrak ze de verbinding.”

Reanimatie

“Ik riep naar een collega dat ik weg moest en rende naar mijn auto. In de auto probeerde ik mijn schoonmoeder terug te bellen, maar ze nam niet op. Ik schreeuwde, bad en huilde, terwijl ik mezelf probeerde te kalmeren. We waren vaker met Levi naar het ziekenhuis geweest, voor zijn reflux. Dit zou ook goedkomen.

De rit duurt normaal een half uurtje, maar binnen een kwartiertje was ik er. Terwijl de motor nog draaide, ben ik uit de auto gesprongen. Een politieman hield me tegen. Het is mijn kind!, gilde ik. Toen ik dichterbij kwam, zag ik dat de buurvrouw van mijn schoonouders een kind in haar armen had. Ik wilde hem pakken, maar het was Levi niet. Levi lag in het huis van de buren en werd gereanimeerd. Zijn oogjes schoten alle kanten op.”

Aan alles voelde ik dat we slecht nieuws zouden krijgen

Wat er precies is gebeurd met Levi op die bewuste vrijdagochtend, weten Caroline en haar man Timon nog steeds niet. “Het enige dat we weten, is dat mijn schoonmoeder hem bewusteloos in zijn bedje vond. Daarop is ze gelijk naar haar buurman gerend, die arts is. Hij is begonnen met reanimeren.”

Als Levi weer hartslag heeft, wordt hij met grote spoed naar het Sophia kinderziekenhuis in Rotterdam vervoerd. “De dagen in het ziekenhuis beleefde ik in een waas. Ik had geen idee welke dag het was. Het enige dat ik wilde, was bij Levi zijn. Via een grote Whatsapp-groep hielden we iedereen op de hoogte. Bidden kon ik niet, ik kwam niet verder dan ‘help’. Wel wist ik dat er heel veel mensen voor ons baden: er is zelfs een bidstond georganiseerd waar meer dan 200 mensen aan meededen.”

Hersenschade

In het ziekenhuis krijgt Levi vanwege een hoge dosis medicatie zoveel mogelijk rust, maar af en toe is hij eventjes bij. “Eén keer reageerde hij toen ik met mijn vader naast zijn bedje stond. Hij draaide zijn ogen naar me toe, terwijl ik tegen hem praatte. Opeens wist ik het zeker: het zou goedkomen. Levi zou laten zien hoe leuk hij is en hoe goed hij kon lachen.”

Dat gebeurt niet. Sterker nog: ze krijgen het moeilijkste bericht dat je als ouder kunt krijgen. “Timon en de arts liepen voorop. Ik liep achter hen aan, maar kwam niet vooruit. Mijn benen voelden zwaar en deden pijn. Aan alles voelde ik dat we slecht nieuws zouden krijgen.” Ze krijgt gelijk. De epileptische aanvallen als gevolg van de reanimatie hebben te veel hersenschade aangericht. Levi is hersendood. “Timon begon te schreeuwen, maar ik ging op slot. Ik verstijfde en bleef de arts maar aankijken. Uiteindelijk fluisterde ik: hoe kan dit? Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik weet het niet’, zei hij.” 

Ik gunde hem de hemel

“Op het moment dat ik bij mijn ouders was - ze stonden ons op de gang op te wachten - zakte ik door mijn benen. Ik kreeg geen adem en ben op de grond gaan zitten. Met een vragende blik van ‘doe alsjeblieft wat’, keek ik de arts aan, terwijl ik zijn handen vastpakte. Hij had de tranen in z’n ogen staan.”

Loslaten

Met de artsen spreken ze af dat de beademingsapparatuur - die Levi nog in leven houdt - de volgende morgen wordt stopgezet. “Ze zetten een groot bed neer, zodat Timon en ik de laatste uurtjes allebei nog naast hem konden liggen. We hebben een hand- en voetafdrukje laten maken en een fotoshoot gedaan. Daarnaast zijn al onze broers en zussen langsgekomen om afscheid te nemen. Dat was heel intens.

In die laatste uren vertelde ik Levi hoeveel ik van hem houd en hoe trots ik op hem ben. En dat ik hoopte dat ik hem snel weer zou zien. Ik gunde hem de hemel, waar hij geen pijn zou hebben. Al was dat natuurlijk niet het plan: we wilden hem graag op zien groeien en hadden nog zoveel dromen. Maar je moet loslaten.”

Schuld

Levi overlijdt op 17 september, omringd door muziek van Sela, in de armen van zijn ouders. “Wat ik in het begin heel moeilijk vond, is dat ik niks of niemand de schuld van zijn dood kon geven. Ik kon nergens boos op zijn. Als hij ziek was, had ik het misschien kunnen begrijpen, maar hij was kerngezond. Ik twijfelde aan mezelf: had ik iets over het hoofd gezien? Was hij misschien oververmoeid omdat hij zo slecht sliep vanwege de reflux?”

Ik kan nu wel bidden, maar dat heeft geen enkele zin

Het antwoord op die waarom-vragen krijgt ze niet. Ze vindt ze ook niet in haar geloof. “Door wat er is gebeurd, is mijn geloof aan de ene kant sterker geworden, maar aan de andere kant helemaal niet. Vorige week dacht ik nog: ik kan nu wel bidden, maar dat heeft geen enkele zin. U heeft toen ook niet geluisterd. Aan de andere kant merk ik dat God niet loslaat. Dat Hij altijd bij ons is. Ieder moment waar ik tegenop zag, ervoer ik een rust die ik bijna niet kan omschrijven. Direct na Levi’s overlijden, maar ook het moment dat de kist dichtging en toen ik weer de eerste keer naar mijn werk moest. Bovendien heeft God mij Timon gegeven: een sterke man, die me af en toe de deur uit sleepte als ik niet durfde.

Ik vond het namelijk fijn dat er in ons dorp zo meegeleefd werd, maar ook moeilijk. Mensen vroegen vaak: hoe is het nu met je? Ik mocht van mezelf niet zeggen dat het goed ging, want wie zegt er nou dat het goed gaat als je een kindje bent verloren? Maar ik durfde ook niet te zeggen dat het niet goed ging. Ik was bang voor de emoties die dat bij me losmaakte. Het doet zoveel pijn om erover te praten. Inmiddels heb ik een maniertje ontwikkeld om erover te praten alsof het bij de buurvrouw is gebeurd.”

Zichtbare ouders

Om de gebeurtenissen te verwerken en haar angst een plekje te geven, volgt Caroline EMDR-therapie. Want het laatste wat ze wil, is haar angst projecteren op haar jongste zoon, Thijn. “Thijn is afgelopen augustus geboren. Dat wij zo snel weer een kindje mochten ontvangen, zie ik als een geschenk van God. Hij vervangt Levi niet, maar het helpt wel dat we weer zichtbare ouders zijn. Natuurlijk vind ik het spannend om hem straks weer een keer naar de oppas te brengen, maar ik wil hem geen dingen ontnemen omdat ik bang ben.”

En hoewel ze dolblij is met de geboorte van Thijn, zorgt het feit dat hij nooit met zijn oudere broer zal spelen, af en toe voor confronterende momenten. “Soms kan ik heel jaloers zijn als ik langs een speeltuintje loop en een moeder met haar kind zie spelen. De eerste keer dat ik met Thijn naar buiten mocht, liepen we naar Levi’s begraafplaats. Toen realiseerde ik me: jullie gaan elkaar nooit ontmoeten. Maar dat klopt natuurlijk niet: ze gaan elkaar wel ontmoeten, maar niet hier op aarde.”

Caroline's man Timon vertelt bij Ik Mis Je ook over het verlies van Levi . Lees ook zijn verhaal: "Ik schreeuwde het uit. God, waarom doet U dit? Ik kan dit niet."