Christine: ‘Ik hoop dat we bij Lazarus hebben laten zien dat Gods hart een ruime woning is’

Lang voordat ik Lazarus leerde kennen, raakte ik mijn geloof kwijt. Er kwamen barstjes in het sterke fundament waarop ik mijn ideeën over geloven tot dan toe had gebouwd. Zonder dat ik er iets aan kon doen wandelde ik zomaar uit het ‘land van zeker weten’. Ik had via mijn televisiewerk kennisgemaakt met anders- en niet-gelovigen, in de collegebanken leerde ik andere perspectieven op ‘de waarheid’ en vervolgens zat ik met kromme tenen in de kerk. Een klassieke weg, ik weet het, maar voor mij niet minder wereldschokkend. Wat nu?

Had ik toen Lazarus maar gehad! Als geloven niet langer gaat, zoals het altijd ging? Wat dan? Op die vraag heeft Lazarus in de afgelopen jaren steeds weer antwoord willen geven. Een vraag die ík toen in mijn eentje moest zien te beantwoorden. Na mijn verlieservaring kwam een blanco periode waarin God ver weg leek en ik me afvroeg of ik ooit nog vaste geloofsgrond onder de voeten zou krijgen. Toch bleef het geloof aan mij trekken – de geest bleef waaien, zou je kunnen zeggen – en tot mijn verbazing ontdekte ik daarna dat er in die droge vlakte van de woestijn toch nieuwe bloemen kunnen bloeien. Nieuwe drinkplaatsen dienden zich aan en verrassend genoeg bleken het vaak nog oude bronnen ook, waar fris levenswater uit stroomde. 

Verder met nieuwe vragen

Ik ontdekte nieuwe antwoorden op oude vragen. En nog meer bevrijdend was het om oude vragen achter te laten en verder te gaan met nieuwe vragen. Ik zal niet gauw meer aan een ander vragen: bestaat God? Niet langer interessant. Maar je hebt me meteen wanneer jij vertelt hoe je iets ervaarde van God (of hoe het ook noemt) in je leven. 
Waar geloof je in, wat houdt je gaande, waar hou je van en hoe inspireert dat jou om deze wereld een mooiere plek te maken? En hoe kunnen de prachtige, universele verhalen uit de Bijbel jou verder helpen in je leven? 

Heel bewust besloot ik mezelf christen te blijven noemen. Daarmee plaats ik mezelf in een hokje en tegelijkertijd nodig ik mensen uit om te zien hoe ruim dat hokje kan zijn. En hoe bijzonder is het dan als ik mensen zie denken: maar als het zo kan, dan pas ik daar ook wel bij! 

Recalcitrante, radicale Jezus 

Wat christen zijn voor mij dan inhoudt? Het heeft voor mij weinig te maken met pasklare antwoorden of een bepaalde lezing van de Bijbel. Wel met: me laten inspireren door die recalcitrante, radicale Jezus en dat handen en voeten geven in mijn eigen leven. Met vallen en opstaan. Zijn hart was groter en zijn blik breder dan die van mij en dat zet mij steeds weer op mijn plek. 

Het is een fijne ontdekking dat geloven van en voor iedereen is. We hoeven er geen hek omheen te zetten met een bord: alleen voor christenen. Nu ik met een andere bril kijk, zie ik dat de wereld vol is van goddelijk geïnspireerde mensen. Wat een feest! 

Ik hoop dat we de afgelopen jaren bij Lazarus hebben laten zien dat het christelijk geloof niet bestaat uit krappe heilige huisjes, maar dat Gods hart een ruime woning is met plaats voor iedereen. Met voor ieder van ons een plaats aan de tafel: pak een stoel, schuif aan en eet mee. 

Schilderij boven: De opwekking van Lazarus door Geertgen tot Sint Jans