Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Cocky Drost: 'Ik geef adviezen die ik zelf ook kan gebruiken'

"Wie is hier nou de relatiecoach?!" riep haar man Nico onlangs verontwaardigd. "Nú even niet!" beet ze terug. Cocky Drost wil maar zeggen: "Geen enkel huwelijk is perfect." Ook dat van een relatiecoach niet.

Deel:

"Een van onze laatste ruzies ging over een vaatdoekje dat wat verwrongen op het aanrecht lag. Nico maakte er een onschuldige opmerking over, maar ik reageerde heel kwaad en ging meteen in de aanval. ‘Doe het dan lekker zelf! Ik zit me hier uit te sloven...’ Natuurlijk ging het niet om dat stomme vaatdoekje. Zijn opmerking raakte bij mij een pijnpunt, namelijk dat ik me niet bepaald de ideale huisvrouw voel. Nico weet dat dit mijn gevoelige plek is, dus hij reageerde gelukkig heel mild."

Niet weten waar de gevoeligheden bij de ander liggen, dat is volgens relatiecoach Cocky Drost bij veel stellen het probleem. Ze blijven nodeloos ruziën over vaatdoekjes, rondslingerende sokken en andere ogenschijnlijk futiele zaken. Intussen ontstaat er verwijdering en raken ze elkaar langzaam kwijt.

Verplicht therapie-uurtje

Begin dit jaar verscheen Cocky’s eerste boek, Lang leve de liefde, waarin ze onder meer schrijft over de verschillen die er tussen twee mensen kunnen zijn en hoe je daarmee omgaat. Op een laagdrempelige en humoristische manier laat ze zien waar het in een goede relatie om gaat: in verbinding zijn met elkaar. Cocky: “Weet je wat er in andermans hart leeft? Durf je kwetsbaar te zijn en je hart in de handen van die ander te leggen? Dat is eng, zeker. Maar je wordt er zoveel milder van naar elkaar, omdat je weet wat de pijnpunten zijn bij de ander.”

Moet je dan elke week een verplicht therapie-uurtje inlassen? “Alsjeblieft niet, zeg,” reageert Cocky lachend. “Maar als iets je raakt – je wordt boos, je trekt je terug of je wordt verdrietig – is het goed om bij jezelf na te gaan waaróm het je raakt. De kunst is dan om het daar samen over te hebben, in plaats van verder te ruziën.”

Poepluiers en huilende baby’s

Net negen maanden woont het gezin Drost in het fors uitgevallen huis aan de rand van een nieuwbouwwijk in Achterberg, bij Rhenen. De smaakvolle inrichting verraadt Cocky’s liefde voor stijl. “Ik ben best een beetje ijdel,” bekent ze. “Ik houd van mooie kleding, en m’n haar moet goed zitten. Voor de fotograaf die woensdag komt, heb ik m’n paardrijles afgezegd, want nee,” zegt ze met een knipoog, “foto’s op een paard, dat leek me niet zo’n goed idee. Dan heb je natuurlijk helemaal geen geschikte kleren aan.”

Halverwege het interview komen haar vier kinderen, drie meisjes en een jongen, uit school. Ze vertelt: “Toen onze oudste 3 was en de jongste 1, raakte ik zwanger van de derde. Dácht ik. Het bleek een tweeling te zijn, en ineens had ik vier kinderen onder de 4. Dat was het moment waarop mijn man zei: ‘Wij gaan heel goed op elkaar letten. Anders raken we elkaar kwijt in deze mist van poepluiers en huilende baby’s.’ Nico was net voor zichzelf begonnen en zat daarnaast in de gemeentepolitiek. Een enorm drukke tijd dus, waarin we echt moesten werken voor onze relatie. Maar het mooie is: het loont. Je hart aan een ander geven, werken aan de verbinding met elkaar; het maakt je echt gelukkiger. Het is zo fijn om te weten dat er iemand is die aan jouw kant staat.”

Liefdesverklaring

Cocky en Nico leerden elkaar kennen op de middelbare school. Nico, die eerst de havo had afgerond, kwam in 5 vwo bij Cocky in de klas. “Ik vond hem een knappe kerel en, omdat hij een jaar ouder was, net wat volwassener dan de andere jongens uit mijn klas. Ik weet nog dat ik mijn best moest doen om aandacht van hem te krijgen. Dat vond ik interessant. We werden vrienden en zaten samen in een leuke vriendengroep. Al was hij eerst verliefd op een ander meisje, wat hij dan ook gewoon aan mij vertelde. ‘O, wat leuk,’ zei ik heel stoer, terwijl ik diep in m’n hart baalde natuurlijk.”

Ze herinnert zich nog dat ze met haar klas op excursie was naar de Tweede Kamer, en aan het eind van de dag met de hele groep nog even naar het Scheveningse strand ging. Nico en zij liepen een stukje samen langs de zee, toen hij haar aankeek en vroeg: ‘Cocky, denk je dat het nog wat kan worden tussen ons?’ “Nou, mijn hart sloeg op hol en ik dacht: ‘Eindelijk, hij gaat het zeggen!’ Maar hij vervolgde: ‘Of denk je dat ze toch nog niet verliefd op me is?’ Haha, hij had het over dat andere meisje.” Drie maanden later kwam Cocky’s droom alsnog uit. Hij vroeg haar geen verkering, maar zei gewoon van het ene op het andere moment: ‘Ik hou van je.’ “De manier waarop hij dat zei, raakte me, want hij zei dit niet omdat hij mij wilde kussen of zo. Het kwam echt uit zijn hart. Al sloten mensen om ons heen ook weddenschappen af over hoe lang het zou duren omdat ze ons niet bij elkaar vonden passen. Nico is vrij bedachtzaam en rustig, terwijl ik een spring-in-’t-veld ben. Maar wij vullen elkaar juist heel mooi aan.”

Waar viel je op bij hem?

“Ik denk op zijn autonomie, voor zover ik dat woord toen kende. Maar hij was zoals hij was, paste zich niet aan anderen aan en hoefde geen popiejopie te zijn. Ik val ook enorm op zijn mannelijkheid, en dat hij af en toe lekker de nuchtere is met de botte bijl. Hij is stoer en sterk, ik vind hem een heerlijke man.”

Blijf de liefde voeden

“Kijk,” zegt Cocky, als ze een tweede mok thee inschenkt, “aan het begin van je relatie, als je verliefd bent, worden de verschillen die er zijn tussen twee mensen overschaduwd door hormonen. Ik denk dat God daar echt over nagedacht heeft, anders zou niemand het zomaar in zijn hoofd halen zich met een ander te verbinden. Je ziet daardoor hoe heerlijk liefde is. Hoe je daarvan kunt groeien, bloeien en stralen. Zijn die hormonen een beetje bekoeld, dan sta je als twee verschillende mensen met al je tekortkomingen tegenover elkaar. En dan gaat het erom dat je een keuze maakt om de ander lief te hebben. Want op je huwelijksdag heb je niet alleen beloofd elkaar trouw te zijn, maar ook elkaar lief te hebben. Zorg dus dat je die liefde blijft voeden en laat groeien, door elkaar te blijven zoeken en je steeds weer met de ander te verbinden.”

Allergrootste inspirator

Nico is ook degene geweest die Cocky na de geboorte van de tweeling altijd heeft gestimuleerd te blijven werken. Hij wilde dat zij iets deed waar haar hart lag en waar ze haar passie in kwijt kon, al twijfelde ze zelf soms of ze het allemaal wel kon. “Nico is mijn allergrootste inspirator, degene die altijd in mij heeft geloofd. ‘Als ik in je moest investeren, zou ik het direct doen,’ zei hij vaak. Dat heeft mij heel erg goed gedaan. Bovendien geeft hij mij niet alleen ruimte, maar staat hij ook helemaal naast me, in de drukte van het gezin met vier jonge kinderen. Hij neemt mijn werk net zo serieus als ik. En ik vind het heerlijk om een paar dagen in de week aan het werk te zijn en niet de hele dag ‘Mamááá!’ te horen.”

Waardering van andere mannen

“Ik ben op relatiegebied een professional en kan er heel mooi over vertellen,” zegt Cocky even later, “maar mijn eigen relatie is ook kwetsbaar en menselijk. Ik geef mensen soms adviezen die ik zelf net zo goed kan gebruiken. Want ik ben echt niet perfect. Van nature ben ik vrij onzeker en vind ik het prettig om waardering te krijgen. Van vrouwen, maar ook van mannen. En daar zit voor mij de valkuil, want als het om mannen gaat, kan daar een zekere seksuele spanning bij komen. Dat is mij ook wel eens overkomen. Ik kreeg waardering van een man en voelde daar meer bij dan anders. Dat was voor mij een moment om alert te zijn. Ik wilde daar niet krampachtig in mijn eentje tegen vechten, maar koos er bewust voor om dit aan Nico te vertellen. Dat was eng, ja. Want het kwetst Nico natuurlijk als ik waardering van een andere man boven die van hem stel. Tegelijk weet ik dat het goed is om iets waar ik niet trots op ben, met Nico te delen. Dat maakt een huwelijk echt kapot: bepaalde dingen voor jezelf houden. Dat brengt alleen maar meer verwijdering, en juist dat kan het begin zijn van overspel. Natuurlijk vraagt Nico dan naar het waarom en of er iets aan onze relatie schort, terwijl het meer iets zegt over mijn gevoeligheden. Maar hij staat wel naast me, waardoor de spanning er eigenlijk meteen vanaf is.”

Wat is de definitie van een goed huwelijk?

“Een goed huwelijk is een relatie met een gezonde basis. Dat je je veilig voelt bij elkaar, dat je je geliefd weet en dat je weet dat je de liefde bij de ander niet verspeelt, welke fout je ook hebt gemaakt. De kunst van de liefde is elkaar helemaal kennen en desondanks van elkaar houden.

Dat is het mooie van een christelijk huwelijk: je mag naar de ander kijken zoals Jezus naar ons kijkt. Je ziet het hart van de ander, die prachtige kant waar je zoveel van houdt. En ja, je ziet ook de tekortkomingen en moeilijkheden, maar je staat naast je man of vrouw om die samen te overleven.”

Er wordt wel eens gekscherend gezegd: ‘Als je samen kunt behangen, of samen een tent kunt opzetten, heb je een goede relatie.’

“Daar zit een kern van waarheid in. De vraag die erachter zit, is: kun je samen stressvolle dingen aan, zonder ruzie te krijgen? Al heb ik ook stellen in therapie gehad die dat heel goed konden en toch uit elkaar waren gegroeid. Ik vind het daarom de kunst dat je ruzie kunt maken en toch bij elkaar blijft. Dus samen een tent opzetten, ruzie krijgen en tóch een heerlijke vakantie hebben, vind ik een veel beter teken van een goed huwelijk.”

Geen halfzachte mannen

Tijdens haar studie deed Cocky een aantal interessante ontdekkingen over de waarheid van de Bijbel. De door sommigen gewraakte tekst uit Efeze 5 – waar staat dat de vrouw haar man onderdanig moet zijn – leerde ze in het licht van de hormoonwerking zien. Ze legt uit: “Als een vrouw zich geliefd en belangrijk voelt, maakt ze het hormoon oxytocine aan. Bijvoorbeeld als een man haar knuffelt, nieuwe schoenen voor haar koopt of haar mee uit neemt. Wat doet de vrouw vervolgens? Zij gaat zorgen en terug kussen of knuffelen. En ze zegt: ‘Wauw, wat ben je fantastisch!’ Daardoor maakt hij meer testosteron aan en gaat hij nog meer voor haar zorgen. Dit is precies wat in Efeziërs 5 vers 22 tot 26 staat: de man moet zijn vrouw heiligen – hij zet haar op een voetstuk – en de vrouw moet de man dienen. Dat gebeurt dan ook, want zij gaat voor hem zorgen. Niet omdat zij zijn mindere is, maar vanuit gelijkwaardigheid: dat doe ik graag voor jou. Het is dus iets wat je bij elkaar oproept.”

Een andere tekst die voor haar ging leven, is Genesis 2 vers 24: ‘Daarom zal een man zijn vader en moeder verlaten en zijn vrouw aanhangen en die twee zullen tot één vlees zijn.’ Cocky: “Dat ‘aanhangen’ kun je ook lezen als ‘zich hechten’. Nu is hechten in de psychologie dé term voor je kwetsbaarheid aan de ander geven, je hart openstellen. Het is grappig dat de man die opdracht krijgt, want mannen laten van nature hun kwetsbaarheid niet zo makkelijk aan een ander zien.”

Ik las ergens dat je zo nu en dan graag een bouquetreeksromannetje leest.

“Haha! Ja, dat is heel erg, maar voor mij is zo’n boekje een manier om m’n hoofd even uit te zetten. De relaties in die boekjes zijn trouwens verschrikkelijk. Die duren zolang de hormonen door je aderen gieren, dan is het voorbij.”


Tekst: Mirjam Hollebrandse
Beeld: Ruben Timman
Bron: Visie 2015, nr. 19

Geschreven door

Mirjam Hollebrandse

--:--