Column #21 Mama Mirjam: 'Ik zie het ineens helemaal niet meer zitten! Ik houd haar gewoon thuis!'

‘Overleg op school’, stond er in de agenda. Het stond onder mijn naam, maar het ging over Livia. Voor de tweede keer om de tafel, dit keer met een zeskoppig team. We gingen ons buigen over de bijzondere leerling die we hadden aangemeld. Al eerder had ik over Livia gesproken, dus ik wist hoe het zou gaan. Ik zou mijn verwachtingen uitspreken en mijn geloof in inclusief onderwijs. Mijn vertrouwen dat Livia op haar plek zou zitten in het regulier basisonderwijs.

Onze bijzondere leerling vraagt om extra budget

Vol trots zou ik nogmaals delen wat Livia allemaal kan, waar ze van geniet en wat voor moois ze in huis heeft om uit te delen. Verder zou ik benoemen welke zorg ik denk dat ze nodig zal hebben. Dat laatste misschien een klein beetje meer dan in het eerdere gesprek en dat had dan weer te maken met de personen die zouden aanschuiven. De gemeente en het samenwerkingsverband zouden meedenken, want onze bijzondere leerling vraagt om extra budget. En wie gaat dat betalen? Of beter gezegd, wie gaat wát betalen? Een gesprek voeren over Livia; ik doe het zo graag en ik wist wat ik moest verwachten. Toch?

Pas ’s avonds kwamen de tranen. Mijn tranen wel te verstaan. Tranen die vanuit mijn moederhart opborrelden.

‘Hoe is het gesprek gegaan?’, vroeg mijn man. Ik haalde mijn schouders op. Het was goed gegaan. Ja, het was een prima gesprek geweest. Iedereen had zijn zegje gedaan. Er waren plannen gemaakt en taken verdeeld. De datum voor een volgend overleg zou volgen. Waarom voelde het dan zo vreemd? Wat drukte er zo zwaar op mijn gemoed?

Livia werd langs de meetlat die ‘schoolsysteem’ heet gelegd

‘Ik moest alles benoemen wat Livia nog niet kan, en dat is zo veel!’ Denken in problemen is niet mijn ding. Als het om Livia gaat denk ik altijd in mogelijkheden. Ik zie wat ze kan en vier elk mini-stapje in haar ontwikkeling. Ik vergelijk haar niet met andere kinderen, want ze is Livia en ze doet alles gewoon lekker in haar eigen tempo. Maar nu werd Livia langs de meetlat gelegd; de meetlat die ‘schoolsysteem’ heet.

Nee, ze is nog niet zindelijk.
Ja, ze loopt weg.
Nee, ze kan nog niet praten, dus deelnemen aan een kringgesprek is misschien lastig.
Nee, ze kan niet zelfstandig een werkje maken.
Nee, ze kan niet…

Het raakte me diep. Zo had ik nog nooit nagedacht! En zo had ik het gesprek niet verwacht. En ik begreep het echt; hoe meer zorg, hoe meer geld. En ik proefde de bereidheid om Livia te helpen, de oprechte betrokkenheid van alle partijen. Maar mijn gevoel lag op tafel en mijn moederhart huilde.

Ik wilde haar beschermen voor de grote wereld

‘Ik zie het ineens helemaal niet meer zitten! Ik houd haar gewoon thuis!’ Diepe liefde voor mijn dochter maakte dat ik haar alleen maar dicht tegen mijn hart wilde drukken. Haar wilde beschermen voor de grote wereld die in dit geval ‘basisschool’ heet. ‘Ik moet het echt laten bezinken!’

En dat deed ik. Het bleef een paar weken stil, maar in mijn hoofd maalde de molen maar door. Ik wil onbevangen mijn kind op school brengen. Haar achterlaten in de kring, wetend dat ze lekker mee gaat doen. Want dat gaat ze doen, dat geloof ik echt! Maar zal ze niet weglopen als ze speelt op de gang? Zou er echt steeds iemand naast haar moeten zitten? Ik wil zelf haar luiers verschonen. Zal ze niet snel leren van de andere kinderen? Ik wil…! Zal ze…?

Langzaam kwam de gedachtestroom tot rust. Het komt goed. Niet vanzelf en wellicht met de nodige hulp. Maar het komt goed. En mijn tranen zullen niet de hare zijn. Want Livia lacht het leven, het schoolleven, tegemoet.

Meer lezen over het leven van Mirjam? Lees hier haar vorige columns.