Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Column: ‘Er lijkt in onze samenleving een chronisch gebrek aan genade te zijn’

Martine is getrouwd met Erwin en moeder van drie zonen in de jongvolwassen en puberleeftijd.Ze werkt als ervaringsgericht therapeut bij een praktijk voor bewustwording, zingeving en creativiteit. Voor Eva schrijft ze over wat haar opvalt en bezighoudt in het leven.

Deel:

Op het moment van schrijven klinkt op de achtergrond het acht-uurjournaal. Hierin ruime aandacht voor de schandalen rond Matthijs van Nieuwkerk die aan de beurt is om aan de nationale schandpaal genageld te worden. 

Daar verkeert hij inmiddels in goed gezelschap van een bonte verzameling van vele artiesten en bekende Nederlanders die in de afgelopen maanden op wat voor manier dan ook in ongenade zijn gevallen. Avondshow aan avondshow buitelen de talkshowgasten en de professionele roddelaars over elkaar heen in collectieve verontwaardiging over vermeende misstappen en strafbare feiten. 

Het wemelt van de zelf aangestelde rechters

De vrijheid van meningsuiting viert hoogtij en het wemelt in ons land van de zelf aangestelde rechters. Voeg daaraan toe dat mening Nederlander tegenwoordig lijdt aan emotionele incontinentie, waarbij alles eruit gegooid mag worden zoals het jou zelf belieft, en het klimaat van onveiligheid en ‘elkaar de maat nemen’ is geschapen. Een klimaat waarin elke misstap je einde kan betekenen en waar de angst regeert.

Begrijp me goed, ik zal de laatste zijn die wangedrag in welke vorm dan ook zal goed praten. Daar waar strafbare feiten zijn gepleegd, zal zonder enige terughoudendheid recht moeten worden gesproken. Waarheid is een groot goed. In die zin is de tendens waarbij grensoverschrijdend gedrag en misbruik krachtiger aan de kaak gesteld worden zeker toe te juichen.

Tegelijk lijkt er in onze samenleving een chronisch gebrek aan genade te zijn.
Zonder enige vorm van reflectie of mededogen wordt elke misstap van welke aard dan ook genadeloos voor het voetlicht gehaald, door mensen die zelf angstvallig buiten beeld blijven en roomser dan de paus lijken te zijn.

Of je niet gewoon je mond kan houden ook al heb je honderd maal gelijk

Ik zou willen pleiten voor nationale zindelijkheidstraining.
Om collectief te oefenen in het binnenhouden van wat onnodig schade toebrengt aan de ander. Niet zomaar alles eruit te blèren wat  voor in de mond ligt. Terughoudend te zijn daar waar nog onvoldoende waarheidsbevinding is toegepast. Eerst maar eens ademhalen en jezelf de vraag stellen of dat wat je zou willen zeggen ook werkelijk gezegd moet worden. Of het dienend is, voor jou of voor de ander en of je niet gewoon een keer je mond kan houden ook al heb je honderd maal gelijk.

Niet om daarmee de waarheid om zeep te helpen, zeer zeker niet. Maar om die waarheid terug te brengen in de sfeer waar ze thuis hoort: in een genadig klimaat waar vallen en opstaan weer normaal menselijke bewegingen zijn. Waar ik geen moord en brand hoef te schreeuwen over het gedrag van een ander, omdat ik mijn eigen binnenkant ken en daarom terughoudend ben in al te snelle oordelen. Ik ken mijn eigen opvliegende karakter, mijn neigingen om anderen de les te willen lezen. Misschien is het enige verschil tussen Matthijs en mij dat ik net iets beter in staat ben geweest het binnen te houden. Hopelijk lukt het hem om een nieuwe weg ermee te vinden. Dat gun ik hem van harte. 

Waarheid en genade. Onlosmakelijk met elkaar verbonden als het gaat om het scheppen van een veilig klimaat waarbinnen we kunnen vallen én opstaan. Het zal wel geen populaire boodschap zijn en dodelijk voor de kijkcijfers, dus ik verwacht geen plek aan tafel bij Jinek.

En laat bij nader inzien die nationale zindelijkheidstraining ook maar zitten, ik heb mijn handen al vol aan mezelf.

--:--