Paul is er een van een vierling, maar: ‘Ik hoefde niet te vechten voor mijn eigen identiteit’

De ouders van Paul waren naar eigen zeggen “aardig op leeftijd” toen hun gezin werd verrijkt met vier jongens. Op dat moment hadden ze al een tweejarige dochter rondlopen en wilden ze nog een kleintje – niet wetende dat ze niet één, niet twee, maar vier jongens tegelijk zouden krijgen. “Twee waren er gepland; er waren twee bedjes en er waren twee namen bedacht. Maar tijdens de bevalling bleek dat er nog twee jongens kwamen. Ik ben nummer twee en ik zeg soms gekscherend tegen mijn broers dat nummer drie en vier niet op de lijst stonden.”

Meteen in het World Book of Records

De bevalling verloopt op natuurlijke wijze, maar eist wel zijn tol van Pauls moeder. “We waren als vierling behoorlijk zwaar. Op het moment dat we geboren werden, waren we de zwaarste vierling ter wereld en we kwamen zelfs in het World Book of Records te staan. Mijn moeder heeft lang moeten herstellen.” Ze moet stoppen met werken en Pauls vader onderhoudt met zijn werk het gezin. “Vier tegelijk is heel lastig, zeker als je nog een dochter hebt. Gelukkig kreeg ze veel hulp van buitenaf.”

Over zijn eerste herinnering als vierling denkt Paul even na. “Het verbonden gevoel dat je nooit alleen bent – en dan in de positieve zin”, antwoordt hij. “Natuurlijk ervaar je de liefde en geborgenheid van je ouders, maar het is fijn dat er mensen om je heen zijn met hetzelfde bloed.” Op jonge leeftijd heeft hij het nooit gek gevonden dat hij zoveel broers van dezelfde leeftijd had. “We waren allemaal uniek, met eigen vriendjes en eigen interesses. We zochten allemaal ons eigen pad.”

Geen strijd om aandacht

Paul heeft dan ook nooit moeite gehad met zijn plek in het viertal. “Ik heb niet het idee gehad dat ik moest vechten voor mijn eigen identiteit. Ik vond het altijd heel prettig, want je had altijd iemand om iets mee te delen. Er was altijd een warm gevoel; het was geen strijd om mezelf te laten zien.” Daarbij vertelt hij dat hij het in ieder geval zo heeft ervaren, maar dat dit natuurlijk anders kan zijn voor zijn broers. “Wat ik wel lastig kon vinden, is dat ik werd aangesproken met ‘jij bent toch de broer van?’. Dan dacht ik: ik heb zelf ook gewoon een naam.”

• Marinthe was zwanger van een drieling, totdat één kindje overleed in haar buik

  Marinthe was zwanger van een drieling, totdat één kindje overleed in haar buik

‘Met praten los je alles op’

De ruzies in het huis van Paul werden op de diplomatieke manier opgelost. “Mijn moeder zei altijd: met praten los je alles op. Dit heb ik altijd meegenomen. Ik werk nu zeventien jaar bij de politie en ik weet dat het werkt, ook al is handelen soms ook nodig.” Van zijn inmiddels overleden vader kreeg Paul veel oude normen en waarden mee, die “soms wat bekrompen waren”. Zo gaf Paul zijn vader altijd een hand, want een knuffel was uit den boze. “Bij mij thuis wordt er nu volop geknuffeld.” Paul heeft samen met zijn vrouw drie kinderen, die hij alle ruimte gunt. “Hoe meer kinderen je hebt, hoe minder aandacht je ze kan geven.” Zelf waren hij en zijn broers en zus wel opgelucht dat ze zelf geen meerlingen kregen. “Het was wel welkom geweest, maar ook een uitdaging.”

Respect

Nu Paul zelf kinderen heeft, kijkt hij anders naar zijn jeugd. “Mijn moeder zegt zelf wel dat ze meer een-op-een met ons had willen doen. Ze heeft daardoor wel dingen gemist, zoals grote reizen of uitjes. Dat doe je minder snel met zoveel kleine kinderen. Ze heeft het zo leuk mogelijk ingericht als ze kon en ik heb daarin ook niks gemist. Ik heb echt respect voor de manier waarop ze het gedaan heeft.”

‘We zijn elkaar niet zo vaak’

“We zijn wel hecht, maar we zien elkaar niet zo vaak. Behalve met broer nummer drie, wij kunnen elkaar wel elke dag appen.” Paul en zijn jongere broer lijken enorm op elkaar en er wordt nog wel eens getwijfeld of zij geen tweeling zijn. “Nummer vier broer woont om de hoek, maar die spreek ik een à twee keer per jaar, net als mijn jongste broer en onze zus.” De oudste broer, nummer één, zo zegt Paul, is wat meer op zichzelf, woont nu in Maastricht en kan goed alleen zijn. “Als we samen zijn, is het altijd goed en gezellig, dat kan ook alleen als je hecht bent met elkaar. Maar iedereen heeft verder zijn eigen leven.”