Column Margje: 'Het al­ler­moei­lijk­ste? Je kind zo ongelukkig zien dat hij dood wil'

Laatst weer toen ik aan het filmen was voor Dit is de kwestie. We maken een uitzending over kinderen met obesitas, en de mogelijkheid om daar – net als volwassenen – een medicijn voor te nemen. Voor volwassenen wordt dat medicijn vergoed, maar voor kinderen niet. En dat betekent – je raadt het al – dat kinderen met rijke ouders het wel kunnen betalen, en kinderen met arme ouders niet.

Nu hoor ik je denken: is daar nou echt een medicijn voor nodig? Kun je niet gewoon afvallen? Ik dacht het ook, maar wederom bleek: kennis vermeerdert inzicht, en soms zelfs smart.

Voor die uitzending ging ik op bezoek bij een jongen die van jongs af aan te dik is geweest. Hij voelde zich nooit verzadigd. Hij was mollig, en werd daarom gepest. Die pesterijen werden alsmaar erger. Mensen vonden hem niet alleen dik, maar ook vies. En bij een jongvolwassene die al niet al te positief naar zijn eigen lichaam kijkt, gaan die woorden erin als koek. Hij begon ze te geloven en besloot om niet meer in het bijzijn van anderen te eten.

Ook zijn moeder was bij het interview aanwezig. Ze vertelde hoe hij vanaf een bepaalde leeftijd alsmaar sportte en er alles aan deed om af te vallen. Ze waren onder consult bij een kinderarts, maar niets hielp. Plotseling kwam de vraag in me op: wilde je nog wel leven? Nee, zei hij, dat wilde hij niet. Zijn moeder – tot dan toe optimistisch – brak. “Dat is het allermoeilijkste,” zei ze, “als je je kind zo ongelukkig ziet dat hij dood wil.”

Tijdens de opnames ging ik met hem mee naar de dokter. Naast dat hij vijf keer per week sportte, nam hij sinds een paar maanden dat medicijn. De dokter feliciteerde hem: hij was veertig kilo afgevallen. Eindelijk zat hij beter in zijn vel, en zijn moeder dus ook. Want als het waar is dat je zo gelukkig bent als je ongelukkigste kind, werkt het – God zij dank – ook de andere kant op.