Column van een pleegmoeder: prikkels

Ik was vier jaar oud en zat ik op de fiets van een vriendinnetje. Een echte stoere crossfiets; met handrem en zonder terugtraprem. Dat laatste ontdekte ik te laat. Ik reed met volle vaart zó de prikkelstruiken in. Het duurde lang voordat alle prikkels weer verwijderd waren. Maar over die prikkels gaat het nu niet. Ik wil het graag hebben over andere prikkels.

Het is zeven uur, tijd om op te staan. Ik heb heerlijk geslapen en heb zin in de dag. Faya* denkt daar anders over. Ze wil niet uit bed, niet aankleden en niet naar beneden. Ik reageer, met mijn net wakker geworden kalme brein, keurig en pedagogisch correct. Na wat gemopper gaat ze met me mee naar beneden om vervolgens de strijd om het ontbijt aan te gaan.

Het positieve van zo gevoelig zijn, is dat ze alles haarfijn aanvoelt

Het belooft een drukke dag voor haar te worden met veel situaties die anders gaan. Een andere juf en een bezoek aan het theater. Erg veel prikkels. En laat dat nu net een dingetje zijn voor Faya, die prikkels. Het positieve van zo gevoelig zijn, is dat ze alles haarfijn aanvoelt. Ze weet wanneer iemand een knuffel nodig heeft en ze is erg gevoelig voor mijn stemming. Ze houdt van mijn kalme brein.

Ondertussen heb ik een mopperende Faya op school achtergelaten. Thuis vind ik het ineens rommelig, dus opruimen. Ik krijg een paar vervelende en lastige telefoontjes van jeugdzorg en ik ben mijn sleutels kwijt. Voor ik het weet, is het twee uur en sta ik alweer op het schoolplein. Zonder mijn kalme brein. Mijn hoofd zit vol gedachten, regeldingen, gemopper en onrust.

Mijn hoofd zit vol gedachten, regeldingen, gemopper en onrust

Tot het naar bed gaan is het een behoorlijke strijd tussen Faya en mij. Ik wissel af tussen gemaakte kalmte, pedagogisch correcte reacties en compleet mijn geduld verliezen en me daarna schuldig voelen.

Bij het naar bed brengen, krijg ik een dikke knuffel. “Sorry mam, mijn hoofdje zat helemaal vol vandaag. Dan doe ik niet zulke lieve dingen.” “Het geeft niet meisje”, antwoord ik onder de indruk van het inzicht van dit meisje. Ze kijkt me aan en zegt: “Weet je mama? Jouw hoofd zat ook wel erg vol vandaag!”

Ik besluit om vroeg te gaan slapen vanavond, zodat – net als die keer dat ik de struiken in fietste – alle prikkels weer verwijderd kunnen worden. Morgen sta ik weer op met een kalm brein en een leeg hoofd.

*In verband met de privacy zijn deze namen gefingeerd