Blog van Elbert Smelt: Oprukkend water

 Er gaan alarmbellen af in m’n lijf. ’t Is menens dus! Ben ik dan al jaren te naïef? Te goedgelovig? Dat het wel goed komt allemaal? Het past helemaal bij het boek dat nu op m’n nachtkastje ligt: Jona zonder walvis van Mounir Samuel. Als een geboren onheilsprofeet waarschuwt hij ons voor het water dat komt.

Ach, en we weten het inmiddels allemaal, ons consumentisme maakt de wereld kapot. Maar liever leven we als God in Frankrijk. Alsof er niks aan de hand is. Ik kijk om me heen. Iedereen fietst en loopt rustig door. Ik draai me om en maak een foto van het bord. Voor thuis. 

Het is gerust een wonder te noemen dat ik het de avonden daarna klaarspeel om toch nog in slaap te vallen. Ik lees de ene na de andere onheilstijding in Mounirs boek, maar toch val ik als een blok in slaap. Ik heb ofwel een heel groot geloof in God, dat Hij zijn wereld ’s nachts heus wel in de hand heeft, of ik ben gewoon te afgedraaid. Als je om 6.00 uur al een baby uit de poep vist en doorstoomt tot 23.00 uur ben je namelijk best moe.

Toch laat het bord me niet los. De Bijlmermeer heet ‘Bijlmermeer’ omdat alles hier op de bodem van een leeggepompt meer staat! Net als bijna in heel de Randstad, fiets ik een paar meter onder zeeniveau rond. En de bodem klinkt nog in ook! Wat dat betreft zijn wij Hollanders ook wel een eigengereid volkje met misschien wel te veel geloof in onze pompen en gemalen.

Een paar dagen later fiets ik er weer langs en dan zie ik ineens de kleine lettertjes onderaan: Klimaatmuseum.nl. Ah! Daar hadden ze me mooi tuk... Heb ik weer. Veel te naïef en goedgelovig.