De eenzame positie van klokkenluider Roelie Post

Roelie leeft al vijf jaar een eenzaam leven vol beperkingen, waarin zij doorlopend over haar schouder moet kijken. “Ik probeer er zo min mogelijk bij stil te staan, maar dat is puur een overlevingsstrategie”, geeft zij toe. “Ik ontkom er niet aan om toe te moeten geven dat ik een leven leid dat ik niet wil. Bij alles wat ik doe moet ik op mijn hoede zijn, want er is zo`n opeenstapeling van intimidaties, achtervolgingen, inbraken en aanslagen op mijn leven geweest, dat ik niet meer onbevangen in het leven kan staan.”

Roelie vergelijkt haar situatie met een oorlog. “Net als bij een oorlog, kun je niet op het slagveld bedenken dat je er genoeg van hebt en je omdraaien en weglopen. Ik ben ergens aan begonnen en zal door moeten gaan totdat er erkenning is en deze onterechte situatie is rechtgezet. Pas dan zal er weer ruimte komen om mensen toe te laten in mijn leven en zal mijn eenzaamheid verminderen.”

Bruisend leven

Het contrast tussen het bruisende leven in Brussel en de eenzaamheid in het pittoreske Friese dorpje waar Roelie vijf jaar lang ondergedoken heeft gezeten, kan niet groter zijn. “Op mijn tweeëntwintigste kwam ik vol dromen en idealen in Brussel aan en vanaf 1983 werkte ik voor de Europese Commissie. Mijn leven bestond uit werken en ik maakte lange dagen. De enige sociale contacten die ik had, waren die op mijn werk.

Op een dag kreeg ik het ‘Roemenië dossier’ op mijn bord. Gedurende zes jaar hield ik mij bezig met de kinderhandel die op grote schaal gaande was in Roemenië en wist ik de stroom van illegale adopties te stoppen.” Zonder dat Roelie het door had, riep zij door haar acties de toorn van machtige onderwereldfiguren over zich af. “Er bleek een bloeiende adoptielobby gaande te zijn, waar veel geld in rondging. Ik had mijn hand in een wespennest gestoken en de verkeerde mensen boos gemaakt. Helaas reikte de macht van de georganiseerde misdaad tot in de hoogste regionen binnen de Europese Commissie en werd ik van het één op het andere moment op non-actief gezet.”

Weggepest

Roelie werd opgedragen om een aantal jaar op de achtergrond te werken. “Ik richtte de organisatie Aigainst Child Trafficking op en toen de storm weer was gaan liggen ben ik teruggegaan naar mijn oude werkplek. Hier bleek ik niet meer welkom te zijn en dat werd mij goed duidelijk gemaakt: ik kreeg geen echte opdrachten meer, werd alleen in een achterafkamertje neergezet en volledig genegeerd.”

Toen Roelie daarnaast werd achtervolgd door louche figuren, die zich intimiderend naar haar toe gedroegen en zich rond haar huis ophielden, werd zij bang voor haar veiligheid. “Na een mislukte poging om mij van de weg af te rijden, besloot ik alleen het hoogstnoodzakelijke mee te nemen en naar Nederland te vluchten. Ik verlangde naar rust en veiligheid en vluchtte met het idee dat dit tijdelijk zou zijn. Inmiddels is dit vijf jaar geleden en is de situatie nog steeds niet opgelost.”

Ik keek telkens in mijn spiegel, bang om achtervolgd te worden

De enige mensen die Roelie de afgelopen jaren heeft gezien waren journalisten. “Het contact dat ik verder had verliep online en telefonisch. Mijn drukke, bedrijvige bestaan was van het één op het andere moment tot stilstand gekomen. Ik bleef zo veel mogelijk binnen en als ik naar buiten ging zorgde ik ervoor dat ik dat niet op vaste tijdstippen deed. In de auto keek ik telkens in mijn spiegel of ik niet achtervolgd werd, bang om opnieuw van de weg gereden te worden.

Sinds Roelie Brussel is ontvlucht is er nog geen nacht geweest dat zij goed heeft kunnen slapen. Zij leeft dagelijks in angst dat de verkeerde personen achter haar verblijfplaats komen en haar leven weer in gevaar is. “Als je je tegen kinderhandel en de georganiseerde misdaad keert, is het onmogelijk om halverwege spijt te krijgen van de weg die je bent ingeslagen en je oude leven weer op te pakken.”

Klokkenluider

Roelie heeft nooit de ambitie gehad om klokkenluider te worden. “Ik deed het werk dat mij werd opgedragen en stuitte bij toeval op een wespennest. Helaas is er verkeerd met deze informatie omgegaan en moet ik daar nu de gevolgen van dragen. Inmiddels ben ik ongevraagd al tien jaar in het nieuws. Bij elke uitzending en documentaire die er over deze affaire wordt gemaakt blijf ik het zeggen: Focus je niet op mij, maar op hetgeen ik heb ontdekt en wil bestrijden.” Roelie benadrukt nogmaals haar wens om de aandacht te verleggen naar al die kinderen en ouders die met de gevolgen van kinderhandel te maken hebben.

“Een tijdje geleden zat ik er behoorlijk doorheen”, geeft Roelie toe. “Toen ik dat deelde met een vriendin zei zij tegen mij: ‘Heb je daar gele Post-it papiertjes?’ Toen ik dat beaamde zei ze: ‘Schrijf op elk briefje de naam van een kind dat jij hebt kunnen redden en een ander leven hebt kunnen geven en plak ze allemaal eens op je muur.’ Dat hielp, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik van deze wetenschap mijn hypotheek niet kan betalen of rustig kan slapen.”

Eenzaamheid

Dat eenzaamheid veel met een mens doet, heeft Roelie aan den lijve ondervonden. “Ik werd ongevraagd uit mijn vertrouwde leventje weggerukt. In de eerste instantie dacht ik dat dit voor een aantal weken - hooguit maanden - zou zijn, maar het is inmiddels vijf jaar geleden dat ik Brussel ontvluchtte en mijn leven tot stilstand kwam.”

Toch schijnt er wat licht aan de horizon voor Roelie, want het Nederlandse parlement heeft zich inmiddels achter haar geschaard. “De Tweede Kamer heeft vorig jaar unaniem een motie aangenomen waarin de regering wordt opgeroepen om een oplossing voor mijn situatie en het probleem van interlandelijke adoptie, te zoeken. Als de Europese Commissie gaat meebewegen, kan dit hoofdstuk misschien eindelijk worden afgerond.”

De opnames voor het programma Wie kent mij nog hebben Roelie aan het denken gezet. “Ik ben gaan inzien dat ik de enige ben die een einde kan maken aan mijn eenzaamheid. Daarom heb ik besloten om mijn angsten niet langer uit de weg te gaan. Twee weken geleden ben ik teruggekeerd naar mijn woning in Brussel. Ik wil vanuit Brussel proberen een aantal dingen recht te zetten en mijn leven weer op te pakken, zodat ik niet langer over mijn schouder hoef te kijken en weer kan genieten van het leven.”

Lees ook: Lenie was eenzaam, maar helpt nu anderen