De overheid het eten – de kerk het zout

De kerk doet veel goed voor mensen die in armoede leven. Dat zei minister Carola Schouten voor armoedebeleid onlangs toen ze een rapport in ontvangst nam waarin stond dat de kerken vorig jaar maar liefst 40 miljoen hebben uitgegeven aan armenzorg. Die steunbetuiging aan de kerken kwam Schouten daarna in de Tweede Kamer op een reprimande te staan van de SP, die een vermenging van armenzorg en geloof vreest. 

Het deed mij denken aan mijn eerste reis naar Amerika voor het programma God, Jesus, Trump. Ik zie me nog aan tafel zitten bij de Republikeins stemmende dominee Mike van Buuren. We raakten verzeild in een discussie over de vraag wie voor mensen in armoede moet zorgen: de kerk of de staat? 
“De overheid is toch een schild voor de zwakkeren?” werp ik Van Buuren voor de voeten. Hij kijkt me doordringend aan en antwoordt: “De overheid maakt mensen zwak. Ze moet gewoon wegen aanleggen, de rest moeten mensen zelf doen.”

In die scherpte wordt het debat in Nederland niet gevoerd. En toch is het interessant. Tijdens m’n laatste Amerika-reis raakte ik in Californië in gesprek met een Republikeinse gelovige vrouw, Sheri Briggs, die het opvangen en verzorgen van asielzoekers en andere mensen in nood tot haar levenswerk had gemaakt. Ook zij was stellig: “Als de overheid dit allemaal gaat doen – wie laat de mensen dan de liefde van God zien?” 

Ik denk dat de soep in dit vraagstuk niet zo heet wordt gegeten als ze wordt opgediend. Op het gevaar af dat m’n Amerikaanse vrienden me een communist vinden: het lijkt me logisch dat de overheid de eerste viool speelt als het gaat om armoedebestrijding. 

Minister Schouten had er zelfs een mooie psalm bij gevonden, Psalm 72: “Hij (de koning, dus de overheid, TvdB) zal bevrijden wie arm is en om hulp roept, wie zwak is en geen helper heeft.” Nu moeten we er natuurlijk bij zeggen dat de scheiding van kerk en staat ten tijde van koning Salomo nog niet tot volle wasdom was gekomen, maar toch. 

Angst dat er voor de kerk dan niets meer te doen overblijft, lijkt me volkomen misplaatst. Er zijn helaas altijd genoeg mensen die tussen de wal, het schip en allerlei instanties vallen.

De overheid het eten – de kerk het zout. Het zout der aarde. Zou dat een aardige verdeling zijn?