'De se­cu­la­ri­sa­tie is verder dan we durven erkennen'

Ach, een mens moet wat te dromen hebben en ik ben nu eenmaal een idealistisch typje. Althans, ja, ik heb wel wat idealen. Nu weet ik ook wel dat ik niet in staat zal zijn de grote tradities in Nederland – kerkelijk protestants, evangelisch, en rooms-katholiek – bij elkaar te brengen. Ze zien me in Rome al aankomen, ondanks mijn waardering voor de paus.

Waarom dan die accolade? Vanwege de nood van de tijd. Ik denk dat de secularisatie onder ons al veel verder is doorgegaan dan we allemaal willen erkennen. Er bereiken mij te veel signalen over kerkverlating in de kerk en evangelische beweging. Tegelijkertijd besef ik ook dat minimale vormen van officieel samengaan (indien al) geen antwoorden meer zijn. We zijn met z’n allen te postmodern geworden om ons nog druk te maken over kerkelijke grenzen of kerkelijke verschillen. En de diepe wens van Jezus om één te zijn, vertalen we in de oecumene van het hart. Dat is een verlegenheidsoplossing, maar tegelijk de enige mogelijke.

En dus die accolade. In het RD vertelde ik, wat ik ook vaker op deze plek schrijf, dat ik dezelfde preek houd in PKN, CGK/GKV en pinkstergemeenten. En dat de reacties op al die plekken hetzelfde zijn. Herkenning over de sores en zorgen in het leven en grote dankbaarheid voor de genade van God in Christus. Ja, ik weet het. De verschillen zijn groot. Maar de nood van de tijd ook. Die accolade is dus geen oplossing, maar meer een noodkreet. Om elkaar vast te houden. Om elkaar te dienen. Om het geloof te behouden. Om God te eren. En om dag in dag uit te bidden voor onze kinderen en kleinkinderen.