De zussentuin: vier zussen beginnen een moestuin
'Het lijkt wel of we hier in een andere wereld zijn'
Ze groeiden op in een achtertuin vol stenen, maar werden in hun eigen backyard alsnog verliefd op de natuur. Sinds november (de officiële start van het moestuinseizoen) hebben ze als ware beginnelingen een gezamenlijke tuin van heel wat vierkante meters op een volkstuinencomplex: welkom op de zussentuin.
Daar staat hij, vlak voor het oude, groene gereedschapsschuurtje. Een oudere man, in heuse tuinkleren, een bakje sleutels in zijn handen. Hoe zal hij zich voelen, vragen zus Hanna en ik ons af. Hoe zal hij zich voelen nu hij zijn levenswerk van 345 vierkante meter aan maar liefst vier onervaren vrouwen gaat overdragen? Zussen die een moestuin willen beginnen, maar volgens de wachtlijst nog een jaar of vier geduld moesten hebben. En toen was daar al na een paar weken dat mailtje: of we interesse hadden in een goed onderhouden, grote tuin. Nou, daar hoefden we voor de verandering eens niet over te kibbelen. DEAL!
Groot hart
De man blijkt er één met een groot hart. Niet alleen de grond, ook een groot deel van zijn gereedschap, het tuinmeubilair en de twee kassen met daarin een heleboel aardbeienplanten en wat geraniums, draagt hij aan ons over. We bedanken hem overdadig. Dan loopt hij weg, het poortje uit. En zijn we voor het allereerst trotse eigenaars van een hele heuse moestuin.
Buurmannen
Nu zijn wij het die voor het oude, groene gereedschapsschuurtje staan. Op onbekende grond, waar twee prachtige fruitbomen (appel en peer) de aandacht opeisen nu de tuin nog dor en doods is. ‘Ga eerst maar eens ontdekken hoe het allemaal werkt’, adviseert de ervaren achterbuurman ongevraagd. We knikken braaf. De overbuurman komt binnen, onder zijn arm een pompoen en een venkel. ‘Zijn jullie de nieuwe buren? Deze tuin is goed onderhouden, kun je zo in beginnen.’ ‘Prima tuin’, mompelt ook de zijbuur, die zijn nieuwsgierigheid niet kan bedwingen. ‘Zijn jullie beginners? Je komt het maar vragen.’
Les 1 in de moestuin
Het is les één van onze kennismaking met moestuinieren op een complex: dat doe je samen. Nou ja, je luistert als beginneling goed naar alle adviezen van de oude rotten, knikt braaf, bedankt uitbundig, en trekt daarna je eigen plan. Dat plan wordt een gedetailleerde tekening van de tuin, waar de inmiddels ook enthousiast geworden zwagers een flinke bijdrage aan leveren. Een plan waarin alle soorten hun precieze plek hebben. Want de aardbeienplant kan echt niet naast broccoli gedijen, en bieten en maïs kunnen elkaar niet uitstaan. Knoflook houdt juist wel van wortel, radijs en spinazie zien elkaar eveneens graag.
Hebberig
Van de zadenbestellijst die keurig op onze deurmat valt, worden we hebberig. We willen álles. Groenten in alle soorten en maten, kruiden om te eten, maar ook om te verwerken in potjes en zakjes, bloemen om te snijden, bloemen om te drogen, pompoenen, meloenen, de meest exotische tomatensoorten …. We hebben tenslotte de ruimte. Alles kan. Maar of ook alles lukt? ‘Mijn handen jeuken om te beginnen’, vertrouw ik mijn zussen toe. Ze knikken, maar zijn verstandig. Netjes de achterkant van de zakjes lezen. Je keurig houden aan de zaaivoorschriften. Geduld. Dat is het devies.
Een andere wereld
Ondertussen verwordt de moestuin tot een heerlijke plek van ontmoeting, juist in deze tijden. We spitten. Knippen de heg (meer sociale controle is veiliger voor vier zussen, vinden de zwagers). We sjouwen met kruiwagens vol grond, houtsnippers en zand. De zwagers maken nieuwe vakken en paden. We hebben spierpijn, genieten van de wind door onze haren, de winterzon op ons gezicht en zeggen: het lijkt wel alsof we hier in een andere wereld zijn. Een wereld waarin alles wat in ons hoofd zit, afdaalt naar onze felroze gehandschoende handen vol klodders klei en modder.
Wachten wordt verwachten
Dan, als de sneeuw is weggesmolten, de grond zichzelf langzaam opwarmt – eerder mogen de aardappels er niet in, zegt de overbuurman streng – wordt het harde werken en lange wachten beloond. We zaaien de eerste zaden. In de kas, onder glas, de wortels, bosuien, bieten en knoflook gaan de zorgvuldig voorbereidde aarde in. Wachten wordt verwachten. Om de beurt, soms tegelijk, bestuderen we de grond. ‘Ben jij al geweest? Ik kom ook.’ Wat een feest, deze ontdekkingstocht, in een moestuin vol zussen.
De zussen: een voorstelrondje
De oudste zus ben ik (34). Journalist van beroep. Drie jaar ervaring met een piepkleine moestuin in de achtertuin waar lang niet alles vanzelf gaat. Dan is er Marijke (32) politieagent, ze eet elke zomer frambozen uit eigen tuin. Hanna (29, IC-verpleegkundige) is de prof van het stel. Een moestuintje in de achtertuin, waarvoor ze zelfs een kalender bijhoudt. En dan is er Karin (26), basisschooljuf in Den Haag. Nul ervaring, maar wel lekker om af en toe in de buitenlucht te bivakkeren. Vergeten we bijna de jongste telg van de familie: Joanne (15), die het na enig aandringen tot haar belangrijke taak rekent het naambordje van de Zussentuin in stijl af te leveren. En laten we onze mannen niet vergeten, die minstens zo actief zijn als wij! Benieuwd naar onze ervaringen? Volg ons op Instagram @zussentuin.
Tekst: Esther van Lunteren
Heb je er wel eens aan gedacht om je tuin te verduurzamen? Hanneke geeft je tien tips.
