Deborahs dochter werd 16 weken te vroeg geboren

“Ik voelde het meteen. Ik had zo’n apart gevoel in mijn lijf. Stiekem haalde ik een test. Twee streepjes. De volgende ochtend deed ik weer een test. Het was overduidelijk: ik was zwanger. Ik wilde altijd al jong moeder worden, maar 22 jaar vond ik wel érg jong. We hadden een stabiele relatie, allebei een inkomen, en nog belangrijker: we hadden dit kindje heel veel liefde te bieden. Het kostte ons twee weken om aan het idee te wennen. Vanaf toen kon ik alleen maar genieten van het feit dat er een kindje in mijn buik groeide.”

Babykamer af

Tot 24 weken heeft Deborah een heel goede zwangerschap. “Ik was een beetje moe en had lichte zwangerschapskwaaltjes, maar alle testen en echo’s zagen er goed uit. We verwachtten een meisje! Omdat we in Den Haag op de derde verdieping van een pand zonder lift woonden, verhuisden we. Ook kochten we een auto. Toen ik precies 24 weken zwanger was, kreeg mijn vriend Lars nesteldrang en maakte hij de hele babykamer af.”

Deborah en Lars zijn totaal niet voorbereid op wat er die dag erna gebeurt. “Ik voelde me niet zo lekker, liet aan mijn baas weten dat ik rustig aan wilde doen en deed een dutje op de bank. ’s Nachts kreeg ik krampen in mijn buik en rug. Ik ben gaan douchen om de pijn te verzachten. We dachten dat het voorweeën waren. De krampen kwamen steeds sneller. Toen ik een beetje bloed verloor, belde ik gelijk de verloskundige. Zij stond binnen tien minuten voor de deur.”

Weeën wegpuffen

De verloskundige stuurt Deborah direct door naar het Haga ziekenhuis. “Daar bleek ik 1 centimeter ontsluiting te hebben. Ik kreeg weeënremmers en werd overgeplaatst naar het specialistischere LUMC in Leiden. Door corona mocht mijn vriend niet mee in de ambulance. Hij reed een beetje onverantwoordelijk hard achter me aan. We waren nog maar net binnen, toen twee gynaecologen en twee kinderartsen onze kamer binnenstapten. ‘Voor 24 weken doen we niks, na 26 weken doen we alles, en tussen 24 en 26 weken laten we de keuze aan de ouders’, vertelden ze, terwijl ik weeën aan het wegpuffen was. Dat was een heel heftig moment.”

Ik kon het niet over mijn moederhart verkrijgen om mijn kindje alleen in een couveuse te laten sterven

Lars en Deborah krijgen de keuze: of we leggen je baby aan alle toeters en bellen, waarbij de kans op pijn, overlijden of een handicap heel groot is, of we leggen haar op je borst. “Ineens kwam het bij me binnen en moest ik heel hard huilen. Dit was niet meer te remmen: ik was aan het bevallen, en het zag er niet goed uit. Ik kon het niet over mijn moederhart verkrijgen om mijn kindje alleen in een couveuse te laten sterven. Dan had ik haar liever op mijn borst, waar ze zich veilig voelde en mijn hartslag hoorde. Dit besluit was onmogelijk. Ik wilde het beste voor mijn kindje, maar ik wist niet waar ik goed aan deed. Het ging allemaal zo snel, dat we er niet eens meer konden kiezen.”

In onze bubbel

Deborah komt in een weeënstorm terecht. Voor longrijpers en een ruggenprik is geen tijd meer. “Na één keer persen werd Elin geboren. Daar lag ze ineens, op mijn borst. Ze bewoog met haar armpjes, maakte een klein huilgeluidje en poepte me gelijk onder! Elin zag er perfect uit en was helemaal af, met lange voetjes en haartjes op haar hoofd. Ze moest alleen nog iets dikker en groter worden. Het is onbeschrijfelijk hoe ik me op dat moment voelde. Ik gun dat iedere persoon op deze wereld. Ik was intens trots en voelde zóveel onvoorwaardelijke liefde. Elin heeft een kwartier geleefd. Omdat de artsen zagen dat we nog helemaal in onze bubbel zaten, lieten ze ons even alleen, om van onze dochter te genieten.”

Ineens sta je met lege armen, zonder doel

De kersverse ouders krijgen de keuze om Elin mee naar huis te nemen. “Lars vond het een beetje spannend, maar ik wilde het heel graag. Ik zou het iedereen die dit meemaakt aanraden. Het geeft je de kans om toch nog een band met je kindje te creëren. Wekenlang hadden we ons mentaal en praktisch voorbereid op de komst van een kindje. We hadden zoveel liefde om te geven, maar ineens sta je met lege armen, zonder doel.

Gewiegd en gedanst

Familieleden en vrienden komen langs om Elin te bewonderen. “Ik heb met Elin gewiegd en gedanst, we hebben haar voorgelezen, we gaven haar knuffels en kusjes. Ze rook zo ontzettend lekker! ’s Nachts werd ik automatisch wakker om de koelelementen te verwisselen, om zo haar lichaampje mooi te houden. Dat was het enige stukje zorg dat ik haar als moeder kon bieden. In de vijf dagen dat ze bij ons was, moesten we allemaal beslissingen maken over de uitvaart. Het was heel pittig, maar ik wilde geen moment missen. Tot het laatste moment probeerde ik Elin helemaal in me op te nemen.”

Haar naam is Bijbels én Scandinavisch en betekent ‘de stralende’. “Aangezien ik gelovig ben opgevoed en Lars uit een familie met alleen maar Scandinavische namen komt, vonden we dit een perfecte naam. Het was een grauwe tijd, maar elke keer dat we naar buiten gingen, zagen we een zonnestraal. Alsof zij dat was.”

Veel mensen zien alleen maar die zwarte randjes, maar we waren ook net trotse ouders geworden

Uitvaart met beschuit met muisjes

Tijdens de uitvaart willen Deborah en Lars vooral ook de geboorte van Elin vieren. “Veel mensen zien alleen maar die zwarte randjes. Maar we waren ook net trotse ouders geworden. Daarom verstuurden we een geboortekaartje, met op de achterkant een rouwkaartje. Op de uitvaart vroegen we mensen om roze elementen te dragen en aten we beschuit met muisjes. We lieten een paar prachtige foto’s van de geboorte zien, die zijn gemaakt door mijn tante Marjan Laban, die fotograaf is. Toen mijn moeder hoorde dat ik aan het bevallen was, had ze haar direct gebeld. Ook tijdens de uitvaart heeft Marjan foto’s gemaakt. Die tastbare herinneringen zijn goud waard.”

Tot voor kort konden baby’s die voor de grens van 24 weken worden geboren en overlijden, niet bij de gemeente worden aangegeven. Dat dat nu wel kan, vindt Deborah een heel mooie ontwikkeling. “Je krijgt erkenning voor je kind. Dat ze bestaat en deel uitmaakt van de maatschappij. Elin heeft een BSN-nummer en kan over honderden jaren nog in de boeken worden teruggevonden als onze dochter. Dat helpt enorm bij de verwerking.”
 

Terwijl Lars angstiger is, is mijn kinderwens juist groter is geworden

Het verlies heeft hun relatie enorm op de proef gesteld. “Ons rouwproces is heel verschillend. Lars voelde al snel weer grote verplichtingen naar zijn werk toe, terwijl ik langer stil moet en wil staan. Elk gesprek vreet energie. Terwijl Lars angstiger is voor een eventuele volgende zwangerschap, is mijn kinderwens juist groter is geworden. Dat is voor de buitenwereld best gek. ‘Je bent nog jong, wacht gewoon nog even’, hoor ik weleens. Het helpt mij veel meer als mensen gewoon een luisterend oor bieden.”

Alleen maar liefde en warmte