Echte vriendschap: Vanaf de eerste dag van hun studie zijn Inge en Julia vriendinnen

Julia vertelt: “We kwamen eigenlijk bij toeval in dezelfde klas terecht. Bij de introductie kregen we te horen dat onze klassen samengevoegd werden. Inge: “Je bent dan op je eerste dag hoger onderwijs. Ik vond dat überhaupt al heel indrukwekkend,” lacht ze. “En als je dan een beetje een sociaal dier bent, ga je dat toch snel samen uitzoeken. We kwamen er vrij snel achter dat we best dicht bij elkaar wonen.” Julia knikt. “Daarbij kwam dat we als enige uit die regio komen.” “We hadden gelijk een ‘Biblebeltconnectie’,” lacht Inge. “Niemand kende onze dorpjes,” voegt Julia daaraan toe. “De meeste andere studenten kwamen uit de grote steden.”

Dat ze allebei christen waren, kwam bij de kennismaking naar boven. Inge: “We waren daar vrij snel open in. In verpleegkunde heb je veel met ethiek te maken. Je overtuiging speelt dan een grote rol. Ik vond het heel prettig om daarin een maatje te vinden. Je moet nadenken hoe je jezelf in je baan wil ontwikkelen als christen. Het is heel fijn als je daar met iemand over kan nadenken.”

Ruimte voor verschil

Julia en Inge kennen elkaar inmiddels vijf jaar. Samen hebben ze heel wat meegemaakt. Aan het eind van hun eerste studiejaar kwam Inge uit de kast als lesbienne. “Dat was een hele lastige tijd voor mij. Ik heb me in dat proces heel alleen gevoeld. De oudere generatie heeft natuurlijk een bepaalde visie op dit onderwerp. Ik vond het heel fijn om met een leeftijdgenoot te kunnen praten die dezelfde opvoeding heeft gehad. En: Julia is ook gewoon een heel nuchter iemand. Dat is heel prettig. Ze heeft heel veel humor. We konden het er laagdrempelig over hebben, zonder gelijk een oordeel. Dat heeft mij heel erg geholpen.”

In onze vriendschap is er ruimte voor verschil in denken

Julia: “Ik had het niet direct zien aankomen. Het stond niet op Inges voorhoofd geschreven ofzo. We hebben er heel veel over gesproken. Ik vind dat je daar open over moet kunnen zijn. We hebben samen uitgezocht: wat staat er in de bijbel. Ik ben daar zelf nog niet helemaal uit, maar ik heb er geen moeite mee dat Inge lesbisch is.” Inge: “Die ruimte moet er ook zijn. Ons verschil in denken heeft niet uitgemaakt voor onze verdere verstandshouding.”

De tofste oma

Ook Julia maakt een moeilijke tijd door. Haar oma overleed een jaar geleden. “Ze was meer dan een oma voor mij,” vertelt Julia. “Ze heeft nog anderhalf jaar bij ons gewoond, in een mantelzorgwoning. Op de dag dat ze naar ons verhuisde, kreeg ze te horen dat ze uitgezaaide borstkanker had. We leefden daarna van dag tot dag. Oma was ons alles. Ze was een vriendin aan wie je alles kwijt kon. Niks was te veel. De tofste oma die ik heb. Toen ze overleed heb ik gelijk Inge gebeld.

Op die confronterende momenten is Inge er altijd

Op sommige momenten mis ik mijn oma nog steeds. Dan realiseer ik me opeens dat ze er niet meer is. Op die confronterende momenten is Inge er altijd."

Vriendschap

Inge: “Julia is heel integer en toegankelijk. Vooral met de rust die ze uitstraalt, is ze een stabiele factor voor iedereen die ze tegenkomt. Ik bewonder haar onvoorwaardelijkheid. Je merkt het in haar zorg voor cliënten en ook in haar vriendschap. En wat ze richting haar familie doet. Dat is bijna onuitputtelijk.

Julia: “Ik bewonder Inges professionaliteit en haar leiderschapskwaliteiten. Ze durft dingen aan te pakken en gaat er helemaal voor. Ze blijft altijd vriendelijk. Ik heb haar bijna nooit chagrijnig meegemaakt. Inge is communicatief ook heel sterk. Ik kan altijd naar haar toe voor advies bij situaties op het werk. Ze weet dan vaak het juiste te noemen. Iets waar ik dan nog niet aan gedacht heb.” Tussen neus en lippen door voegt ze eraan toe: “En Inge heeft ook humor hoor.” Inge schatert het uit. “Gelukkig!”

Je maakt zoveel bizarre dingen mee in de zorg

Samen kunnen ze uren praten over hun ervaringen in de zorg. Inge: “Verpleegkunde is echt een beroep dat je met heel je hart en ziel doet. Je maakt zoveel bizarre dingen mee.” Julia knikt. “Dingen waar je het met je collega’s niet over kan hebben, kun je met een verpleegkundige vriendin wel bespreken.” Inge: “Verder hebben we het ook over hele basale dingen hoor. Netflixseries bijvoorbeeld. Julia houdt erg van fotograferen. We praten ook veel over het geloof, en over haar en mijn familie. Alle ins en outs.”

Endometriose

Toch verloren Inge en Julia plotseling hun grootste gemeenschappelijke deler: de opleiding. Bij Inge werd de chronische ziekte endometriose vastgesteld. Bij endometriose groeit er weefsel dat lijkt op baarmoederslijmvlies buiten de baarmoederholte. “Ik had al jaren heel veel pijn bij de menstruatie. Sinds mijn elfde slikte ik al de anticonceptiepil. Ik had dus al heel lang klachten, maar endometriose wordt niet snel gediagnostiseerd.” Inge moest gedwongen stoppen met haar studie. “Ik liep op dat moment stage. Dat is ook iets typisch van de zorg; verpleegkundigen zorgen niet altijd goed voor zichzelf. Ik ging naar stage met morfine op. Er kwam een moment dat het echt niet meer ging.”

Op een nacht is de pijn zo hevig dat Inge naar de eerste hulp wordt gebracht. Er bleek een cyste op haar eierstok te zitten. “Ze kregen de pijn met een heel pijnteam niet onder controle. Toen hebben ze geopereerd om te kijken wat er was. Ik bleek endometriose in het vierde stadium te hebben. Het weefsel zit bij mij in sommige organen. Dat maakt dat ze het niet makkelijk kunnen weghalen, omdat je het risico loopt de organen kapot te maken.”

Kunstmatige overgang

“Ik slik nu medicatie die mij kunstmatig in de overgang brengt. Dat is echt heel rot. Ik ben veel aangekomen in gewicht en heb stemmingswisselingen en opvliegers. En dat terwijl ik drieëntwintig ben. Daar heb je niet echt zin in. Het is niet niks en het gaat ook nooit meer weg. Na mijn studie moet ik er serieus over nadenken of ik mijn baarmoeder laat verwijderen. Dat zijn heel heftige thema’s.

Ons contact werd minder, maar onze vriendschap juist dieper

Het hele stoppen met studeren was een drama. We hadden zo veel aan elkaar, zowel praktisch als emotioneel. We waren helemaal op elkaar ingespeeld. Het was heel verdrietig om te beseffen dat we niet samen konden afstuderen. Dat traject konden we opeens niet meer samen lopen. We zagen elkaar eerst vijf dagen in de week. Dan moet je maar kijken hoe het loopt als dat wegvalt, want je ziet elkaar ineens niet. We hebben elkaar door de veranderingen heen altijd vastgehouden.” Julia: “We belden en appten regelmatig. En we spraken af als dat uitkwam.” Inge: “Ik vind het heel bijzonder dat onze vriendschap er mag zijn na al die tijd. Daar heeft God ook een rol in gespeeld. Het contact werd minder, maar de vriendschap werd dieper.”

Radiostilte

Inmiddels is Julia afgestudeerd en heeft Inge haar studie weer opgepakt. Inge: “Met corona is het lastig om elkaar regelmatig te spreken. We werken allebei met een kwetsbare doelgroep, dus dan durf je ook niet veel. We hebben elkaar nu al een tijd niet gezien. We sturen elkaar regelmatig kaartjes. Dat houdt het levend. Maar je neemt het elkaar ook niet kwalijk als het even stil is. Julia: “Er komt vanzelf weer een appje of een telefoontje. Dan is het meteen weer als vanouds.” Inge: “Soms is er radiostilte en dat is prima. Omdat ik weet dat het goed zit.”

Lees ook: 'Echte vriendschap: Rianne en Roelen zijn 'vriendinnen tot de rollator''