Een beetje treurig

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Een beetje treurig – PopUpGedachte maandag 4 juni 2018

Een beetje treurig kwam ik terug uit Utrecht gisteravond, Kanaleneiland. Een gezellige buurt waar heel veel culturen door elkaar heen lopen. Waar de moskee de centrale plek inneemt en het straatbeeld vooral bepaald wordt door eethuisjes en mensen met mediterraanse roots.

Het begon zo. Vanwege de vrolijke draai die we met de ramadansponsortour hadden gegeven aan de toch wat valse actie van Pegida was ik uitgenodigd om met Edwin, de voorman van Pegida in gesprek te gaan in het radioprogramma Kwesties. Het zou een gesprek op locatie zijn en in dit geval in een eethuisje op steenworp afstand van de moskee. Edwin zat er met pet en zonnebril, want, zo zei hij, als ik word herkend is het niet best. Hij bleef vertellen over de vele en agressieve doodsbedreigingen die zij hadden ontvangen.

Het was een goed debat. Met nagesprek waarin een aantal dingen heel duidelijk werden. Bijvoorbeeld dat Edwin vindt dat Nederland van witte Nederlanders is en de rest zich moet aanpassen. Dat er dán niets aan de hand is en als dat niet vanzelf gebeurt, dan moeten we het maar gaan regelen. En daar zit misschien wel de grootste tegenstelling. We constateren beide dat er polarisatie is, waarbij Pegida het zogenaamde ‘wij’ wil activeren om de ‘zij’ een toontje lager te laten zingen. De PopUpKerk en zoveel andere initiatieven willen alvast de wereld van de toekomst creëren waarbij moslims, christenen, seculieren en wie dan ook samen eten, samen vluchtelingen een plek geven, samen praten over wat hen verbindt en onderscheidt.

Het was een prima gesprek, we praatten nog even na op straat en toen de voorman van Pegida de straat uitliep naar zijn auto werd hij herkend. Een boze man begon te schreeuwen dat hij hem kapot zou maken en alle gorigheid die hij kon verzinnen, werd uitgestort over de Pegida-man. Anderen probeerden hem meteen tot kalmte te manen, maar schrokken ook zichtbaar toen de boze man riep dat deze kerel varkensvlees kwam braden bij de moskee, dat hij van Pegida was. Je zag de tweestrijd meteen. Loyaal aan de vrede én loyaal aan de groep die zo genaaid werd.
En toen en daar ontstond de treurnis. We hebben met de ramadansponsortour iets supermoois neergezet en met diverse jongens en mannen op straat daarover staan praten. Maar zij zeiden ook: wij kunnen niet iedereen hier in toom houden. Ze hebben niet gegeten, ze zijn soms helemaal niet opgeleid, ze denken niet na.

Het wordt niet gezellig in Utrecht, vanavond. De grote groep Nederlanders die de islam aanhangt, zal de woede van enkelen van hen begrijpen. En ze zullen beseffen dat die woede Pegida de brandstof gaat verschaffen voor het vuur dat ze stoken tegen hen. En ze zullen er niets aan kunnen doen. Afzien en laten overwaaien en door het jaar heen je weer inzetten voor elkaar en voor de samenleving.

In de teksten van vanochtend vertelt Jezus een verhaal over een man die een wijngaard aanlegde, er een omheining omheen zette, wijnpers en wachttoren erbij en dat hij het verpachtte. ‘Op de vastgestelde tijd zond hij een dienaar naar de wijnbouwers om zijn aandeel in de opbrengst van de wijngaard van hen in ontvangst te nemen. Maar zij grepen hem vast, mishandelden hem en stuurden hem met lege handen weg.’
Dat gaat over Israël in die dagen. Het volk had een land hadden gekregen, een plek om te leven, wijsheid in de wet. Met als afspraak dat zij vreemdelingen, wezen en weduwen zouden beschermen, dat ze hun voedsel met elkaar zouden delen zodat niemand gebrek zou leiden, dat het rechtvaardig eraan zou toegaan. Maar degenen die hen eraan herinnerden, werden mishandeld, zegt Jezus hier. De profeten hebben het ook in Israel zwaar gehad.

En we zijn niet zo anders. In tegenstelling tot wat sommige zwart-witdenkers ons willen doen geloven zijn mensen uit het mediterrane gebied, zowel joden als moslims – en wie dan ook – net zulke mensen als wij. Nederland is ook zo’n gegeven land. Met vrede en voorspoed. En een vragende macht daarboven die graag ziet dat we de afspraken honoreren. Mensenrechten, vluchtelingenrechten, zorg voor vreemdelingen en sociaal en economisch rechtelozen. Maar degenen die ons daaraan herinneren hebben het niet altijd heel gemakkelijk in de publieke opinie.

Volgens Jezus’ verhaal zendt de eigenaar van de wijngaard nog eens twee knechten die ook beroerd behandeld worden en stuurt hij dan zijn eigen zoon, in de verwachting dat ze die zullen ontzien. Die wordt vervolgens juist gedood. Dan komt de eigenaar van de wijngaard en die geeft de wijngaard aan anderen. En op de nagedachtenis van de de weggeworpen, uitgekotste, gevierendeelde zoon wordt een nieuwe wereld gebouwd opdat, zo schrijft Petrus nog vanochtend, ‘we zouden ontkomen aan het bederf van de zelfzucht dat de wereld heeft aangetast. Voed uw geloof met deugd, zegt hij, deugd met kennis, kennis met zelfbeheersing en zo gaat hij nog even door tot het uitloopt op broederliefde. Broederlijke genegenheid. Zou hij daarmee ook de broederlijke genegenheid tussen Isaak en Ismaël bedoelen? Of zou dat al te hoopvol zijn? Ik hoop van niet.

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.

Deze rubriek heeft een eigen boek: Lazarus staat op. Daarin zijn de 25 mooiste ochtendgedachtes van de afgelopen tijd gebundeld en geïllustreerd door Joanne Zwart.

Lazarus staat op | Rikko Voorberg | Vuurbaak | ISBN 9789460050404 | € 17,95

BewarenBewaren