Evert van Zijtveld verloor op één dag zijn kinderen en schoonouders

Die ochtend van de 17e juli 2014 brengt Evert samen met zijn vrouw Grace de kinderen en zijn schoonouders naar Schiphol. Daarna rijdt hij door naar kantoor, in Hoofddorp, waar hij een drukke dag tegemoet gaat. Grace en hij zullen diezelfde nacht met de auto op vakantie gaan naar Kroatië, dus op kantoor moeten veel zaken worden afgerond. Evert heeft allerlei vergaderingen en is geen moment met het nieuws bezig. Tot hij rond half zes thuiskomt en een telefoontje krijgt: ‘Er is vanmiddag een vliegtuig neergestort.’

Verbrand in de vuurzee

“Met dat bericht veranderde mijn leven in één klap voorgoed. Eerst wilde ik het niet geloven. Ik ben gelijk op internet gaan zoeken, want er was verwarring over het vluchtnummer; was het nu de MH17 of de MH017? Ik belde allerlei instanties, maar niemand kon uitsluitsel geven. Later die avond was er een passagierslijst beschikbaar. Toen wisten we het zeker.”

“Voor mij was vrijwel meteen duidelijk dat onze kinderen en schoonouders deze ramp niet hadden overleefd. Ik heb een paar uur geslapen, maar ben halverwege de nacht op internet gaan zoeken. Daar kwam ik vreselijke beelden tegen van de rampplek, die al snel na de ramp online waren gezet. Waar ik naar zocht? Naar Frederique en Robert-Jan. Ik hoopte iets van hen te zien. Tevergeefs. Ze zaten in het midden van het vliegtuig en zijn verbrand in de vuurzee die na de explosie ontstond. Gecremeerd.”

Opluchting

Het beeld van de eerste colonne lijkwagens die op 23 juli van vliegveld Eindhoven naar Hilversum reed, staat op ieders netvlies gebrand. Voor Evert en Grace was de grootste vraag: zitten daar onze kinderen bij of niet? “Achteraf bleek van niet. Een paar weken later zei ik tegen mijn vrouw: ‘We moeten er rekening mee houden dat er geen resten te vinden zijn.’ Als je verbrandt in een vuurzee, blijft er niets van je over.

Uiteindelijk kwam er eind oktober, begin november bericht dat er toch enkele resten waren gevonden. Heel weinig, maar eerlijk is eerlijk: het was een opluchting dat er toch iets gevonden was. We hadden iets om afscheid van te nemen.”

In december, als het erop lijkt dat er geen resten meer gevonden zullen worden, organiseren Evert en Grace de begrafenis van Frederique en Robert-Jan. “Een week na de uitvaart bleken er toch nog resten te zijn gevonden. En ook daarna nog weer. Die hebben we later bijgezet.”

Geen doel meer

Al snel na de ramp wordt Stichting MH17 opgericht, waar Evert voorzitter van wordt. Een intensieve tijd breekt aan, waarin hij zich – naast zijn werk – helemaal wijdt aan de stichting. “Ik heb daar kennelijk de kracht voor gekregen, anders had ik dat niet volgehouden. Het was natuurlijk een soort afleiding. Verwerking ook wel, denk ik.”

Na drie jaar zit Everts termijn erop en neemt hij afscheid van het voorzitterschap. In die tijd dringt zich één grote vraag aan hem op: wat is het doel van mijn leven? “Wij waren onze kinderen én onze ouders kwijt. Ons verleden en onze toekomst. Wat moet je dan? Ik had geen doel meer in het leven.”

Druk met carrière

Uiteindelijk besluit Evert een fonds op te richten, het Frederique en Robert-Jan van Zijtveld Fonds. Daarmee wil hij hun gedachtegoed in leven houden en hervindt hij de richting in zijn leven. “Met dit fonds kan ik iets dóén, uit naam van de kinderen. Alle gelden in dit fonds worden voor honderd procent besteed aan goede doelen. Frederique had net haar vwo-diploma behaald en wilde medicijnen studeren en arts worden. Robert-Jan zou naar het laatste jaar van het vwo gaan en wilde officier in het leger worden. Dit fonds past helemaal bij hoe zij in het leven stonden.

Frederique en Robert-Jan zouden nu eind twintigers zijn geweest, druk met hun carrière, een gezin misschien wel. Daar moet ik niet al te diep over nadenken, dat is ondraaglijk.”

Huilend de kerk uit

Evert is gelovig opgevoed, ging altijd naar de kerk. Maar de vraag waar hij geen antwoord op kreeg, is: waarom staat God het toe dat er een vliegtuig met 298 onschuldige mensen neergeschoten wordt? “Daar had ik ontzettend veel moeite mee. Ik kan me herinneren dat ik kort na de ramp een keer huilend het gebouw uit ben gelopen. Dat wat de voorganger zei over God, dat Hij altijd het goede met je voorheeft, kon ik niet rijmen met wat wij hadden meegemaakt. Het klopte gewoon niet. Daarna zijn we een tijdje niet meer naar de kerk gegaan.

Uiteindelijk weet niemand waarom dit is gebeurd. We moeten leven met die onbeantwoorde vraag. Ik ben uiteindelijk het geloof niet verloren, maar het heeft wel even geduurd voor ik weer in de kerk kwam.

Het verdriet slijt niet, maar wordt wel anders. Je probeert het een plekje te geven. Ik ben van nature een positief ingesteld persoon, dat helpt. Maar de vreugde in mijn leven is echt heel ver weg geweest. Nog steeds vind ik het moeilijk vreugde toe te laten. Ik vier mijn verjaardag niet meer, feestdagen zoals Kerst en oud en nieuw ook niet. Dat kan ik toch niet doen, zonder de kinderen?”