Film als therapie: Honey Boy

Zo verging het ook Shia LaBeouf. De Amerikaanse acteur speelde als kind in jeugdseries en Disneyfilms en brak op zijn 20e definitief door met een hoofdrol in de blockbuster Transformers (2007). Daarna volgden al snel geruchten over agressief gedrag, rijden onder invloed en bezoeken aan afkickklinieken.

Inmiddels is LaBeouf 34 en lijkt hij zich aardig te hebben hersteld. De laatste jaren speelde hij uitstekende rollen in films als Borg vs McEnroe (2017) en The Peanut Butter Falcon (2019). Nu is hij te zien in het heftige drama Honey Boy, waarvoor hij zelf het autobiografisch getinte scenario schreef.

De hoofdpersoon in Honey Boy heet Otis, maar is duidelijk gemodelleerd naar Shia zelf. Ook Otis (als kind gespeeld door Noah Jupe, als twintiger door Lucas Hedges) is een voormalige kindacteur die lijdt aan verslavingen en een woedeprobleem. In flashbacks wordt getoond hoe hij opgroeide met een zeer opvliegende en onberekenbare vader.

Therapeutisch experiment

Het is niet overdreven om Honey Boy één groot therapeutisch experiment te noemen. LaBeouf schreef het script als onderdeel van een AA-behandeling en besloot zelf de rol van de vader te spelen, als een soort oefening in empathie. De opnames schijnen loodzwaar te zijn geweest – niet gek als je weet dat de jonge Shia psychisch zo door zijn vader werd mishandeld dat hij er een posttraumatische stressstoornis aan overhield.

Het is een gewaagde opzet, die gemakkelijk uit de bocht had kunnen vliegen. Maar Honey Boy voelt niet als een gefilmde therapiesessie of een ijdel egodocument. De harde, intense inhoud wordt oprecht en gevoelig in beeld gebracht, met indrukwekkend acteerwerk. LaBeouf vergoelijkt het gedrag van zijn vader niet, maar probeert hem wel te begrijpen. Dat geeft de film iets hoopvols.