Film kijken in de stille week: ‘Babettes Gæstebud’

Als je je dochters vernoemt naar Martin Luther en Philip Melanchton (Martina en Philippa), ben je een serieus man. En dat is de Zweedse dominee uit Babettes Gæstebud. Hij voedt zijn dochters op met het idee dat het geestelijke telt; zelfs aardse liefde leidt af van het leven met God. Dus zweert de ene dochter haar liefde voor het zingen af, en de andere voor een jonge, knappe luitenant. De twee zussen leven sober en vroom in de kleine, gelovige dorpsgemeenschap; ook nadat hun vader is overleden. De enige luxe die ze hebben, is een Franse huishoudster, Babette.

In de eerste helft van de film maken we kennis met deze dorpsgemeenschap, eind 19e eeuw. Sobere, hardwerkende, godvrezende mensen – maar ook een plek waar afgunst en haat heerst. Tot Babette op een dag de loterij wint. Ze besluit een gigantisch, gastronomisch feestmaal voor het dorp te bereiden.

Als je geen trek krijgt van deze film, is er iets mis met je smaakpapillen. Maar deze film (naar een boek van Isak Denisen, die ook Out of Africa schreef) gaat natuurlijk over iets diepers. Over genade. Waar veel mensen de maaltijd verspilling vinden (de boeren proeven het verschil niet tussen een wijn uit 1840 of 1860, je moet leren afzien van voedsel, met het geld zou zoveel beters gedaan kunnen worden). Maar Babette zet door en geeft iets wat boven het bevattingsvermogen van anderen uitgaat.

Jezus zei: ‘Het is volbracht’. Dat ene woord (in het Grieks) bevat een wereld die ver boven ons verstand gaat. Een cadeau waar we de waarde niet van snappen. Smaken die we nooit geproefd hebben, vreugde waar we net een beginnetje van ervaren.

Er is maar één ding dat we kunnen doen. Aanvaarden en genieten. Proef en geniet de goedheid van God.