Filmrecensie: Bin­nen­ste­bui­ten 2 (Inside Out)

Om te illustreren hoe dat gaat, worden vijf basale emoties voorgesteld die als pratende figuurtjes in Rileys hoofd leven: blijdschap, verdriet, angst, woede en afkeer. Zoals we gewend zijn van filmstudio Pixar bevat het verhaal ten slotte een mooie les: ook verdriet is een emotie die er mag zijn.

In de vervolgfilm Inside Out 2 is Riley 13 en staat er een groepje nieuwe emoties klaar om haar machinekamer op stelten te zetten. De oude garde ziet ze met argusogen arriveren: onzekerheid, jaloezie, verveling en verlegenheid. Terwijl Riley met een stel vriendinnen op ijshockeykamp gaat, moet ze leren om al die nieuwe gevoelens een plek te geven.

Qua thematiek doet Inside Out 2 denken aan een eerdere Pixarfilm: Turning Red uit 2022. Ook daarin wordt een pubermeisje opgevoerd dat allerlei veranderingen moet verwerken. Die film was alleen wel iets pittiger uitgewerkt, met een hoofdpersoon die bijvoorbeeld voor het eerst ongesteld werd, en smoorverliefd. Inside Out 2 blijft wat braver – een tikje té misschien, voor kijkers die net zo oud zijn als Riley.

Daar komt bij dat de verrassing er natuurlijk wel af is. Het decor van Rileys brein, met die gangen vol knikkers waarin herinneringen zijn opgeslagen: het is allemaal bekend terrein. In die zin voelt dit nieuwe verhaal wel een tikje routineus en onnodig. Anderzijds blijft het concept op zichzelf ijzersterk. En ook nu is er weer geen tekort aan leuke grapjes, slimme vondsten en een sympathieke moraal. Het leven is complex, leert Riley, en daarom heb je een heel palet aan emoties nodig. Ook schijnbaar onhandige pubergevoelens horen er gewoon bij.