Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Frieda’s dochter Amira deed als 9-jarige auditie voor Holland’s Got Talent

‘We hadden geen verwachting van Amira’s auditie’

In 2013 deed de destijds 9-jarige Amira Willighagen auditie voor Holland’s Got Talent. Een auditie die je niet snel zult vergeten. Een klein stralend meisje dat met een operanummer de jury en kijkers omver blies. Wereldwijd werd het lied ‘O mio babbino caro’ 34 miljoen keer bekeken. Hoe is het om een dochter te hebben met zo’n talent? Moeder Frieda Brand: “Er is niks veranderd.”

Deel:

“Amira wist al vroeg wat ze wilde. Leren lopen deed ze niet aan onze hand, ze oefende zelf met de loopkar in de tuin. En toen ze twee was, had ze een driewieler. Ze merkte dat het lastig fietsen was met een luier en daarom deed ze ‘m af. Ze heeft nooit ongelukjes gehad.”

Het verbaasde Frieda dan ook niet dat Amira zelf besloot te gaan zingen. “Ik heb zelf muziekles gehad op school en speel piano. Amira’s vader speelt orgel, haar broer Fincent viool. Amira besloot: ik wil zingen en ik ga dat zelf leren. Dat is haar manier: iets willen en dat binnen vijf minuten oppakken. De jury van Holland Got’s Talent was verbijsterd toen de toen negenjarige vertelde dat ze geen zangles kreeg, maar zelf liedjes opzoekt op YouTube en die nazingt.” 

Witte rits

Het meedoen aan de talentenshow was ook Amira’s idee. “We dachten dat het iets was als de Voice Kids en hadden geen idee dat er ook volwassenen aan meededen. We hadden er geen verwachting van. Amira’s vader en broer stonden bij het podium, ik zat in de zaal met haar vriendinnetjes. Ik was meer met hen bezig dan met de auditie, want negenjarigen hebben toch best veel begeleiding nodig. We hadden haar ook helemaal niet voorbereid. Toen ze daar stond dacht ik: weet ze wel hoe de microfoon werkt en hoever ze er vanaf moet staan?

Toen ze er stond dacht ik: weet ze wel hoe de microfoon werkt?

De dag ervoor heb ik nog in alle haast een kledingstuk genaaid, omdat we vonden dat ze niet in haar spijkerbroek moest gaan. Ik wilde er knoopjes aan zetten, maar omdat ik moe was heb ik er een rits ingezet. Ik had alleen geen bijpassende gouden, dus ik heb een witte gebruikt. Niet wetend dat die tijdens de opnames vol in beeld kwam en akelig wit zag. Het zag er vreselijk uit. Had ik maar iets meer moeite gedaan, dacht ik achteraf.”

Geen diva

Ook de volgende ochtend beseften ze nog niet dat er iets bijzonders was gebeurd. “We lagen languit op de bank en er stonden ineens heel veel tv-camera’s voor de deur. Mensen keken naar binnen, de telefoon ging de hele tijd. We vroegen ons af of er iets aan de hand was.” Amira’s auditie bleek het gesprek van de dag. 

Stond de wereld vanaf toen op zijn kop? 

“Wat bedoel je daarmee? Amira is geen diva, ze is niet verwend of vervelend. Ze is hooguit wat wereldwijzer geworden en heeft een eigen bedrijf.” Wel moest het gezin grenzen leren stellen. “Soms belde iemand aan die helemaal uit Australië was gereisd om een pakketje te brengen. Die verwachtte een gezellige avond bij ons. Of je kreeg pakketjes zonder kaartje erbij en vervolgens stond op internet dat Amira niet bedankt had.”

Amira gaf voorrang aan school, familie en vrienden

De muziekindustrie is een harde wereld, merkte Frieda. “Met geld denken ze alles te kunnen bereiken en zo word je ook behandeld. Maar Amira wilde niet overal optreden of een wereldreis maken. Ze gaf voorrang aan haar schoolwerk en haar familie en vrienden. Ze is daar veel om bekritiseerd. Gelukkig staat ze sterk in haar schoenen.”

Niets is zeker

Frieda heeft systematische sclerose, een auto-immuunziekte waarvan ze menselijkerwijs gesproken niet geneest. “Ik word naar verwachting niet oud. Eerst was ik ongerust en gestrest. Hoe moet dat nu de kinderen nog klein zijn. En ik dacht dingen als: ik wil wel zeker weten dat ik de bruiloft van Amira meemaak. Maar dan bedenk ik maar dat niets zeker is. God bepaalt en wat hierna komt is veel belangrijker. Het leven hier is tijdelijk. Ik vraag me ook niet af waarom het mij overkomt. Ik kan ook een auto-ongeluk krijgen. Ik voel meestal rust.”

Frieda is in Zuid-Afrika opgegroeid en verhuisde op haar drieëntwintigste naar Nederland, trouwde en scheidde daar. Inmiddels is ze weer terug in Zuid-Afrika “Eerst stond ik vol in het leven, maar door mijn ziekte kreeg ik veel pijn. Ik voelde me toen heel alleen en verlangde naar mijn familie. In Zuid-Afrika voel ik me thuis, ik hou van de geuren, de vegetatie, de wilde dieren. Het klimaat is ook fijner voor mijn gezondheid.” 

Discipline

Ook de kinderen voelen zich thuis in Zuid-Afrika. “Het is denk ik iets genetisch. Ze aarden hier. Het draait hier om familie, school en kerk. Er is discipline. Amira was in Nederland gefrustreerd omdat het onrustig in de klas was. Ze kon niet goed opletten. Hier is ze meer gaan bloeien, ze ging van zessen en zevens naar achten en negens. Fincent was in Nederland niet gelukkig op school. Hij had daar geen vrienden, maar hier werd hij een leider. Er wordt veel georganiseerd op school, ook ’s avonds, en sport is belangrijk. Ik ken de onderwijzers persoonlijk en kan ze twintig uur per dag via Whatsapp bereiken.

Het leven is hier beschermd. Je zult geen naakt zien op tv of schelden of vloeken horen. Er is geen uitgaansleven. Feestjes vinden’s middags of aan het begin van de avond plaats. Jongeren gaan minder de straat op. Op je achttiende ga je naar de kerk om spelletjes te doen, je eet een roomijsje of gaat naar de bioscoop. Meer is er niet.  

Het leven in Zuid-Afrika is hard, maar ook beschermd

Aan de andere kant moeten we voorzichtig zijn vanwege overvallen. Voor iedere deur zit een ijzeren hek, we hebben een alarm en dag en nacht beveiliging. Fincent is er weleens gefrustreerd over, het kost heel veel tijd om elk hek te openen en te sluiten. Bij een inbraak rijden ze zo het hek plat en komen binnen met grote geweren. In huis moeten dus veel obstakels zijn. Binnen twee minuten is er beveiliging met nog grotere geweren en kogelvrije vesten. We voelen ons redelijk veilig. Als we naar het dorp rijden, moeten we de deuren op slot doen want mensen proberen je deur open te rukken, dat is al vijf keer gebeurd. Het is een hard leven, maar gek genoeg dus ook meer beschermd. 

Visioen

Frieda groeide op in een gereformeerde kerk, “te vergelijken met de Nederlandse oudgereformeerde kerk”. Zij en haar kinderen zijn nu lid van de Nazarener Agape-gemeente. “Voor ons is ons geloof het middelpunt, het vertrekpunt, ook voor de kinderen. Amira kiest vaak een lied met een religieus karakter. Zij gelooft dat zij haar stem van God heeft gekregen en zingt tot Zijn eer. De eerste keer dat ze zong, zong ze op mijn schoot. We kregen tegelijk een visioen. Dat klinkt opschepperig, we snappen er zelf niks van. Amira zat op een wolk in de hemel. De wolk opende en ze straalde. Allebei werden we heel emotioneel. Vanaf toen was God deel van alles.”

Amira zei: het is niet de bedoeling dat wij geld en roem krijgen

“De wereld trekt aan jou, God trekt je terug. Je wordt verleid door geld en wereldse roem. Iemand bood aan een boek te schrijven, hij deed voorkomen alsof het een goed doel was en we zouden daarvoor geld krijgen. Dat vond ik aantrekkelijk, want mijn stofzuiger was kapot. Maar de man wilde zelf rijk worden en mensen die het boek wilden hebben, zouden worden uitgemolken. Amira zei: ‘mama, het is niet de bedoeling dat wij geld en roem krijgen.’ We hebben het geld teruggegeven en ik heb nog een jaar de vloer geveegd met een bezem. Maar de beslissing voelde zo goed. Ik denk dat God een doel heeft met Amira. Mensen noemen haar een engel. Ze straalt iets uit, iets sterks. Toch wil ze altijd nog horen wat ik van haar optredens vind. Het gouden oordeel is voor haar moeder.”

Lees ook: Kinga Bán: Ik zal eeuwig zingen

Geschreven door

Anneke Houtman

--:--