Gelovigen en niet-gelovigen in de war

Ik ben al heel lang liefhebber van cabaret. De oudejaarsconference van Youp van ’t Hek uit 1989 kende ik lange tijd voor een groot deel uit m’n hoofd. Ik kan het niet precies duiden, maar ik vermoed dat de liefde voor deze vorm van communicatie is ontstaan in de kerk. Niets zo mooi als een kunstig en sprankelend verteld verhaal. Dat geldt zowel in de kerk als in het theater.

Ik weet het, cabaretiers zijn best vaak grof en spottend en zo, maar daar had ik al jong een oplossing voor: ik leende een langspeelplaat met cabaret bij de bibliotheek, kopieerde de voorstelling naar een cassettebandje, exclusief vloeken en al te grove uitspraken. Daarna kon ik heerlijk onbezorgd verantwoord cabaret luisteren – en uit m’n hoofd leren.

De man die mij onlangs verleidde om voor de tweede keer naar dezelfde show te gaan, is Jan Beuving. Beetje slungelachtige nerd in een ruitoverhemd waarvan je je aan het begin afvraagt: “Komt dit wel goed?” Hij is van huis uit wiskundige, schreef enige tijd een column in Trouw en had een taalrubriek op NPO Radio1.

Beuving heeft, zo blijkt in zijn jongste voorstelling ‘Restante’, christelijke wortels. Op het podium liggen twee stapels boeken: een hele grote met fictieboeken en een veel kleinere met non-fictie. Grote vraag voor Beuving: op welke van die twee stapels hoort de Bijbel?

In een moordend tempo wisselt hij prachtige, ontroerende liedjes af met scherpe observaties, hilarische anekdotes, een woest gebed en langdurige stilte. 

Als je graag bevestigd wilt worden in wat je al vond, moet ik je afraden naar ‘Restante’ gaan. Ik sprak na afloop zowel gelovigen als ongelovigen: allebei een beetje in de war. 
Als je het niet erg vindt uitgedaagd te worden, is het een aanrader, of je nou gelooft of niet. En neem gerust je gelovige of niet-gelovige vrienden mee.